Het valt mij vaak op dat mensen reageren en echt geloven dat het leven hen overkomt. Ja, sommige situaties worden veroorzaakt door anderen, maar het is altijd nog je eigen keuze HOE JIJ er zelf mee omgaat. Maar het is mij niet vreemd….

Ga je mee in de afwijzing of de teleurstelling, of je vermoeidheid, waardoor je niet echt aan het leven deel hoeft te nemen? Dit is soms zo moeilijk voor iemand om zelf in te zien, wat je met jezelf doet, omdat het een gewoonte is geworden.

Een gewoonte om eigenlijk geen verantwoordelijkheid te nemen over je eigen leven. Je eigen geluk. Ik ben ook daar geweest. Totdat iemand tegen mij zei: dat ik er binnen 2 minuten anders naar zou kunnen kijken, als ik er toe bereid was en mijn zelf gecreëerde identiteit van het slachtofferschap op moest geven. Pfffffffoe, ik sputterde enorm tegen…. Er was mij verteld dat ik maar met mijn depressie moest leren leven. En graag geloofde ik hierin, want dan hoefde ik geen verantwoordelijkheid over mij en alles wat mij overkwam in het leven te dragen. Het was een soort overlevering, maar wel een waar ik op de lange termijn nooit gelukkig van kon worden.

Maar na een week viel bij mij het kwartje. Dus als ik dit zelf veroorzaakte, kon ik het ook zelf veranderen? Jeeeeetje. Wat een EYEOPENER. Was dit wel waar?

Ik begon met experimenteren, dat was het enige wat ik kon doen. Ik begon dingen te creëren in mijn leven die mij iets gingen opleveren, al was het maar heel klein, zoals elke avond de afwas doen. Dát bevredigende gevoel weer te mogen ervaren, van zoiets simpels als de afwas doen. Want als ik de afwas deed, kookte ik gezonder, ging ik tenminste koken, omdat de aanrecht leeg was. Als ik elke dag gezond at, voelde ik me ook beter, hupsakee, weer een positieve bevestiging erbij. Door dat gezonde eten, kreeg ik meer energie en een helderder hoofd. Mmmm, dat betekende uiteindelijk dat ik uit die verdoving kon komen, om geen verantwoordelijkheid over mij en mijn leven te nemen. Zo, heb ik stapje voor stapje mezelf elke 21 dagen iets nieuws geleerd, waar ik begon met praktische dingen, ging ik ook verder met mentale en emotionele blokkades en overtuigingen.

Ik had immers geleerd dat het 21 dagen duurde voordat je hersenen een nieuwe gewoonte patroon ‘baan’ aan legde en als je elke dag dit herhaalde, het na 3 weken een nieuwe gewoonte werd. Dus ik ging dat uitproberen, met uiteindelijk een positief resultaat. In een jaar tijd was ik uit mijn schulp gekropen en maakte mijzelf weer zichtbaarder in de wereld. Ik kon hierdoor ineens wel bij mijn gaven en talenten komen. Deze werden weer actief, tijdens mijn depressie, waren ze er ineens niet meer. Toen leefde ik in mijn zelfafwijzend ego. Maar ik had duidelijke stappen gezet om in contact te komen met wie ik in wezen was. Ik geloofde niet meer zoveel in mijn slachtoffer gedrag, dat ego deel werd ook kleiner, omdat ik van iets anders had geproefd.

Ik ging meer verantwoordelijkheid nemen over mijn geluk en levenskwaliteit. Ik wilde me niet meer terug trekken van deze wereld. Ik ging beetje bij beetje meer geloven in mijzelf.

Dat ik dat kon?! Ik was vastbesloten en ik liet me door niets en niemand meer tegenhouden, vooral mezelf niet, ik had mijn eigen grootste saboteur genekt, degene die ik de laatste jaren had gevoed, laten groeien totdat deze mijn leven overnam… Het leverde me niets meer op.

Dit proces is achteraf zooo waardevol geweest voor mij, maar destijds, voelde het soms verschrikkelijk, en werd ik er moedeloos van. Maar ik zette door, want ik geloofde dat dit niet mijn leven moest zijn, dit was niet waarvoor ik geboren was. Toen ik klein was, had ik niet gedacht dat zo mijn leven zou worden. Ik zou alle moed en lef in mijzelf verzamelen om hier uit te komen en dit was de beste beslissing in mijn leven. Ik was ondertussen mijn bedrijf, mijn bijbaan, mijn relatie en al mijn vrienden kwijt geraakt, door destructief gedrag vanuit mijn overlevingsmechanisme. Ik had niets meer te verliezen. Ik was op het nulpunt uitgekomen. Dan was er nog maar een weg, en dat was eruit komen….

Als ik nu terug kijk dan had ik dit proces niet willen missen, ik herken nu zo goed in mijn praktijk hoe anderen daar mee worstelen, net als ik destijds. Ik heb de weg gevonden om hier uit te komen, en het is bijzonder boeiend om anderen zelf dit inzicht te laten verwerven. Ik kan ze alleen laten zien, dat ze altijd een keuze hebben, maar dat ze dan ook de consequentie op de lange termijn deze verantwoordelijkheid ook zelf moeten dragen, en dan niet moeten klagen.

Ik heb eens gelezen dat je in moeilijke periodes kunt voelen hoe groot je eigen kracht is. Ik vond dat een mooie zin, die ik vaak in de spiegel tegen mezelf heb verteld. Het zijn van die kleine dingen die je weer op je juiste spoor zetten. Nu voel ik mijn kracht ook, en dat maakt dat ik nu andere keuzes maak, en niet meer bang hoef te zijn. Moeilijkheden ga ik niet meer uit de weg, ik kijk ze recht in de ogen aan, en maak er het beste van. Ik trek me niet meer terug, maar ga vol in het leven staan…. en zo positief mogelijk denken, in mogelijkheden in plaats van beperkingen denken, dat is mijn nieuwe gewoonte geworden, dan ga je dat ook uitstralen…. dan krijg je mooie en aangename spiegels terug van het leven zelf..als cadeau denk ik dan maar.

Nu ben ik vooral elke dag dankbaar, voor dit mooie leven, het is geen gemakkelijk leven geweest, maar ik had er niets van willen missen, omdat ik nu blij ben met wie ik ben, hoe ik ben, dat ik elke dag mijn hartenergie voel, contact met mijn wezen en wat ik met mijn leven doe. Ik voel me voldaan en vervuld. En dat kun jij ook! En dat is JA zeggen tegen dit proces….

Leg ieder dag je hand op je hart, adem naar je hart, activeer de liefde in je hart zodat het kan groeien.