VERLANGZAMEN
Verlangen, langzaam aan doen. Het idee dat ik jaren geleden had gekregen, door goed te voelen waar ik nood aan had, waar ik behoefte aan had was een soort winterslaap houden in de winter. En sinds ik dat een winter had gedaan, kon ik niet anders meer dan mijn eerste natuur volgen. Het niet aangeleerde gedrag om maar altijd door te gaan, maar werkelijk mijn lichaam volgen om bij te tanken, tot rust te komen in deze tijd van het jaar, waar het voor vrouwen zo belangrijk is om deze rust te nemen. Op te laden, te bezinnen.

Het alleen durven zijn, zelfs met de feestdagen deed ik dit de jaren hiervoor. Op mezelf leren terug vallen, op mezelf leren vertrouwen dat ik plezier kon maken met mezelf zonder dit te delen met een ander. Ik leerde hierdoor dat ik echt moest leren hiervan te genieten, ik kon dat niet. Want genieten deelde je toch altijd met een ander. Samen genieten is toch wat iedereen deed en wat je geleerd werd?

Leren alleen hardop te lachen, alleen door de kamer te dansen, alleen leuke dingen te doen terwijl je thuis bent, lekker te koken en het gezellig te maken. Weer terug komen bij mezelf.
Mezelf weer terug kunnen vinden in mijn oude herinneringen die ik als klein meisje had, wanneer ik mij terug trok op mijn kamer om daar uren lang alleen te spelen in mijn fantasiewereld waar het wel vol rozengeur was en veilig. Nu dit opnieuw te leren ervaren als volwassenen, deze rozengeur opnieuw leren ruiken.
Zo ook het wonen in Hongarije geeft het gevoel van alleen op je kamertje spelen en er iets moois van proberen te maken. eerst voel je je geïsoleerd. Terwijl de bekende en vertrouwde wereld zich ver weg van je afspeelt en ik er geen deel meer van uitmaak. Dat is afkicken.

Ik kan nu voelen, wat een geluk heb ik eigenlijk gehad dat ik meer dan 10 jaar geleden 2 jaar lang straatvrees heb ervaren, lees: Sociale angst. Want door mezelf te hebben opgesloten op 4 hoog in de binnenstad van Den Bosch terwijl het leven onder mij zich in een hoog tempo zich afspeelde waar ik geen deel meer van uit maakte door angsten en paniekaanvallen, leerde ik weer te spelen met creatieve materialen en mezelf. Eigenlijk uit nood en verveling. En ik kreeg hiermee een cadeau terug van mezelf. Hier was ik gebleven, want ik was mezelf kwijt geraakt door zoveel afleiding in de buitenwereld en relaties en was bang van mensen geworden, doordat ik van mezelf was weggegaan.

Door nu naar Hongarije te verhuizen, zit ik in eerste instantie ook in een soort isolement, wat mij soms ook verlamde en ik kreeg het niet altijd goed verwerkt. Zoveel dingen en problemen kom je tegen die nieuw zijn, die alleen immigratie met zich meebrengen, dat kun je van te voren niet overzien en voorzien. Dan is het in je eentje best pittig. Maar doordat ik uit mijn straatvrees heb kunnen komen, en daarna nog veel meer goede en krachtige stappen heb kunnen zetten, kon ik nu deze stap ook aan.

Mijn veerkracht is de afgelopen maanden flink op de proef gesteld en regelmatig voelde ik me knock-out gaan. Dat ik het niet verwerkt kreeg en het te-veel op mijn bordje was, naast alles wat er ook nog is, mijn huis, mijn tuin, mijn hond, de boodschappen, mijn bedrijf, Hongaarse les, de buren, het dorp. En alles in een taal waar je geen touw aan kunt vastknopen, dus je kunt niemand even bellen om iets te regelen als iets kapot is. Waar moet ik mijn hout bestellen voor de kachel? Waar zijn mijn vrienden? Ze wonen niet meer in de buurt en kunnen niets voor me doen! Confronterend!
O ja, het spelen, daar had ik het over. Het spelen is iets wat ik me dagelijks moet herinneren, waar het in de zomer veel vanzelfsprekender is. Dan speel ik met de kruiden en de planten en bomen.

Nu is het koud, mijn lijf doet pijn, ik hoest de longen uit mijn lijf zoals elke winter en heb het hierdoor benauwd. De houtkachel doet in deze zin mij geen goed, dat wat ik inadem irriteert mijn luchtwegen enorm. Ik moet meer naar buiten gaan, maar ik voel me zwak en mijn ribben doen zeer van het hoesten.
Spelen, ja, toch de pret proberen te zien en de vreugde, ook nu. In de periode dat ik alleen maar wil slapen en rusten om te herstellen van een hele diepe vermoeidheid. Mijn zenuwstelsel is hard aan het werk en tot rust aan het komen, de lucht buiten is heel schoon in de bossen van de heuvel waar mijn lemen aardehuis in het dal staat.
Langzaam laat ik alles weer los en ga ik weer en meer naar binnen. Mijn binnenwereld vraagt om mij stilte te nemen, te gaan tekenen, kleden te haken, mooie muziek te luisteren, mooie verhalen te horen. Op een lekkere zetel bij de Sparhelt te gaan zitten met de voeten omhoog onder een deken.

Langzaamaan sluit ik me weer meer en meer af en van binnen verlangzaam ik al. Alles wat nu geregeld moet worden, voelt extra zwaar omdat het mijn natuur op dit moment niet is. Ik wil in mijn bevrijding zitten, van binnenuit. Ik voel me zwaar en te gestrest op het moment, van alles wat op mijn bordje ligt.
Snel ga ik ontsnappen en laat ik de boel de boel. Het duurt niet lang meer voordat ik gewoon los ga laten en me over ga geven. Dan koester ik mij in mijn liefdevolle prachtige rijke binnenwereld. En ben ik er even niet.

Ik verheug me al zo op 24 december de 12 Heilige Nachten van mijn ziel en de sfeer en de prachtige opdrachten en rituelen. Het werkboek is dit jaar ook zo schitterend. Op de website van de Vrouwenkracht Academie kun je deze voor een zeer zacht prijsje aanschaffen om zo ook in je eigen sfeer te komen, van wie jij bent. De link staat hier onderaan.

X Tamara