Waarom het van cruciaal belang is om de relatie met je moeder te helen?
Wat veel (hooggevoelige) vrouwen niet beseffen is dat de innerlijk kracht van een vrouw staat of valt met de relatie met haar moeder. De manier waarop jij omgaat met de speciale relatie tussen jou en je moeder heeft grote invloed op je welbevinden en komt ook tot uitdrukking in de relatie die je hebt met jezelf en de mensen in je omgeving. Het afgesneden zijn van deze relatie kan de kracht van vrouwen beïnvloeden en het lastig maken om grenzen te stellen en hun eigen ding te doen. Soms kan het zelfs leiden tot gevoelens van neerslachtigheid en vermoeidheid. Wij onderschatten dit gegeven collectief in onze samenleving van nu.
Moeders en dochters
De moeder-dochter relatie wordt gezien als een van de meest unieke en meest complexe menselijke relatie. De relaties tussen dochters en hun moeders staan nu gelukkig weer volop in de belangstelling. Dit is niet zonder reden, het blijkt dat de relatie die dochters van kind af aan met hun moeder hebben, grote invloed heeft op de relaties die dochters later zelf weer aan gaan: met vrienden, partners én met hun eigen kinderen, zonen en dochters. Een bijzonder belangrijke relatie dus… de relatie met je moeder.
Er rust nog een soort taboe op om te spreken over de pijn als deze relatie nog beschadigd is. Door het taboe, kan het niet helen en blijft het in onze diepten van de ziel huizen, daar waar het donker is. Vooral diep weggestopt, het liefste negerend. Deze pijn kan van generatie op generatie doorgegeven zijn, zelfs als je relatie met je eigen moeder goed is, kunnen beiden niet tot bloei komen en deze liefde volledig te laten stromen.
Het uit zich in:
- door je niet goed genoeg voelen,
- door het gevoel dat je klein moet blijven,
- door je schuldig voelen,
- door je niet vanuit je volledige potentie te leven omdat je bang bent ‘bedreigend’ voor anderen te worden,
- doordat mensen over je grenzen gaan,
- doordat je andere vrouwen als concurrenten zien,
- door je verslavingen,
- door je eetstoornis,
- door je depressie heen.
Wat heel belangrijk is om een keer te benoemen, dat vrouwen al eeuwen lang worden gedomineerd door een patriarchale maatschappij. Dat zijn talloze generaties! Waarin we minder dan de man waren, waar onze oma’s niet mochten studeren, niet mochten werken, niet mochten stemmen, geen anticonceptie mochten gebruiken. Een culturele sfeer van vrouwelijke onderdrukking. Ja, als mannen dit lezen, voelen ze protest bij deze woorden, helaas lieve man van nu, het is de realiteit waarin de vrouw van nu zich probeert te helen en ook daar heeft ze jou voor nodig, op een liefdevolle manier. Hoe herken je dit al vrouw zijnde, en als man van een vrouw, zoon van een moeder, vader van een dochter, broer van een zus en ga zo maar door.
Simpel gezegd, als een dochter onbewust van binnenuit negatieve overtuigingen van haar moeder voelt (al is het maar een subtiele vorm van: “Ik ben niet goed genoeg”), dan heeft deze dochter de goedkeuring nodig van haar moeder, maar verraadt op een bepaalde manier hier zichzelf door en haar innerlijke potentie. Zij kan niet anders, want als zij deze aanname niet overneemt, dan verraadt ze voor haar gevoel haar moeder, en offert zichzelf hiermee op. Ze blijft trouw en loyaal naar haar ten koste van zichzelf. Begrijp me goed, dit gebeurt allemaal op onbewust niveau. Als ze wel haar kracht en kwaliteiten zelf zou bevestigen, is ze zich ervan bewust dat haar moeder dit onbewust kan zien als een persoonlijke afwijzing. En om dat te voorkomen neemt ze onbewust deze persoonlijke overtuiging over, om in verbinding te blijven met haar moeder. Zo subtiel ontstaat dit. Het gevaar hierbij is dat een jonge vrouw in ontwikkeling hierdoor op dat moment nooit haar volledige potentieel kan verwezenlijken.
Daarom is het vaak zo belangrijk dat meisjes zich midden in de pubertijd los gaan maken van hun moeder, emotioneel gezien. Om zelf hun ware potentie vanuit de buitenwereld gespiegeld te krijgen. Hierbij is het aan de moeder om de dochter volledig het vertrouwen mee te geven om op onderzoek uit te gaan en dat de deur open blijft staan. Dit geeft de dochter de vrijheid om zich zelf te ontdekken. In het geval dat moeder haar dochter niet deze vrijheid kan geven, niet goed los kan laten vanwege haar eigen beperkende overtuigingen, zal de dochter verstrikt blijven in een loyaliteitsconflict met moeder, en uiteindelijk totaal met haarzelf.
Dit kan tot uiting komen in groot verdriet en woede die zich naar binnen of naar buiten kan richten. Het volledig en wanhopig afgesneden zijn van zichzelf en op zoek naar deze natuurlijke verbinding. Dit kan leiden tot ernstige problemen van verslaving, eetstoornissen, psychische aandoeningen enz. Hierbij kan de dochter noodgedwongen besluiten het contact met moeder te verbreken om zich vrij te willen voelen van deze ketens. Maar vrij zullen deze dochters nooit worden, want het zit vast in het onbewuste totdat zij bereid zijn hun wonden te helen en een verwerkingsproces in te gaan. Familieopstellingen zijn een krachtig middel om op zielsniveau de pijn te erkennen waardoor de liefde weer kan stromen.
Gelukkig zijn er steeds meer vrouwengroepen vandaag de dag en vrouwencirkels, is er aandacht voor de: Rite from the Womb, vrouwenlijnopstellingen, themaweekenden van het jaarprogramma met krachtige rituelen, rode tenten en vrouwenfestivals. Vrouwen staan op om andere vrouwen de mogelijkheid te bieden vrij te worden, om zo hun ware potentie te helen. Om zo de cirkel van eeuwen te doorbreken. En het wérkt! Wat leven we op dit moment toch in een magische tijd. De tijd van erkenningen, alle geheimen die boven tafel komen, allemaal met een doel: het helen van onze (individuele en collectieve ) wonden en om in onze volle en ware potentie te leven. Een leven waarin we elkaar optillen en alles beter en mooier willen maken waarin het niet ten koste meer gaat van anderen, de dieren, en de aarde. Als we zelf genezen zijn, vernietigen we niet meer. We zijn dit al aan het doen. Herken je dit in jezelf? Alles gaat zo snel.
De grote kracht van vrouwen die dit proces hebben doorlopen, met of zonder moeder of dochter ervaren een diepe innerlijke rust. De cirkel die is doorbroken, het gevoel van vrijheid en het leven weer kunnen nemen. De ooit ‘verstoorde’ diepgaande relaties kunnen tot op zielsniveau worden geheeld.
Deze krachtige vrouwen kunnen dan weer leven vanuit hun ware potentie, hun diepe innerlijke wijsheid, hun grootsheid LEVEN!
Ze laten het licht van binnen uit volledig stralen, er is geen angst meer, ze voelen hun zachte liefdevolle kracht waarin de liefdesstroom voor zichzelf op gang komt en groeit!
Wetend dat dit een diep effect zal hebben op hun geliefden.
Want waar ruimte is gekomen voor onvoorwaardelijke liefde, zonder oordeel, daar op die plek ervaar je een intens gevoel van rust van je ziel! Het is het waard!
*Bronvermelding: Veel van mezelf en geïnspireerd door het artikel Motherwound van Bethany Webster
Tamara’s bijzondere levensreis heeft haar zeer waardevolle inzichten gegeven en doorleefde wijsheid gebracht, die ze heeft verwerkt in haar krachtige en unieke jaarprogramma’s. Ze heeft zichzelf bevrijd van een pijnlijk verleden, waarin ze als hooggevoelig kind meervoudige trauma’s opliep. Hierdoor moest ze, om te overleven, haar hooggevoeligheid onderdrukken, waardoor ze vanuit haar hoofd ging leven, afgesloten van haar diepe gevoelswereld. Later in haar leven kreeg ze hier veel last van, dit uitte zich in meerdere depressies, 5 burn-outs en een straatangst van 2 jaar. Ze heeft deze zelf leren overwinnen en is nu al jaren angst-, depressie- en burn-out vrij. Haar transformatie was groots. Van hieruit is de Vrouwenkracht Academie ontstaan, waarin ze op alle lagen met haar klanten werkt. Ze biedt hooggevoelige vrouwen praktische handvatten aan over hooggevoeligheid, hoger bewustzijn en hoe je de wezenlijke verbinding met jezelf kunt herstellen.
De vrouwen die bij haar één jaar in training en coaching gaan, kunnen door de Vrouwenkracht Methode® weer innerlijke vrijheid in alle facetten van hun leven ervaren en zij hebben hun innerlijke verbinding hersteld. En deze verandering is blijvend.
49 reacties
Goedemorgen Tamara,
Ik herken het helemaal. Vorige week met m’n moeder paar gesprekken gevoerd, onbewust over het onderwerp waar ik maar niet los kom van m’n moeder.
Ze zegt A en voelt B…..voel ik….dit is zo tegenstrijdig voor mij. Ik wil haar zo graag laten voelen. Zodat ik van haar probleem (in mijn ogen) IK geen last meer heb. Afgelopen weken, maanden, 2 jaar ben ik me hiervan bewust geworden en aan het groeien om haar los te laten.
Heftig en moeilijk proces, waarin ik mijn best doe dicht bij mezelf te blijven. Ik ben nu letterlijk op reis gegaan met 2 doelen: leren lief zijn voor mijzelf en LOSLATEN…
Het gaat met ups and downs en toch voel ik stapje voor stapje vooruitgang. Dank je wel voor dit heldere bericht….geeft nog bewuster inzicht voor me. En heeft me het gevoel dat ik niet gek aan het worden ben, dat mijn gevoel juist wel klopt. Zonnige groet, Sonja
Hoi Sonja,
Ik kan me levendig voorstellen, voordat ik en mijn moeder een aantal jaren geleden in dit proces terecht kwamen, ervoer ik dit ook als een heel intensief, heftig en verdrietig proces. Maar we zijn eruit gekomen. Dus houd vol!
Lieve groet Tamara
Dank dat je er bent, Tamara
Dank voor het delen van je gaven en wijsheid.
Ik lees je stukken met plezier en herkenning.
Coby
Dank je wel Coby. Fijn dat je iets aan hebt!
Hartegroet Tamara
Hoi Tamara,
Tja, je raakt me enorm met je inzicht: ik ga door jou mijn dochters (36 en 38 jaar) steeds meer begrijpen in het woud van groot verdriet, gemis en niet goed kunnen begrijpen.
Ik ben namelijk zo’n moeder…..
Hoe moeten wij er toch mee omgaan dat hun dochters (soms al jaren) geen contact meer willen? Het is allemaal in grote liefde en met de beste bedoeling gegaan zoals het gegaan is. En ik dacht echt dat het goed was…..
Kennelijk is het grootste deel van deze ellende op onbewust nieveau ontstaan, zeg je. Daar put ik enige troost uit. Want ik wilde dit natuurlijk helemaal niet!
Het is natuurlijk van groot belang dat je je op de dochters richt; zij dragen de toekomst in zich – en hebben zelf ook weer dochters……
Maar kun je ook de moeders iets aanreiken?
Veel dank voor je bestaan,
Hoi Margreet,
Het eerste wat in mij opkomt is: Jij bent zelf ook een dochter. Iedere vrouw is een dochter, niet iedere vrouw is een moeder. Natuurlijk is heb je alles vanuit een goede bedoeling gedaan, maar op onbewust niveau worden er (onverwerkte) gevoelens overgedragen naar de volgende generatie. Jij zou bijvoorbeeld kunnen kijken naar hoe jou relatie met jouw moeder was/is. En of je daar iets in herkent naar je dochters toe. Als jij jezelf leert helen, zul je ook gaan merken dat dit invloed heeft op het contact met jouw dochters. Dat heeft ook wel tijd nodig. Zorg goed voor jezelf, ook van binnen lieve vrouw!
Liefs Tamara <3
Goedemorgen Tamara,
Dit is zo herkenbaar voor mij op dit moment, dat ik in tranen uitbarstte. Mijn relatie met mijn moeder is totaal niet goed. Aan de ene kant kan ik haar goed begrijpen waarom ze dingen deed zoals ze dat gedaan heeft, maar vaak aan de andere kant ook weer niet! Ze heeft me toen ik in de puberteit zat niet los gelaten, want ik mocht nooit alleen weg. Ik heb nu ook heel sterk het gevoel dat ik veel dingen gemist heb. Gelukkig ben ik nu zover dat ik op zoek ben gegaan naar wie ik ben en daar vaak dingen tegen kom die ik nog niet plaatsen kan, maar dat komt allemaal wel. Maar heel veel dingen doe ik ook nog niet, omdat soms mijn angst voor nieuwe dingen mij tegenhoudt. Met stapje voor stapje en ups en downs kom ik er wel. Het was een heel verhelderend stukje voor mij, die mij weer even liet inzien waarom ik me soms voel zoals ik me voel. Dankjewel en een hele fijne dag gewenst,
Lieve groeten Esmiralda
Hoi Esmiralda,
Dank voor het delen van jouw gevoelens hierboven. Het is heel herkenbaar wat jij schrijft, hoe het vroeger ook voor mij was en ook voor andere vrouwen die dit lezen denk ik. Er is geen andere weg dan stapje voor stapje, weet dat en vertrouw op het proces.
Lieve groet Tamara
Hallo Tamara,
Dank voor je reactie. En inderdaad zijn er heel veel vrouwen die zich hierin erkennen en herkennen. Heb alleen zelf een beetje de pech, dat ik niet zoveel vrouwen in mijn omgeving heb die daarover praten. De vrouwen die het wel doen, ben ik zeer dankbaar. Mijn vertrouwen in het proces is er en stapje voor stapje kom ik daar waar ik zijn wil. Maar soms zou het toch wel lekker zijn om zonder elkaar te veroordelen over dingen te praten of juist alleen maar bij elkaar aanwezig zijn. Lieve groeten Esmiralda
Lieve Tamara,
Dankjewel voor dit mooie en helder geschreven stuk! Het omschrijft helemaal mijn proces van het afgelopen jaar. Ik heb me op een hele harde manier losgemaakt van mijn moeder omdat ze mij niet los kon laten. Dit was vooral vanuit het hoofd. Ik wist dat het “moest” maar gevoelsmatig bleef ik verbonden. Verbonden met de hunkering naar haar liefde, haar goedkeuring, haar woorden dat ik mag gaan! Dat ik vrij was. Dat ik mijn vleugels uit mag spreiden en de wereld mag gaan verkennen. Maar die woorden komen niet besefte ik me en dat doet pijn.
Ik herken de woede, de eetverslavingen, de instabiliteit die ik altijd gevoeld heb. Maar ook de zorg voor haar, mijn leven heeft altijd in het teken gestaan van de zorg voor haar. Wat me nog bozer en verdrietiger maakte. Waardoor ik nog harder ging werken, nog harder ging trekken. De wel bekende vicieuze cirkel…
Afgelopen woensdag heb ik me in een hele bijzondere sessie los mogen maken van haar. Ik hoef haar last en de last van de vrouwen voor haar niet meer te dragen. Op het moment dat ik me daarvan los kon maken kwam de bevrijding. Ik voelde hoe de liefde weer kon stromen. Ik voelde hoe ik weer kon ontvangen, voor het eerst in mijn leven kon ik me helemaal laten vullen met liefde. Ik voel het nu nog steeds. De liefde stroomt, ik ben goed zoals ik ben! Dat voelt vrij, licht, zuiver. Van hieruit kan ik verder. Ook in de relatie met mijn moeder kan ik weer verder vanuit liefde.
Dankjewel voor je mooie woorden, een extra bevestiging van mijn gevoel op dit moment.
Liefs Larissa
Hoi Lieve Laris,
Wow, jij bent hard aan het werk zeg! Fijn dat je dit zo deelt. Het is al super dat je deze gevoelens kunt ervaren nu! Weet ook dat het is zoals je een ui af pelt, elke keer een laagje meer eraf, elke keer komt even die pijn weer terug en telkens iets heviger tot het klaar is. Vertrouw er ook op dat je nooit meer krijgt dan je aan kunt. Ook dit alles is om jou te laten voelen hoe krachtig je bent. Dan is deze pas voelbaar voor je, omdat je hem moet inzetten om dit te kunnen dragen. Jij ook dank je wel voor jouw mooie oprechte woorden. Knuffel en liefs Tamara
Lieve Tamara,
Ik herken heel veel in jouw stuk. En ik zie ook dat het inderdaad misschien de hooggevoelige zijn die dat stuk dragen. En intenser voelen en beleven. In dat web verstrikt raken. Ik leef nu bijna het leven van mijn moeder terwijl zij zich er toe gedwongen voelde door haar ziekte.
Vorig jaar is zij overleden, en overall verweet ze mij van het feit dat ik altijd zo’n moeilijk kind was en dat heeft ze tot op de laatste volgehouden.
Nu is het aan mij om me los te wrikken van die overtuiging. Als de tijd er rijp voor voelt ga ik zeker een moeder -dochter opstelling doen. Want ik heb nu zelf ook twee dochters en die wil ik deze lading niet meegeven . Ik wil er alles aan doen om hun het gevoel van vrijheid te geven in hun ontplooiing .
Heel erg bedankt voor je artikel.
Lieve groetjes Natasha
Hoi Natasha,
Dank voor je reactie. Je los wrikken van die overtuiging is niet mis. Het is iets wat je elke dag bewust kunt doen, door er een andere positieve overtuiging in de plaats te zetten voor jezelf, die zo fijn en krachtig aanvoelt, die ook helemaal past bij je. Dan kun je langzaamaan helen van die pijn die deze woorden op jou hebben gehad. Tot het steeds minder wordt. Ik wens je veel kracht en liefde in dit helingsproces!
Liefs Tamara
Heel erg bedankt Tamara, ik ga er keihard aan werken. Bedankt voor je steun.
Lieve groetjes Natasha
Hallo Natasha
Ik las jou berichtje, en moest reageren.
Kijk eens op mir methode, hier heb je iets aan wat je misschien kan helpen.
bigh hugh liefs Alda
Hoi Tamara,
Een moeilijk stuk om te lezen.
Van kleins af aan altijd gezorgd voor mijn moeder.
Ik merk nu heel goed dat ik altijd voor anderen zorg.
Al een aantal jaar bezig om mezelf te helen. Om dingen
Nu eens voor mezelf te gaan doen..
Bezig met een brief naar mijn innerlijke kind.
Dit is een stuk waar ik tijd voor nodig heb.
Liefs deb
Hoi Deb,
Dat is een super goed idee van je, wat WERKT! Blijf schrijven tot het rustig wordt van binnen. Jij weet blijkbaar de weg, blijf hem bewandelen tot er een ander pad tevoorschijn komt!
Liefs Tamara
Dit stuk komt een beetje naar op mijn over. Alsof de relatie met mijn moeder goed moet zijn want anders komt het ook niet goed met mij.
Alle dingen die je beschrijft als het contact met je moeder goed is, kwam bij mij toen ik het contact verbrak. Uit de traumatiserende relatie opgekrabbeld en eindelijk kan ik zeggen dat ik ben wie ik ben en dat ik mijn eigen pad mag lopen, zelfs al is ze het er niet mee eens. Een proces van jaren, veel verdriet en ook veel moed. Ik verkies mijn welzijn en geluk boven het hebben van contact met mijn moeder.
Wel kan mijn moeder ‘zien’ in vrede. Zij mag ook zijn wie ze is. Tevens heb ik de keuze of ik met dat gedrag te maken wil hebben. Niet dus. Het gaat ten koste van mij ÷een min kracht.
Hoi Linda,
Bedankt voor je reactie. Iedereen mag dit ervaren op haar manier. Dat is altijd goed. Fijn voor je dat je al zover bent gekomen en je moeder in vrede kan zien.
Hartegroet Tamara
Ik herken wel iets in jouw verhaal, maar heb veel moeite om het te plaatsen. Ik heb mijn moeder op mijn 15e verloren en mis haar na 40 jaar nog steeds. Ik had een te sterke band met haar waar ik na haar dood 40 jaar moeite mee heb gehad. Ik heb nu zelf 3 kinderen en durf geen hechte band met ze aan te gaan. Dit ter bescherming als ik er straks niet meer ben en zij er ook zolang last van hebben..Ik ben nu blij dat ik het zo heb gedaan. Ik besef nu dat ieder mens zijn eigen pad moet lopen en dat je jouw eigen kinderen, die overigens niet van jou zijn,hun eigen ervaringen moeten beleven zonder al te veel bemoeienis van hun ouders.. Zie nu wel een van mijn dochters een pad kiezen waar ik niet op zou willen lopen en dat doet zeer. Heb ontzettend veel moeite om mij er niet al te veel mee te bemoeien. Ze pakt nu niets op en ik kan steeds weer opnieuw beginnen. Probeer het nu los te laten, maar is erg zwaar.
Ik stop nu, kan een heel boek hierover schrijven, maar ik geloof wel sterk in vrouwenkeacht en dat de tijd er nu rijp voor is.
Dank je wel Annettie,
Heel logisch dat je dat je ze uit liefde wil beschermen. Maar of het effectief voor jullie allemaal is, weet jij uit je eigen ervaring. Iedere moeder doet haar best op haar manier met wat zij heeft geleerd. Zo gaat dat. Als je het anders wilt, zul je dat zelf moeten doen, zo gaat dat in het leven.
Hartegroet Tamara
Lieve Tamara, mijn relatie met mijn moeder is nog steeds niet helemaal kloppend. We delen dingen over spiritualiteit en over onze levens en toch mis ik de echte diepe verbinding. Ik zal hier heel graag naar kijken en stukken hierin helen. Ik kan alleen niet vinden waar de tweedaagse wordt gegeven. Is dat ook in Den Bosch (ik wil nl weer thuis zijn als de kinderen naar bed gaan).
Lieve groetjes Tanja
Hoi Tanja,
Deze wordt zeker gegeven in Den Bosch. De pagina kun je hier vinden: http://vrouwenkrachtacademie.nl/dochter-moeder/
Lieve groet Tamara
Dat u als regel stelt dat een goede relatie met de moeder van elke hooggevoelige vrouw deze vrouw goed zou doen vind ik onjuist. Mijn vriendin is juist pas emotioneel een beetje opgebloeid na het verbreken van de relatie met haar moeder. De jaren daarvoor dat dochter krampachtig probeerde toch nog een normale relatie met haar moeder te onderhouden, hebben haar GEEN goed gedaan. Dit ligt ook echt aan deze moeder.. is niet helemaal ‘fijn in de omgang’ al zie je dat als buitenstaander eigenlijk niet. Maar genoemde vriendin zit nu veel beter in haar vel dan bijv. twee jaar geleden.
Beste tamara,
En hele mooie beschrijving. Ik was hier al tijden geleden zelf ook dmv cursus achter gekomen. Ik heb helaas ook niet echt de band met mijn moeder die voor mijn gevoel hoort te zijn. Ik ervaar nog veel gemis van heden maar ook vanuit verleden. Ik ga eerdaags beginnen met regressietherapie en ik hoop hiermee en andere blokkades naar boven te krijgen zodat ik nog beter kan leren los te laten op een juiste manier. En daarbij nog druk bezig zijn met cursus je kunt je leven helen. Dank u wel voor deze mooie verhaal waar ik nog verder op gedrukt wordt dat ik nog meer me best wil doen om het op te lossen.
Tja, idd, als de relatie met je moeder niet goed is, voel je je voor niemand goed genoeg.
Na twee zelfmoorden in mijn dichtste omgeving, een relatie waarin fysiek en mentaal geweld gebruikt werd, besloot mijn moeder om het contact met mij te verbreken. Nu is dat nog steeds zo. Volgens mij kan die relatie niet meer helen. Zij heeft mij verstoteen. Ergens misschien beter zo. Van kleins af aan kreeg ik toch enkel maar negatieve commentaar en verwijten. Toen mijn toenmalige vriend haar bij toeval eens bezig hoorde tegen mij, kon hij zijn oren niet geloven… maar ja, daarmee is mijn zelfvertrouwen niet hersteld en ik denk eigenlijk niet dat dat ooit nog komt. Ik ben 35 nu, spiritueel ingesteld, door al die pijn uit het verleden eigenlijk.
Dag Tamara,
heel herkenbaar je verhaal. Zat bijna 7 jaar geleden ook in een dergelijk proces toen mijn moeder behoorlijk jong overleed. Heb er tot op de dag van vandaag nog moeite mee dat we dit proces niet hebben kunnen afronden. Zeker omdat achteraf is gebleken dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk ook hooggevoelig was. Ik had wat dit betreft nog zoveel van haar ervaringen op emotioneel vlak willen leren. Misschien hadden we van elkaar kunnen leren. …
Hallo Tamara. Het is heel herkenbaar wat je beschrijft. Ik heb me ontzettend afgezet tegen mijn moeder, en ben daar na een depressie 4jr geleden mee gestopt. Mijn moeder is zoals ze is. Ze is onbuigzaam, vol van overtuigingen die zij heeft meegekregen, heel zwart wit allemaal
. Ik ben gestopt mijn energie in haar te steken. Iets wat ik achteraf gezien al jaren geleden had moeten doen. Ik zie haar nog wel wekelijks, en ze is een lieve oma voor mijn kleine meid. Maar ik zal nooit mijn diepste gevoelens met haar delen. Deze acceptatie geeft mij rust. Ik deelde vroeger alles met mijn moeder maar ik kreeg altijd een klap in mijn gezicht. Het werd een soort automutilatief spelletje wat ik speelde…Steeds erkenning zoeken, deze niet ontvangen, daar ontzettend verdrietig van worden, daarna boos wat zich uitte in afzetgedrag. Ik voel vrede met mezelf en dat is genoeg. En probeer haar goede kanten te zien en haar te accepteren zoals zij is.
Wauw, jouw verhaal is zo herkenbaar!!
Juist het verbreken van contact met mijn moeder heeft mij terug gebracht in mijn kracht. Ik heb nog nooit zoveel rust ervaren dan sinds het moment dat ik met haar brak. Ik ben nu ik. Wel nog wat thema’s om aan te werken. Maar dat komt met de tijd en goede mensen om mij heen. Zij mag ook zichzelf zijn en eigenlijk ben ik niet eens boos op haar. Ze heeft me laten zien hoe ik niet wil zijn. Ik wil handelen vanuit mijn hart en liefde voor mezelf en de ander. Niet vanuit manipulatie en dwang. Dus ik ben haar dankbaar en trots op mezelf dat ik het afgesloten heb. Warme groet, Desy
Hallo Tamara,
Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft.
Ik heb een dochter van 18 jaar die ik vanaf geboorte met extra veel liefde heb grootgebracht. Omdat ik het zelf gemist heb. Ik heb zelf een fantastische mama die er altijd was voor mij, maar die zelf door haar moeder heel hard en liefdeloos werd opgevoed. Mijn mama moest op 14 jaar thuis blijven van’t school, terwijl ze een slimme schitterende student was, maar zij was de oudste dochter en moest de 10 andere broers en zussen mee groot brengen en helpen het huishouden te beredderen …. Mijn mama heeft dus een moeder gehad, heel streng en redelijk dominant en dus weinig liefde gekregen …. Mijn mama kan haar liefde moeilijk tonen omdat ze ze zelf niet gekregen heeft …. Ik denk dat het dus al van vorige generaties liefdeloos leven komt, dat mijn drang naar bevestiging, mijn drang naar liefde, mijn te kort aan zelfvertrouwen, mezelf niet voldoende vinden, mezelf niet graag zien er nu is. Hoe erg ik mijn best doe, mezelf graag zien blijft moeilijk en daardoor kan ik moeilijk in mijn innerlijke kracht staan. Heel verhelderend artikel. Bedankt hiervoor !! Groetjes, Ann
Ontzettend herkenbaar voor mij. Sinds ik mijn man ontmoette had ik het gevoel: er klopt iets niet.. Waarom ben ik zo neerslachtig, zwaarmoedig etc.. Hij daarentegen energiek en vol levenslust. Ik ging op zoek naar hulp en ging een aantal psychologen af. Zij kwamen stuk voor stuk uit op de relatie met mijn ouders. In eerste instantie wilde ik dit niet geloven. Zij waren toch altijd goed voor me geweest? Inmiddels besef ik me dat het euvel van mijn “chronische depressie” zoals mijn psychotherapeut het noemt toch heel diep geworteld ligt in hoe ik ben opgegroeid en opgevoed. ik besefte me ook steeds meer dat mijn moeder de grootste rol speelde hierin.
Nooit heb ik zelf keuzes kunnen maken, was totaal afhankelijk van wat zij vond van iets etc.
Sinds vorig jaar durf ik voorzichtig keuzes te maken en wat voelt dit al als een bevrijding zeg!! Maar toch.. Met mijn moeder bespreek ik niet alles. Ik kan mijn hart niet compleet luchten bij haar.. Ik kan niet altijd goed naar haar luisteren en de relatie blijft oppervlakkig. Ook al zou ik het anders willen, zelf lukt het me niet. Bij iedere opmerking als: jij wilde vroeger niet knuffelen, dat lag niet aan mij, voel ik me weer een stapje terug doen.. Ik ben nog echt op zoek naar een weg on hier mee om te gaan.
Heel toevallig zat ik vanochtend te denken aan mijn moeder (zij is overleden) ik dacht als zij mij had laten adopteren, had ik misschien een betere leven gehad. Zij gaf me weg aan haar nicht toen ik een jaar oud was, een zeer wraakzuchtige vrouw die mij een rot jeugd heeft bezorgd. Al haar haat tegenover mijn moeder, heeft zij op mij genomen. Ik kan geen een leuke tijd bedenken in mijn jeugd..
Enz enz.
Beste Tamara,
Intressant artikel heb je geschreven. Zelf heb ik mijn moeder maar heel kort in mijn leven gehad. Op mijn tiende stapte zij uit het leven. Ik mis haar nog vaak en heb mij juist wel noodgedwongen los moeten maken van mijn moeder. Veel kan ik dus niet herkennen in het bovenstaande artikel, maar ik heb ook een andere situatie.
Wat ik wel prettig vind om te lezen is dat ik mij bewust moet blijven van mijn gedrag naar mijn eigen dochter. Maar ook naar mijn zoon. Het doorgeven van je eigen jeugdtrauma’s is ongeveer een eerste natuur. Het doorbreken daarvan een uitdaging. Ook ik heb familieopstellingen gedaan. Het bewust zijn groeide.
Bedankt voor je artikel, mijn bewustzijn is hierop weer extra geactiveerd.
Dag Tamara,
Zo herkenbaar, ik heb het gevoel dat ik daar al mijn hele leven mee worstel.
Van buiten ben ik vrolijk en opgewekt, heb vaak de lachers op mijn hand maar aan de binnenkant leven alle gevoelens die jij hebt beschreven.
En ik begrijp het niet; mijn moeder is al 30 jaar dood. En ik ben bijna 60…en ik ben er zo moe van.
Dank voor dit artikel.
Hallo Tamara,
Allereerst wil ik je danken voor het delen van je inzichten. Bovenstaande woorden raken me diep. Ze geven mij ook inzicht, een gevoel van herkenning.
De relatie met mijn moeder voelt voor mij als een worsteling. Ik voel me niet erkent. Ik heb enige jaren geleden het contact met mijn moeder verbroken, uit noodzaak voor mezelf. Ik ben begonnen aan een zoektocht naar vrijheid en naar mijn ware ik. Geen contact meer hebben lucht me op, het geeft me ruimte. andere inzichten. Tegelijkertijd zit het me ook erg dwars, mijn moeder had zelf ook een bijzonder moeilijke relatie met haar moeder, ze is getraumatiseerd.
Ik wil het contact herstellen zodra ik me stabiel bij mezelf voel. De gedachte aan contact beangstigd me nu, na jaren, nog steeds. Het maakt me van slag.
Uiteindelijk komt het er voor mij op neer dat ik eigenlijk angst heb voor de herkenning van mijn ware zelf. Ik loop hierin, lijkt het, vast,
Het contact met mijn eigen jongste dochter verliep moeizaam, gaande weg gaat dat nu gelukkig steeds beter. Dat doet me goed. Er zit veel pijn in de moeder-dochter relaties binnen mijn familie, ook mijn zus heeft al jaren geen contact meer, ik wil dit graag doorbreken. I
Ik wil hierin stappen zetten, ik kijk uit naar een weg die voor mij begaanbaar voelt.
Dit in het kort, je woorden maken de weg duidelijker, beter begaanbaar.
Met hartelijke groet,
Renske
Lieve Tamara,
Dank je wel voor het delen van dit stuk. Helaas is 25 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken, dat zeer pijnlijk was. Omdat ik in verwachting was van mijn eerste kindje en zij er de zorg voor wilde nemen bij haar thuis terwijl ik ging werken. Ik heb netjes en lief aangegeven dat ik dit mijn vriendin wilt laten doen. Hierover was zij gepikeerd en met andere woorden mocht ik niet zelf bepalen wat ik wilde. Mijn stiefvader en moeder beheerste mijn leven en er heeft ook in het verleden misbruik plaats gevonden met mijn stiefvader en mijn moeder weet daarvan en was er soms bij. Zo moest ik mijn kindje beschermen en voor mijzelf kiezen. Anders zouden er diezelfde dingen gaan gebeuren die er met mij zijn gebeurd. Hierdoor heeft zij het contact verbroken. Uit beleefdheid stuurde ik haar nog een geboortekaartje, die ik de volgende dag terug kreeg in mijn brievenbus. Toen besefte ik dat ik mijn eigen leven moest gaan leven en heb hierbij de cirkel van misbruik verbroken. Mijn moeder werd ook door haar stiefvader misbruikt. Nu lees ik jouw verhaal. Alleen begrijp ik niet hoe ik het moet opvatten. Ben ik dan verplicht het goed te maken met mijn moeder? Ik heb verder geen pijn meer en heb het losgelaten. Het is haar leven en zij kiest nu eenmaal voor mijn stiefvader en dat is oké. Natuurlijk mis ik een moeder, net zo goed als een vader, maar als je hen kent dan wil je daar echt geen contact meer mee. Ik zou heel graag willen horen wat je hiervan vind. Jouw mening en advies is mij veel waard.
Een warme lieve groet X
Hoi Anja,
Dank voor je reactie. Je vraag mij of je verplicht bent het goed te maken met je moeder. Verplicht zou ik zelf nooit gebruiken. Je maakt als volwassenen zelf je eigen keuzes. Als ik in jouw schoenen stond zou ik ook zeker mijn kind beschermen. Wat ik wel lees is dat er een verstrikking in jouw familie zit, misbruik bij moeder, dan bij jou. En wie weet hoever nog terug. Maar jij hebt ingegrepen en bent jezelf trouw gebleven. Dat is super. Gelukkig leven we nu ook in deze tijd. Dat is heel anders dan wij of onze moeders en voormoeders op moesten groeien. Als het jouw lukt om dit stuk te verwerken en van binnen je moeder te vergeven, zul jij jezelf en jouw nageslacht vrij maken van dit onverwerkte stuk van het familiesysteem. Opstellingen helpen hier enorm bij! Vergeven doe je niet voor de ander, maar voor de rust van jezelf, zodat je hart weer open kan voor jezelf en je andere dierbaren.
Wie weet wat dat teweeg gaat brengen??
Succes en liefs! Tamara
Hallo, mijn band is zo slecht dat ik niet meer van me moeder houd, kan t proces ook zonder haar genezen worden? Want valt niet te praten met haar helaas , vele pogingen gedaan om haar inzichten te geven maar helaas ze herkent zich er niet in… Dus zou kunnen genezen door zelf aan de slag te kunnen?
Hoi Maya,
Dat kan zeker en dat doen heel veel dochters en ook moeders. Via opstellingen is dat mogelijk. Lees maar eens op: http://vrouwenkrachtacademie.nl/dochter-moeder/
Hartegroet Tamara
Ik voel me wat overweldigd door je artikel. In mijn omgeving kan ik het niet uitspreken dat de relatie met mijn moeder niet goed is, dat ik die liefst van al wil verbreken om mezelf een kans te geven. Het voelt aan als heiligschennis of zo. De afgelopen jaren, sinds ik zelf mama geworden ben, denk ik heel vaak aan mijn moeder. Ik begrijp dat ze is opgevoed door een moeder die ook niet wist hoe ze liefde moest geven. Dus mijn mama kan het ook niet. Maar bovenal er was geen plaats om te praten, geen plaats voor emoties. Ze was een krak in het praktische, ikzelf trouwens ook, maar emotioneel ben ik nog altijd niet opgevoed. Het is zo moeilijk om mezelf de moeite waard te vinden, om mezelf graag te zien.
Alle pogingen om met haar te praten, zijn gestrand. Ik heb het dan ook opgegeven wat nog meer kritiek in mijn omgeving opleverde. Je geeft je moeder niet op. En al wil ik dat nog zo graag, het gaat niet. Ik droom er soms van, als ik met mijn eigen kindjes in de zetel lig te knuffelen, hoe het zou zijn als ik zulke herinneringen zou hebben. Maar dat is alleen het verleden willen veranderen. De toekomst, daar moet ik aan werken. Aan mezelf graag zien, het verbreken van de cirkel zodat mijn meisjes in alle liefde en veiligheid kunnen opgroeien…. Elke dag is weer een nieuwe kans!
Lieve Tamara,
Bedankt voor het inzicht dat je me gegeven hebt. Vanmorgen las ik “toevallig” je mail met dit artikel en het kwartje is gevallen. Eindelijk heb ik de kern te pakken. Zeer heftig, maar zo waardevol voor het proces waar ik in zit. Dank je wel.
Dag Tamara,
Jouw stukje is zo herkenbaar voor mij. In 2006 is mijn moeder overleden en ik wist niet of ik verdrietig of boos moest zijn, omdat er nog zoveel niet gezegd was. Nu, zoveel jaar later, heb ik mij kunnen losmaken van haar invloed en ben ik bij mij zelf weten te komen. En kunnen begrijpen hoe zij erbij zat. En, volgens een medium en wat ik zelf ook voel is ze trots op mij. Via een medium heb ik deze blik kunnen zien, omdat ik het niet geloofde, want dat heeft ze nooit gezegd. Nu overleg ik met haar en stuurt (soms duwen) zij mij in mijn vak als therapeut. Ik herken het vaak bij vrouwen, als ze in mijn praktijk komen.. Groet, Angeline
Tamara, dankjewel voor het delen… Hier rust inderdaad nog een taboe op, en dat is ontzettend jammer, want dat maakt het nog moeilijker om te helen… Ik worstel hier nu al lange tijd mee, heb al veel kunnen “loslaten”, maar die “originele wonde” blijft ongeheeld… Mijn moeder weigert zich kwetsbaar op te stellen…wij hebben nooit een intiem gesprek met elkaar kunnen voeren. En ik ken de oorzaak, die is seksueel misbruik. Dus ik wil haar niet daardoor heen forceren, omdat ik zélf voel hoeveel pijn het doet. Maar toch kom ik geen stap verder. Ergens heb ik een soort van “bevrijding” nodig, maar ik weet niet hoe ik dat kan doen. Heb je enkele concrete tips uit jouw eigen ervaringen, die misschien kunnen helpen? Alvast bedankt! Veel liefs, Sarah.
Dag Tamara,
Ik begon dit artikel eigenlijk te lezen omdat het me deed denken aan mijn beste vriendin, die een hele moeilijke relatie met haar moeder heeft. Toen ik doorlas, kreeg ik gevoel dat ik mezelf hierin herken; hoewel ik eigenlijk een goede band met mijn mama heb, heeft ze mij altijd zo hard willen beschermen dat ik als tiener niet de kans kreeg om dingen te proberen. Altijd dat ‘wees voorzichtig’, ‘zou je dat wel doen’, dat me nu nog steeds achtervolgt, is veel beperkender en kwetsender dan ik ooit had gedacht. Ik worstel al heel mijn leven met sociale angsten, en een gevoelig kind zo overbeschermen voedt die angst alleen maar. Ik zie mijn mama doodgraag, en ze heeft mij door mijn angsten zo goed als ze kan proberen te helpen, maar ik voel hier een cirkelbeweging; mijn mama is zelf ook gevoelig, een paar weken geleden heeft ze mij dat voor het eerst openlijk verteld. Ik werk nu heel erg aan mijn angsten, misschien moet ik het gesprek met mijn mama ook voeren en samen zoeken naar een manier waarop we elkaar meer kracht kunnen geven, en mekaar geen angst meer aanpraten.
Bedankt voor dit artikel, het doet goed dat vrouwen zo voor elkaar opkomen en mekaar ‘empoweren’.
Dag Tamara,
Ik ben 70 Jaar!!!!!!, mijn moeder leeft nog en is 88 jaar, mij erg jong gekregen. Mijn vader was zeeman en wij hadden een “slechte” start. Mijn jeugd was niet echt slecht, Toch haar handen zaten behoorlijk los en ik ben echt vaak gerammeld, soms greep ze mij naar de keel. Hoe ik ook huilde en smeekte ik mocht niet meer naar school. moest van haar kapster worden, wat toen in hield, heel de dag haren wassen en tussen vrouwen werken die hun uitstapjes met vriendjes uit de doeken deden, Ik had geen voorlichting gehad en ik schrok heel erg. Ik heb mij er uit geknokt, door als 16 jarige mij uit te geven als een goede administratieve kracht met een mulo-diploma.
Later heb ik een stroeve relatie met haar gehouden. Ik heb een leuke man ontmoet en ben 48 jaar getrouwd, hij weet alles van mij. We hebben twee fijne kinderen gekeregen een jongen en een meisje. Ik ben ondanks alles gelukkig geworden, toch vele malen kwamen mijn herinneringen aan de jeugd met mijn moeder terug en ik kreeg haat tegen haar. Vooral toen zij Oma werd en zo leuk met mijn kinderen omging, dat ik jaloers was. Toch heb ik haar de gelegenheid gegeven van haar kleinkinderen te genieten. Heb voor haar gekookt, alle feestdagen waren mijn ouders bij ons, alleen maar om te voldoen aan het goede familie gevoel wat ik zo graag wilde hebben. Ik kan boekdelen schrijven. Het hoofdthema met mijn moeder is ik heb nooit iets met haar kunnen delen, ik zocht mijn vriendinnetjes uit of zij een lieve leuke moeder hadden en dan was ik vaak bij zo’n moeder, deze moeders vonden mij op de één of andere manier ook altijd lief. Ik ging zo laat mogelijk naar huis. Een moeder met driftbuien en die in de vroege avond al in een soort badjas ging zitten waardoor ik mij schaamde en niet wilde dat er vriendinnetjes kwamen.
Nu is zij 88 jaar, ik heb ondanks alles veel voor haar gedaan, zeker toen zij 18 jaar geleden weduwe werd en het leven zonder mijn vader niet aankon. Ik kan niet leuk doen met haar, ik kan haar niet aanraken, ze stoot mij af. Er is twee jaar geleden ons, ons fijne gezin (inmiddels met twee kleinkinderen erbij) iets vreselijks overkomen.
Onze zoon is 2 jaar geleden overleden door een ongeval. Ons leven is totaal anders, we kunnen het met elkaar delen, maar ik ben verandert. Mijn moeder heeft ook verdriet, maar stelt haar verdriet centraal, 2 weken na de crematie van onze zoon en broer/oom, ging zij bellen ik moest komen, ze had toevallen, dacht ze het aan haar hart had. Ik ben niet gegaan, want dit soort dingen heeft zij vaak gedaan. Ik heb gezegd ik heb zo’n vreselijke verdriet, ik ben zelf aan het verdrinken, mijn dochter heeft verdriet ik moet zelf sterk zijn,. Je hebt een schoondochter een zoon, een nicht en twee volwassen kleindochters daar moet je nu zijn. Toch nog geen 3 maanden later ging ik weer boodschappen doen, karweitjes, haar kwalen aanhoren, hoe slecht de huisarts voor haar is en de thuiszorg etc. Ik houd het niet uit. Wij zijn met pensioen, onze dochter woont in het buitenland en vraagt Mam en Pap kom voor langere tijd hier wonen, Ondanks alles kan ik haar niet in de steek laten, er zit een hoopje mens, maar toch wil ik weg, met natuurlijk bijvoorbeeld af en toe een weekje over te komen. Het benauwd me al jaren en ik kan haar niet vergeven, om de rede wanneer ik het heb willen uit praten, ontkent zij mijn jeugd, niets van alles is waar en ze krijgt weer een soort toeval. Nooit heb ik kunnen praten met haar, ook mijn verdriet over mijn zoon kan ik niet delen, het gaat over haar kwalen. Ondertussen ben ik 70 jaar, probeer gezond te zijn en te blijven, maar ondanks dat ik dat doe heb ik ook het ee.a. wat ik volkomen normaal vind op mijn leeftijd, Alleen ik ben zo moe van alles het is ziekmakend en dat wil ik niet meer.
Ik kwam zomaar op deze site en wat zie ik een ellende in de moeder-dochterverhoudingen. Ik ben zo blij, dat ik zowel met mijn dochter als kleindochter een hele fijne band heb, intimiteit, vertrouwen in alle vrijheid.
Irene,
Hoi Tamara,
Wat ontzettend herkenbaar allemaal. Ook ik heb een gecompliceerde verhouding met mijn moeder die inmiddels 71 jaar is.. Nog steeds probeert zij mijn leven te beïnvloeden. Ik heb een contactstop met haar gehad toen ik 22 was maar dat heb ik later weer hersteld. Ik merk alleen dat ze nu weer erg over mijn grenzen gaat en me probeert klein te houden. Ik denk dat mijn moeder steeds maar wil bewijzen dat ze een goede moeder voor me is en dat doet ze dan zo overdreven dat ik er kotsmisselijk van wordt. Ik vind het lastig om dat tegen haar te zeggen, want mijn moeder is erg onzeker en heel snel gekwetst. Ik heb rond m8jn 20e ook last gehad van een eetstoornis en kamp nu nog met depressies. Van mijn vader krijg ik helaas geen steun want die steunt mijn moeder in alles. Ben soms wanhopig hoe ik me ooit los kan maken van haar. Met haar praten lukt niet omdat ze zich erg snel aangevallen en gekwetst voelt.
Hallo Tamara,
Ik ben vader van een dochter met langdurige depressieklachten en de reakties hier vind ik erg interessant.
Alles wat iemand beleeft blijft subjectief, dus ook die van mij en die van anderen, maar ik wil toch proberen zo objectief mogelijk te blijven.
Onze dochter, midden 20, volgt na aantal therapieën, nu een therapie welke volgens mij overeen komt met wat jij beschrijft, nl het verbreken van contact met haar moeder. Verschil is wel dat zij ook het contact met rest van familie heeft verbroken, op wat korte appjes na..
Ons gezin heeft nooit grote relatieproblemen gekend, niet tussen ouders en ook niet met de kinderen. Volgens mij hebben wij met alle kinderen een goed contact en spelen er geen conflicten.
Volkomen onverwacht heeft zij contact gekregen met een therapeute, wiens naam wij niet weten. Sindsdien hebben wij vrijwel geen contact met haar.
Helaas vind ik de stellingname van het verbreken met familie, want daar komt het feitelijk op neer een foute (als ik dat mag melden).
Als het landen die verschrikkelijke oorlogen tegen elkaar hebben gevoerd, weer lukt om goed samen te leven, waarom zou het hier dan niet lukken? Daar komt bij dat in ons gezin totaal geen sprake is van conflicten of wat dan ook, dus waarom geen contact?
Bovendien is het zo, dat de eigen ouders de enigen zijn die altijd loyaal zullen blijven aan hun eigen kinderen en dat is ook heel veel waard.
Helaas vind ik het nadelige aspect van geen contact meer te weinig onderkend.
Sorry voor de misschien wat negatieve toon, maar zoals je zelf al aan geeft, is duidelijke en eerlijke communicatie belangrijker dan elkaar naar de mond praten.
Hoi Tamara,
Dochter van gescheiden ouders, een moeder met postnatale depressie waardoor ik bij mn vader ben komen wonen. De band met mn moeder is niet geworden zoals ik wou, maar nu wel acceptabel, ik heb het maar geaccepteerd zoals het is.
Moeder van een dochter, een dochter die niet wil knuffelen of kusjes geven, wat voor mij soms voelt als afwijzing. Heb ik nu dat op haar over gedragen? (Ik was vroeger zelf ook geen knuffelaar, maar witte dit altijd aan de situatie..
Reacties zijn gesloten.