Het ‘#metoo’ verhaal wat ik overal op mijn tijdlijn voorbij zie komen, geeft me gemengde gevoelens. Enerzijds begrijp ik dat je naar buiten wil komen, los van schaamte, erkenning voor je pijn, zichtbaarheid van wat ons vrouwen al eeuwen overkomt.
Het nare gevoel wat ik ervan krijg is dat het heel klein aan voelt, wat heel groots aan het worden is, bijna te groot. Een collectief veld zo groot. Van slachtoffers naar daders. Pijn, verwonding en verwijzingen.
(P.s. Als je geen facebook hebt, weet je waarschijnlijk niet waar deze blog over gaat, het gaat over een post van afgelopen zondag van Alyssa Milano over vrouwen die met een hastag # naar buiten brengen of zij in aanraking zijn geweest met seksueel geweld in elke vorm)
Maak je los van het (collectief) wijzen naar de ander in dit verhaal, anders blijf je slachtoffer van dit verhaal. Heel jezelf en focus je op de liefde in jezelf die pas echt helend is.
We zijn inmiddels aangeland in een ander tijdperk waarin ons bewustzijn kan begrijpen hoe we allemaal onderdeel zijn van het dader- en slachtofferverhaal en hoe we daar uit kunnen stappen.
Ik weet echt waar ik het over heb. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Meerdere keren zelfs toen ik kind en puber was.
Maar dát slachtofferverhaal leef ik allang niet meer, de pijn is geheeld en daardoor opgelost. De wonden zijn dichtgegaan en roepen niet veel meer bij me op. Zelfs dát kunnen wij als mensen.
Met wijzen naar buiten, houd je het verhaal en ook de pijn in jezelf stand, de wond gaat niet dicht. Door aan te haken aan dit collectieve veld van dader/slachtoffer, vrouwen versus mannen, creëer je juist afscheiding tussen slachtoffers en daders, maar ook tussen vrouwen en mannen. Ik geloof dat het deze impact kan hebben als ik sommige reacties van mannen op mijn tijdlijn lees, hoe heftig dit over kan komen.
Ik snap ergens wel dat je dit als vrouw deelt vanuit de hoeveelheid vrouwen die dit is overkomen. Ook mannen is dit overkomen. Een dader komt ook ergens vandaan, waardoor degene tot deze acties overgaat, dat zie ik ook altijd in het opstellingsveld.
Deze #metoo voel ik, gaat over het pijnveld oproepen, erkenning van de pijn die is geweest, deze energie gaat niet om het helen. Niet over compassie, vergeving, heling en zelfliefde. Het roept iets op waar ik eigenlijk heel naar van word.
Wij vrouwen zíjn sterk en in staat om verder te leven, wij kunnen onze beschadigingen neutraliseren en oplossen.
Door deze aan te kijken, te verwerken, rituelen te doen, afscheid te nemen van dit verhaal en verder te gaan met je leven, totaal in verbinding met je lichaam en wie jij in wezen bent.
Er is geen wij en zij. Er is geen gescheidenheid. Die is er alleen vanuit ons hoofd, ons ego. We zijn een, wij zijn allen één, wij zijn all-een.
Ik heb mijn ‘daders’ lange tijd geleden vergeven, voor mezelf, omdat ik geen slachtoffer meer wilde en kon zijn. Ik heb mijn pijn opgelost en daardoor ben ik nu vrij van binnenuit. Vergeving is afstand doen van beschuldigingen en verwijt. Het gaat erom jezelf te bevrijden en geen muur te creëren van beschuldigingen en verwijt zoals nu gebeurt.
Dat gun ik jou ook. Los het op met jezelf en maak jezelf vrij. Heel je eigen pijn. Dan hoef je dat verhaal niet meer te leven. Dan ben je geen slachtoffer meer, maar ben je vrij.
Stap weg van collectief wijzen naar de daders, voed het niet, ook niet in de energie en je gedachten, je woorden en je tijd.
Raak de liefde in jezelf aan, diep, diep in jezelf.
Ook wij vrouwen zetten vaak onze eigen seksualiteit in als machtsmiddel, door manipulatie, verleiding en onthouding. Hoe eerlijk durf je te zijn naar jezelf? Is dat ook niet net zo waar?
Ook mannen willen gezien worden, zichzelf helen en verlost worden van deze collectieve last op hun schouders, zichzelf bevrijden. Maar als wij ze als daders blijven zien en bejegenen, blijven er daders en wordt er niets geheeld of opgelost.
Als ik me zou inleven in een man, denk ik dat ‘#metoo’ enorm zou binnenkomen. Als het andersom geweest zou zijn, Als er wereldwijd megaveel mannen, vrouwen hiervan zouden beschuldigen, dan zou het mij ook enorm raken.
Er zijn namelijk ook heel veel integere en liefdevolle mannen die net als wij op zoek zijn naar wezenlijke verbinding. Ik ken er heel veel namelijk. Dit nieuwe verhaal begint bij jezelf. Als jij uit dit verhaal kan stappen, komt er ook nieuwe en andere energie in je leven én andere mannen. Dat is mijn ervaring.
Als jij deze wezenlijke verbinding met jezelf kan ervaren en voelen, komt daarna pas de wezenlijke verbinding met een ander in beeld.
Heel jezelf, dan heelt als vanzelf de wereld om jou heen. Het leven gaat verder, altijd in het hier en nu.
Je hoeft niet vast te zitten in onmacht, dat is een keuze. Stap weg van collectief wijzen en raak de liefde in jezelf aan op een dieper level. Als daar geen pijn meer op zit, kunnen de echte verbindingen weer opnieuw ontstaan. Vanuit innerlijke kracht vanuit het hart.
Vanuit Mannenkracht en Vrouwenkracht.
Dát is de nieuwe wereld!
Voor al mijn zusters en broeders. Dat zijn jullie allemaal.
Aho.
Tamara’s bijzondere levensreis heeft haar zeer waardevolle inzichten gegeven en doorleefde wijsheid gebracht, die ze heeft verwerkt in haar krachtige en unieke jaarprogramma’s. Ze heeft zichzelf bevrijd van een pijnlijk verleden, waarin ze als hooggevoelig kind meervoudige trauma’s opliep. Hierdoor moest ze, om te overleven, haar hooggevoeligheid onderdrukken, waardoor ze vanuit haar hoofd ging leven, afgesloten van haar diepe gevoelswereld. Later in haar leven kreeg ze hier veel last van, dit uitte zich in meerdere depressies, 5 burn-outs en een straatangst van 2 jaar. Ze heeft deze zelf leren overwinnen en is nu al jaren angst-, depressie- en burn-out vrij. Haar transformatie was groots. Van hieruit is de Vrouwenkracht Academie ontstaan, waarin ze op alle lagen met haar klanten werkt. Ze biedt hooggevoelige vrouwen praktische handvatten aan over hooggevoeligheid, hoger bewustzijn en hoe je de wezenlijke verbinding met jezelf kunt herstellen.
De vrouwen die bij haar één jaar in training en coaching gaan, kunnen door de Vrouwenkracht Methode® weer innerlijke vrijheid in alle facetten van hun leven ervaren en zij hebben hun innerlijke verbinding hersteld. En deze verandering is blijvend.
één reactie
Dank je wel voor het verwoorden van wat ik voel! Ook ik kreeg er zo’n naar gevoel van. Bijna alsof je als vrouw verplicht wordt om ook ‘metoo’ te vermelden als je iets is overkomen. Ik wil dat niet. Jij schrijft nu precies wat ik ook voel hierbij en dat voelt bevrijdend!
Reacties zijn gesloten.