Meer dan 25 jaar lang heb ik me alleen gevoeld. In mijn gevoeligheid, in het wantrouwen van mijn intuïtie. Er waren signalen en tekens in mij, die de buitenwereld ontkende daarin, waardoor ik aan mezelf ging twijfelen als kind al. Pijn en angsten overwinnen, de wereld opzoeken, extreem in eenzaamheid geraakt om leren vrienden te worden met mezelf.
Ik ben als kind vaak in de steek gelaten, weinig aangeraakt. Onveilige thuissituatie door geweld tussen mijn ouders, een vader die teveel dronk om zijn eigen pijn te verdoven. Moeder liep uit noodzaak weg voor dit geweld en moest ons achterlaten, achteraf was dit een goede keuze. Stiekem op de vlucht naar Nederland na ernstige verwaarlozing en bij een familie terecht komen die ik niet kende, de familie van mijn moeder. Gepest op school, achterstand in onderwijs door concentratieproblemen. Vroeger was er geen ruimte om te verwerken; er werd zeker niet naar kinderen gekeken zoals nu. In feite werden onze gevoelens ontkend en werden we dom gehouden alsof we niets door hadden. Ik ben als puber vaak geschopt en geslagen, achtervolgd, gepest en toch heb ik op mijn manier van het leven kunnen genieten; ik kon het scheiden in mezelf.
Mijn leven begon als dochter van een miljonairsfamilie naar een leven als een dochter van een gescheiden bijstandsmoeder in armoede.
Vanaf mijn 14de mediteerde ik, voor ik ging slapen in mijn bed. Ik had nog nooit van het woord gehoord, maar deed dat uit behoefte. Ik las mijn eerste boek Seth in die tijd en ik herkende mijn ‘heldervoelendheid’ erin. Ik sprak er met niemand over. Op de middelbare school transformeerde ik in een clown uit angst voor nieuwe pesterijen en ik blufte over mezelf. Ik ben een kei in incasseren geworden, zonder mezelf klein te maken, ik verwerkte dingen op mijn eigen manier. Ik wilde vrij zijn, ik wilde leven! Ik ging door fysiek en psychisch geweld al heel jong het huis uit. Ik wilde dit niet meer, ik wilde rust en veiligheid ervaren.
Ik ging studeren als sociaal pedagogisch hulpverlener om anderen te helpen en hielp intussen mezelf, in het weekend werkte ik om alles te kunnen betalen. Ik zocht mijn grenzen op. Letterlijk maakte ik voor het eerst grote reizen in mijn eentje naar de andere kant van de wereld. We waren nooit op vakantie geweest, maar ik luisterde toen al (maar wel onbewust) naar mijn innerlijke stem. Deze ervaringen hebben mij veel gegeven, het vertrouwen op mijn intuïtie en mezelf. Ik had vele vernederingen, mishandelingen, misbruik en een diepe pijn van afwijzing diep weggestopt.
Langzaamaan ging ik het leven meer nemen, ik ging feest vieren, ik was uiterlijk vrij en ik deed alles om mij vanbinnen vrij te maken. Ik stond open voor elke nieuwe ervaring als ik het leven maar kon voelen. Het voelde nieuw. Ik was tot die tijd vanaf mijn geboorte overgeleverd geweest aan de grillen van anderen. Nu mocht ik nee zeggen en JA zeggen en zelf alles bepalen. Ik ging de weg op van heling. Ik heb daar goede keuzes in gemaakt en omwegen gelopen. Achteraf klopte alles precies. Ik kende alleen maar het overleven. Ontspannen leven beangstigde mij. De adrenaline moest altijd stromen. ‘Wist ik veel’ dat het ook op een andere manier kon, die me niet elke keer zo opbrandde. Het gevoel dat ik alles eruit moest halen, omdat elke dag er een was. Ik heb zoveel gedaan. Zoveel gereisd, zo veel relaties gehad, zo veel vriendschappen, zo veel opleidingen gedaan en trainingen, zo veel therapie, zoveel fouten gemaakt en ook zo veel goede keuzes. Gewoon gigantisch veel ervaring op gedaan.
Ik ben gezegend met een groot en oud wezen, een groot bewustzijn, mijn heldervoelendheid en mijn helder weten. Met zoveel helpers, gidsen en engelen om mij heen. Wat heb ik lang gezocht. En uiteindelijk gevonden. Mijn zielenopdracht. Gevochten en gestreden en het einde kwam op een gegeven moment in zicht toen ik bij mijn dieptepunt kwam, het leven niet meer zag zitten, doodsangsten voelde, straatangst, zware depressie en uitputting van het vechten. Ik kon niet meer. En hier keerde het.
Dieper dan dit kon ik niet, dus er was nog maar één weg omhoog, daar waar ik een klein lichtpuntje zag. Ik klom en klom steeds hoger, tree voor tree. En het was zwaar, angst dat ik los zou laten, dat ik zou vallen. Angst voor de angst. Ik was alleen, relatie was over. Diepe wonden waren geslagen.
Mijn vrienden lieten me in de steek door mijn slachtoffergedrag. Ik kon niet meer werken, had geen inkomen… Er bleef niet veel meer over van mijn leven. Achteraf kon ik zien dat dit nodig was om mijn ego beschermings- en verdedigingsmechanisme los te moeten laten. Ik moest totaal op mezelf aangewezen zijn met geen afleidingen meer.
Door dit grote verlies kwam ik op mijn nulpunt uit en daar kon ik maar twee kanten op. Op deze manier wachten op de ‘dood’, zo voelde het letterlijk of kiezen voor het leven. Want mijn vechtlust was voor het eerst in mijn leven weg. Omdat het daarvoor een langere periode heel goed met me ging, leek mijn adrenaline (stresshormonen) zicht te verlagen, waarop je oude stukken kan en mag gaan verwerken. Je lichaam regelt dit zelf, als je in rust komt, kun je pas gaan verwerken. Zo werkt ons primaire brein. Door dit proces ging het min of meer vanzelf door los te komen van mijn slachtoffer-identificatie dat alles mij overkwam en het leven te zwaar was voor zo’n gevoelig iemand zoals ik. Ook kon ik in dit proces mijn drama queen en de clown los gaan laten.
Gelukkig had ik wel de kracht in mijn genen zitten om het aan te kunnen en niet knettergek te worden. ‘Zelfliefde’ was het toverwoord! Tja, hoe doe je dat? Ik moest eerst maar eens bevriend raken met mezelf. En dan bedoel ik echte vrienden, onvoorwaardelijk.
Ik trek mijn kar in volle vrijheid, doe dit met eerbied en respect voor het leven. Ik heb in mijn leven 3 x de dood in de ogen gekeken, daar heb ik nog niet eens over verteld, daar ga je echt van LEVEN, je kiest dan echt. Het leek wel een test. Echt kiezen voor het leven en het zo fijn en mooi mogelijk te maken. Nooit en ook nooit meer kiezen voor het zwarte gat. Ik hoef daar ook niet meer te komen, heb er afscheid van genomen. Ik heb geen saboteurs en innerlijke criticus meer, mijn overlevingsmechanisme is niet meer actief, ik ben gaan leven, ik voel geen oud verdriet en pijn meer. Ik heb het geëerd en bedankt. Het heeft mij zoveel gebracht,; dat kan ik achteraf nu zo goed zien. Het liet mijn maskers zakken, mijn óverleven viel eraf, ik was naakt en ging niet meer gebukt onder mijn pijn.
Ik ben langzaam weer rechtop gaan staan en ben me nu steeds bewuster van de immense kracht die ik waardig draag. Zonder ego, zonder provocatie, gewoon vanuit mijn zachte hart. Soms komt er nog wel eens iemand op mijn pad, die dit niet begrijpt en zelf nog in de vechtstand staat, die dan denkt te moeten vechten met mij. Ik vecht niet meer terug. Vecht maar, je vecht tegen jezelf. Ik kan het nu zien, dragen, incasseren en aanschouwen en zien hoe de ander nog vecht met zichzelf en heb compassie, mededogen en neem de ander in mijn hart.
Ja, ik begrijp dit. Ik kan door mijn ervaring goed invoelen waar een ander zit en wat er voor nodig is om daar uit te geraken. Welke volgende stap er gezet kan worden. Daarvoor is mijn ervaring nodig geweest en heeft mijn ziel dat precies zo geregeld. Ik heb draagkracht ontwikkeld en kan veel aan en dragen. Maar nu met ongekende vreugde en plezier. Ik lach heel veel, helemaal vanuit mijn onderbuik en heel luid zelfs.
Natuurlijk word ik geraakt als ik zie hoeveel pijn mensen zichzelf en anderen nog aandoen. Maar ik weet dat dit het leven is en dat dit erbij hoort en dat we op weg zijn. Ik ben dankbaar dat ik nu vrouwen in dit proces mag begeleiden binnen in het jaarprogramma om dit transformatieproces versneld door te lopen. Dat is nu mijn werk die ik vanuit grote passie uitvoer en leef, het is zelfs mijn zielenopdracht. Niet met de pijn verbinden en het drama, maar met het positieve, je hart en je kracht. Leren vertrouwen op je eigen informatie en je eigen wijsheid. Ik zie de vreugde die ze bij zich dragen en ik zie ook waar nog pijn zit omdat ik daar ook heb gezeten. Dat is het doel geweest van mijn ervaringen blijkbaar, zodat ik goed kon invoelen hoe pijn voelt als de ander dat bij haar draagt. Dit is ook precies genoeg om zelf weer de erkenning te voelen om zelf te kunnen helen, door zonder oordeel te kijken, alles mag er zijn. Erkenning en herkenning en onvoorwaardelijke liefde vanuit je diepste zelf overbrengen, en durven stralen en blij zijn!
Niets verstoort mijn innerlijke vrede meer, nou bijna niets meer, als je zo uitgedaagd bent geweest door het leven. Natuurlijk voel ik wel pijn en verdriet, als en NU iets gebeurt, maar niet meer vanuit het verleden. Dat lijkt weg en opgelost te zijn doordat ik het heb kunnen helen, de wonden zijn dicht en ik sta in verbinding met mijzelf.
Leven vanuit je hart; er is niets mooiers en groters dan dat. Vanuit je zachte kracht, rust, balans en evenwicht. Vanuit volledige overgave en vertrouwen in jezelf en het universum.
Dat je zelfs vanuit je diepste pijn je wel het leven kunt leven waar je naar verlangt. Dat je wel in balans kunt komen en blijven, dat is mijn doel om dit aan je te vertellen. Dat je zelfs zichtbaar mag zijn en jezelf in de wereld mag zetten wil ik je vertellen. Dat je zelfs succesvol kunt worden in wat je doet ook al heb je eerder pijn ervaren. Het is echt mogelijk. Genezen, zacht en rustig vanuit je wezen. Wat een ontdekkingsreis, ben zo blij dat ik heb kunnen ervaren hoe het leven ook kan zijn. Zo fijn. Zo mooi. Nu durf ik mezelf meer en meer te laten zien. Ben niet perfect, verre van. Maar ben wel heel erg mezelf en niet meer bang om gekwetst te worden. Want de enige die ik kan kwetsen ben ik zélf.
Ik heb geleerd m’n hart te laten spreken. Maar vooral ook ernaar te luisteren en ernaar te handelen. Nu weet ik hoe het is om vanuit mijn hart te leven. En wat mijn hart zegt, dat lees je dus hier.
Ik durf nu volledig mijn licht te laten schijnen. Sommige mensen vinden dat bedreigend; ja, dat had ik ook toen ik zelf in het donker zat. En ja, er zijn steeds mensen die me naar het donker willen trekken omdat zij zelf niet naar het licht toe durven gaan, zelf niet de stap durven te zetten. Ik begrijp nu hoe dat werkt en dat dit de processen zijn die mensen doormaken zoals ikzelf.
Ik weet dat daar veel kracht, moed en lef voor nodig is om vooruit te bewegen, want zo voelt het niet altijd als je er midden in zit. Maar het is wel te doen, het is het echt waard, dat beloof ik je. Je moet het met je hele wezen willen, echt ervoor kiezen. Ik houd me niet meer klein, omdat ik dat niet ben. Zo, ik heb het gezegd! Want ik denk namelijk dat jij ook groots bent. We verschillen niet zoveel van elkaar. Durf je jouw grootsheid te laten zijn/zien? Volgens mij is het leven daar ook voor bedoeld, het is de weg van ego naar hartsbewustzijn. Ik weet wel één ding. Je kunt pas het licht waarderen en omarmen wanneer je het donker hebt gezien om het onderscheid te kunnen herkennen en erkennen.
Nu volg ik met veel passie de ene training na de andere in binnen- en buitenland, omdat ik innerlijk daar de ruimte daarvoor heb, omdat er geen pijn meer is die ik mee hoef te dragen, geen drama’s, maar rust en tevredenheid kan ik veel nieuwe informatie in me opnemen en implementeren met een juiste dosis lef. Omdat ik er plezier in heb. Omdat ik alles uit mezelf wil halen wat erin zit. Als ik al zover heb kunnen komen, wat zit er dan nog meer in mij wat ontwikkeld mag worden, ben ik gewoon nieuwsgierig. Ken je dat, dat je alles uit het leven wil halen? Het leven wordt steeds gemakkelijker hierdoor. Ik stem me dagelijks afstem op mijn wezen, aarde en universum door visualisaties, meditaties en intenties. Binnenkort ga ik over vuur leren lopen. En het leuke is dat alles wat ik leer, ik het door mag geven aan anderen, ik ben van het delen als ik ergens enthousiast over ben, ik ben van de verbinding. Ik ben niet meer bang mijn kop boven het maaiveld uit te steken, niet meer bang voor afwijzing of kritiek. Er zullen altijd mensen zijn die vanuit hun eigen pijn een ander willen raken. Ik zie dat nu. Ik ben niet bang meer. Niet meer voor het leven, niet meer voor mensen, niet meer om mezelf te laten zien zoals het is.
Ik durf nu voluit te kiezen voor mijn vrijheid, onafhankelijkheid, los te komen van het systeem waar ik net als zovelen niet in pas, omdat het een (ver)ziek(t) systeem is die ons totaal uit verbinding met onszelf haalt, gebaseerd op tekort en angsten. Mensen met zichzelf te verbinden, dat kan ik nu, nu ik zelf verbonden ben. Ik blijf groeien, het gaat hard. Ik zet mijzelf in de wereld, in de markt, moet je nagaan, van straatvrees tot met de billen bloot. Het gaat me niet om geld verdienen als ik een gezond bedrijf wil neerzetten of dat ik succesvol moet zijn. Nee, het gaat veel dieper dan dit, het gaat mij erom om zelf te kunnen kiezen hoe je wilt leven zonder de beperking van geld, zonder stress en armoede. Kiezen in vrijheid, zonder slaaf of slachtoffer te hoeven zijn van je verleden. Nu laat ik de liefde stromen. Van hart tot hart. Vrouwenkracht.
Tamara’s bijzondere levensreis heeft haar zeer waardevolle inzichten gegeven en doorleefde wijsheid gebracht, die ze heeft verwerkt in haar krachtige en unieke jaarprogramma’s. Ze heeft zichzelf bevrijd van een pijnlijk verleden, waarin ze als hooggevoelig kind meervoudige trauma’s opliep. Hierdoor moest ze, om te overleven, haar hooggevoeligheid onderdrukken, waardoor ze vanuit haar hoofd ging leven, afgesloten van haar diepe gevoelswereld. Later in haar leven kreeg ze hier veel last van, dit uitte zich in meerdere depressies, 5 burn-outs en een straatangst van 2 jaar. Ze heeft deze zelf leren overwinnen en is nu al jaren angst-, depressie- en burn-out vrij. Haar transformatie was groots. Van hieruit is de Vrouwenkracht Academie ontstaan, waarin ze op alle lagen met haar klanten werkt. Ze biedt hooggevoelige vrouwen praktische handvatten aan over hooggevoeligheid, hoger bewustzijn en hoe je de wezenlijke verbinding met jezelf kunt herstellen.
De vrouwen die bij haar één jaar in training en coaching gaan, kunnen door de Vrouwenkracht Methode® weer innerlijke vrijheid in alle facetten van hun leven ervaren en zij hebben hun innerlijke verbinding hersteld. En deze verandering is blijvend.