Zo vaak hoor ik dit om mij heen: Hoe kan ik beter omgaan met teleurstellingen en afwijzingen?

Mijn antwoord is vaak eenduidig. Ik moet dan altijd denken aan mijn eigen afwijzingen in mijn leven. Zoveel waren er dat. Maar het heeft me niet kleiner gemaakt. Maar gek genoeg juist sterker. Elke keer als ik viel, stond ik toch weer op. Waarom?

Omdat ik uiteindelijk in mijzelf ben gaan geloven. Van mezelf heb leren houden, ook al wezen anderen mij wel eens af. Ik denk dat je zelf altijd een keuze hebt. Je kunt hierdoor ook jezelf gaan afwijzen………… en dat heb ik ook een hele tijd gedaan. Maar ik kwam ook tot de conclusie dat het me dan een depressie of depressieve gevoelens opleverde…… dat spoor liep voor mij dan dood.

Ik begon ook in te zien, dat de afwijzing van een ander naar mij, of wat ik als een afwijzing zag, niet eens altijd iets met mij als persoon te maken hoefde te hebben. Het is een gedachtengang van de ander. Misschien maar één gedachtegang van de ander. Was die ander wel echt met mij bezig, en wat wees degene dan af? Of wees ik mezelf al sneller af, ging ik uit contact voordat die ander mij echt kon afwijzen? Zou zomaar hebben gekund.

Ik begon langzaam wakker te worden uit deze negatieve spiraal, die mij ook echt ziek maakte. Ik begon er maar eens mee om mezelf niet meer af te wijzen. Hoe deed ik dat? Ik corrigeerde mezelf als ik doorhad dat ik dat deed, daar zette ik dan een andere positievere gedachte voor in de plaats. Dat was niet gemakkelijk, je tuint er telkens weer in.

Ook in vanuit mijn familiesysteem voelde ik me keihard afgewezen, door mijn vader, moeder en overige familieleden. Ik heb hier veel familieopstellingen over gedaan. Ik ben zelfs met mijn moeder naar moeder/dochter weekenden geweest, om onze relatie te helen, want ik had heel goed in de gaten, dat dit ook mijn functioneren in de weg stond.

Het was tijd om oude overlevingsmechanismen op te ruimen, zodat ik weer het LEVEN kon gaan nemen. Mijn moeder ging met me mee… Na een tijdje begonnen veranderingsprocessen plaats te vinden en door de opstellingen samen met mijn moeder zag ik ook hoe zij zich voelde toen zij kind was. Dat raakte veel compassie, nederigheid en vergeving bij me aan. Ik begon te helen, maar mijn moeder ook. En dat werkte!!!

Ik kan je wel zeggen dat dit een van de moeilijkste processen is geweest die ik aangegaan ben met mezelf, en mijn wonden geheeld heb. Maar het is gelukt. Na een aantal jaar van het opnieuw trainen van mijn gedachtenpatronen, oplossen van systemische verstrikkingen, merk ik nu dat mijn gedachten niet zoveel ruis meer hebben als in het verleden.

Mijn gedrag naar mezelf en daardoor ook naar anderen is 360 graden omgedraaid. Ik heb geen gedachten meer die mij afwijzen, met als gevolg dat ik anderen ook niet zo snel meer veroordeel, kortom ik heb mezelf een andere mindset aangeleerd, ik zeg wel eens dat ik mijzelf opnieuw heb geprogrameerd, met een heel positief resultaat. Ik ben eigenlijk veel meer geworden wie ik eigenlijk ben. Mijn hart krijgt hierdoor veel meer ruimte om de liefde te laten stromen. Ook voel ik als hooggevoelige en heldervoelende vrouw heel veel, ik voel direct of iets klopt of niet klopt. En het is heerlijk dat mijn hoofd zich daar niet meer op negatieve manier mee bemoeit (angsten) maar juist heel constructief en effectief kan zijn. Gewoon wanneer ik het nodig heb.

Heerlijk als de rust dan komt in je hoofd, dat zie je dan ook in je leven terug. Daardoor kun je ook je plannen en dromen beter verwezelijken, omdat je daar dan ineens veel meer tijd voor hebt en je laat je je niet meer door je gedachtes afwijzen die je vertellen dat je het toch niet kunt, of dat het toch geen zin heeft. Er komt ineens een hele andere energie vrij. Levensenergie noem ik dat. Dat is een onuitputtelijke bron van energie. Dat voelt heel anders!!

Wat het me vooral heeft opgeleverd is de verbinding met mijn eigen hart. Ik voel de liefde voor mezelf groeien, mijn uitstraling is verandert hoor ik vaak, zo ook mijn woordkeuze en zelfs mijn lach is uitbundiger geworden en daarmee heeft mijn nieuwe mindset invloed op al het leven om mij heen. Dat is zo’n ontzettend mega fantastisch te gek gevoel, als je dat doorkrijgt, daarom wil ik dit graag met je wil delen. Als iemand mij van te voren had verteld dat het leven zo kon zijn, had ik dat me nooit kunnen voorstellen. No way! Maar als ik dit kan, kun jij dit ook! Dat is zo leuk eraan.

Ik ben zo enthousiast geworden over de processen die je ingaat als je de relatie met je moeder heelt, dat je zo in je kracht komt te staan, dat de liefde weer stroomt. Wat een erorm effect dit heeft op je leven, dat ik binnen mijn praktijk nu ook 3 keer per jaar DOCHTER VAN JE MOEDER OPSTELLINGSWEEKENDEN begeleid. Dit zijn waanzinnige weekenden, waarin je alleen, of met je moeder/dochter kunt komen, om de vrouwenlijn op te schonen. Achteraf hoor ik vaak wat de uitwerking is geweest van zo’n weekend, dat is zo heerlijk als mensen weer de liefde kunnen voelen en hierdoor zichzelf kunnen helen.

12 Tips hoe je met afwijzing en teleurstelling om kunt gaan:

1. Blijf in jezelf geloven.
2. Wijs jezelf niet af, al doet een ander dat wel.
3. Zet iets positiefs voor in de plaats, iets positiefs wat je kunt bedenken, of kunt doen.
4. Maak contact met je ademhaling en je hart. Adem naar je hart een aantal keer.Dat geeft meteen rust.
5. Heb vertrouwen dat je aan het groeien bent, groeien doet soms pijn.
6. Ga in gesprek met mensen die jou afwijzen als je er belang bij hebt, en laat ze zien en weten hoe jij erin staat en vraag om steun en vertrouwen in plaats van afwijzing.
7. Blijf jezelf trouw, ook al roept de hele wereld dat jij het anders moet doen, volg je eigen hart, je eigen pad.
8. Uit je verdriet als je het gevoel hebt dat je dingen hebt opgekropt, als dat eruit is voel je weer ruimte om te groeien.
9. Als een ander jou op een botte manier afwijst, mag je ze beste spiegelen, dat je open staat voor feedback, maar de manier waarop de ander dat doet, best anders mag. Dit geldt natuurlijk ook voor jou!
10. Laat het los, laat het gaan. Vaak is het maar een gedachtegang van die ander en is die verder helemaal niet met jou bezig. Relativeer!!
11. Neem even tijd om te herstellen, wees veerkrachtig, oefen hierin en je zult merken dat het steeds sneller gaat dat je het los laat.
12. Blijf lachen, lach er soms ook gewoon maar om. Dan komt het niet helemaal binnen, en soms zie je ook de humor ervan in. Bedankt die ander respectvol en ga weer verder op je eigen pad…..