Op de dag dat we met de dood worden geconfronteerd door het verlies van één van onze dierbaren wordt ons leven nooit meer als voorheen. De pijn die we voelen is soms ondraaglijk en er zijn dagen alsof het lijkt dat aan de pijn geen einde komt. Van verdriet en rouwen worden we ontzettend moe, omdat we geestelijk en lichamelijk intense emoties ondergaan. Dit zijn intense emoties van pijn, verdriet en gemis. Daar kun je je soms niet op voorbereiden als je plotseling iemand die je dierbaar is of een huisdier verliest. Een hooggevoelige ervaart gevoelens en emoties van pijn en verdriet diep en intens. Alle gevoelens komen op zo’n moment voorbij: diepe pijn, verdriet, schuldgevoel, ontkenning, durven loslaten en angst voor het alleen zijn.
Een paar dagen geleden heb ik plotseling mijn kat Joplin, van 19 jaar oud moeten laten inslapen. Hij was gezond en ineens begon hij af te takelen. In een paar weken tijd, met een opleving tot volledig niets meer kunnen en niet meer kunnen eten. Mijn halve leven is hij bij mij geweest, alles meegemaakt en gedeeld wat ik meemaakte. Uit liefde hem een waardig einde willen geven aan zijn leven zoals hij zijn leven ook waardig heeft geleefd. Maar zo plots, dat hakt er stevig in. De twijfel of je er wel goed aan doet, in gesprek gaan met het dier, dan het moment van afscheid nemen. O, wat moeilijk, je doet het uit liefde, maar het gaat zo tegen je natuur in, om diegene in te laten slapen waar je al zo lang zoveel van houdt. Ergens besef je het nog niet, dan slaan de paniekmomenten toe op zo’n dag. Doe ik het wel goed, klopt het wel?
Totdat ik zag dat mijn kat zelf weg wil kruipen in hoekjes en gaatjes; hij vindt het goed. Hij laat me weten dat hij er klaar voor is. Beelden van herinneringen schieten door mijn hoofd. Ik neem hem mee naar mijn bed, waar hij graag ligt, houd hem in mijn armen en vertel hem alle verhaaltjes vanaf de tijd dat hij 6 weken was en wat we allemaal mee gemaakt hebben. Hij blijft ondanks alle pijn knorren en kopjes geven, hoe zwak hij ook is. Ik leg mijn 3e oog tegen het zijne aan, en we hebben even echt contact. Ik kom binnen bij hem. Dit gaat diep. Ik adem in mijn hart en probeer me ondanks mijn verdriet open te stellen voor zijn wezen en hart. Ik kan hem voelen, ik voel de diepe liefde die hij voor mij ervaart. Wat een waardevol en prachtig moment. We ademen samen een tijdje zo door en zijn even samen Een. Dan ben ik toch even heel dankbaar dat ik dit mag en kan ervaren door mijn hooggevoeligheid terwijl ik tegelijkertijd diepe pijn van afscheid en loslaten ervaar. Een vloek en een zegen op hetzelfde moment.
Als er een dierbare overlijdt, dringt dit maar geleidelijk aan tot je door, ergens weet je het vanuit je hoofd, maar de rest in jezelf beseft het nog niet. Dat is een rotgevoel. Dit is blijkbaar nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Het innerlijk weten weet dat diegene niet meer terug komt. Ook al voel je het contact na het overlijden nog wel met de overledene.
Het doorleven van deze pijn is noodzakelijk voor jezelf. Rouwen kun je ook beter niet alleen doen, vraag of iemand even bij je kan blijven. Echt even er bij stil te staan en deze pijn te doorleven is belangrijk voor het rouwproces. Ook al verlamt deze pijn je en ben je dan even tot niets anders in staat. Dit kost tijd. Hoeveel tijd “afscheid nemen” van je vraagt, hangt af van de verbondenheid en de liefde die we voelden. Bewust afscheid nemen is dan ook van essentieel belang voor het rouwverwerkingsproces.
Soms ben je al voorbereid door langdurige ziekte en kun je het sterven van iemand beter aanvaarden en hoeft het niet altijd zo veel verdriet en pijn te kosten. Soms zijn we niet voorbereid op het verlies van mensen of dieren (huisgenoten) van wie we houden.
Afscheid nemen van een dierbare gaat gepaard met intens verdriet, teleurstelling, machteloosheid, woede en schuldgevoel. Wanneer we ons realiseren dat de overledene niet meer terugkomt, zijn we vaak boos/verdrietig/angstig omdat we alleen achterblijven. We voelen ons verloren, onzeker en angstig omdat er een grote leegte is ontstaan en het vraagt heel wat moed, kracht en bewuste inspanning om ons leven weer op het juiste spoor te krijgen, om alles door te laten gaan zoals je zou willen.
Om na het afscheid de rust te vinden is het belangrijk zoveel mogelijk tijd door te brengen met elkaar als dat zou kunnen. Dan heb je samen nog even de tijd om echt afscheid te nemen, om elkaar voor de dood een stukje los te laten. Lichamelijk contact is daarbij van essentieel belang. Wees dan niet bang om je gevoelens van angst, verdriet, liefde of genegenheid te tonen. Dit werkt juist heel helend. Zodat het later gemakkelijker wordt om je aan te passen aan een nieuw leven waarin de ander er niet meer is. Het geeft juist zielenrust voor de stervende maar ook voor de nabestaande. Zeg nog wat je zeggen wilt in alle respect en verbind je volledig met elkaar op zo’n moment voor het grote loslaten. Dit is ook voor diegene die overlijdt heel bevrijdend.
Na het sterven is het nog erg lastig doorgaan soms, vanwege de gewoontes die je samen hebt; daar kun je nog veel verdriet in ervaren door het gemis, even samen zijn, praten, knuffelen, de dagelijkse dingen. Maar ook hoeveel betekenis de overledene voor je had in het dagelijkse leven valt dan ineens weg. Dit vraagt aanpassing aan een andere situatie en ook de tijd nemen om hier aan te wennen.
Op een gegeven moment voel je dat je de draad van je leven weer beetje bij beetje op kunt oppakken, misschien niet meteen in zijn geheel maar in kleine stukjes. Neem ook even de tijd als het niet meteen allemaal gaat wat je wilt. Verdriet neemt veel ruimte in, en kost tijd om het goed te verwerken. Probeer je daar aan over te geven. Afscheid nemen is voor ieder mens die veel voelt moeilijk. Voor zij die achterblijven is het loslaten van iemand van wie je houdt één van de meest ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven. Al gaat het om een mens of een dier waar je je leven mee deelt. Meestal zijn het net de kleine dingen in het gezamenlijke leven die we missen maar zeker ook de hartsverbinding en liefdesuitwisseling.
Na de dood is vooral het gemis van de dierbare vaak ondraaglijk. Stop je eigen verdriet niet weg, zeker niet als je zo sensitief bent. Laat het verdriet helemaal aanwezig zijn. Het hoort nu eenmaal bij het verwerkingsproces. Creëer kleine rituelen om het afscheid te verzachten. De band met de overledene blijft gewoon bestaan, maar krijgt wel een andere plaats, een herinnering en een ander soort contact vanuit een andere dimensie.
Voor sommige mensen is erover praten moeilijk, maar helpt het om te schrijven, te dichten of te schilderen als het mondeling uiten van je emoties niet lukt.
Uiteindelijk zul je het verlies ook emotioneel een plaats kunnen geven als je jezelf deze ruimte hebt gegeven. Misschien gaat de pijn nooit helemaal over, maar daarnaast kun je het leven wel weer als zinvol gaan ervaren. Vaak zien we dat verlies ook verandering brengt in de waarden of prioriteiten in je leven. Het waarderen van anderen die er nog voor je zijn.
Het is normaal om af en toe nog verdriet te hebben om het verlies, zelfs jaren later. ‘Verwerking’ betekent dat het verlies een plek heeft, niet dat het ‘vergeten’ is. In deze liefde blijft alles voortbestaan. Er is geen verschil tussen het verdriet tussen mens of dier.
Voel je vrij om hieronder jouw reactie en/of jouw tips over dit onderwerp te delen, waardoor je ook andere inspireert.
Delen via de social mediaknoppen mag altijd.
Wil jij ook je eigen de leiding terug over je eigen leven en je energie? Wil jij een goede relatie met jezelf, leren hoe je jezelf heelt en daardoor ook goede relaties met anderen opbouwen? Wil jij leren hoe jij in je kracht kunt blijven als hooggevoelige vrouw in elke situatie, omdat jij bewust bent hoe jij op je best kunt zijn en blijven? Wil jij jouw energielevel hoog krijgen en houden, zonder daar al te veel moeite voor te doen? Wil jij uit je overlevingsmechanisme komen en vanuit ontspanning je leven inrichten? Wil jij weten hoe het is om vanuit je hart te gaan leven?
In jaarprogramma of de themaweekenden voor hooggevoelige vrouwen werken we heel bewust keer op keer op het opnieuw programmeren van je gedachten en gedragspatronen. Dit komt je relaties ten goede en heeft zelfs positieve invloed op je werksituatie.
Tamara’s bijzondere levensreis heeft haar zeer waardevolle inzichten gegeven en doorleefde wijsheid gebracht, die ze heeft verwerkt in haar krachtige en unieke jaarprogramma’s. Ze heeft zichzelf bevrijd van een pijnlijk verleden, waarin ze als hooggevoelig kind meervoudige trauma’s opliep. Hierdoor moest ze, om te overleven, haar hooggevoeligheid onderdrukken, waardoor ze vanuit haar hoofd ging leven, afgesloten van haar diepe gevoelswereld. Later in haar leven kreeg ze hier veel last van, dit uitte zich in meerdere depressies, 5 burn-outs en een straatangst van 2 jaar. Ze heeft deze zelf leren overwinnen en is nu al jaren angst-, depressie- en burn-out vrij. Haar transformatie was groots. Van hieruit is de Vrouwenkracht Academie ontstaan, waarin ze op alle lagen met haar klanten werkt. Ze biedt hooggevoelige vrouwen praktische handvatten aan over hooggevoeligheid, hoger bewustzijn en hoe je de wezenlijke verbinding met jezelf kunt herstellen.
De vrouwen die bij haar één jaar in training en coaching gaan, kunnen door de Vrouwenkracht Methode® weer innerlijke vrijheid in alle facetten van hun leven ervaren en zij hebben hun innerlijke verbinding hersteld. En deze verandering is blijvend.
22 reacties
Dank voor het delen Tamara.
ikzelf wil mijn ervaring hiermee ook even delen.
Mijn 2 katten zijn in 2014 helaas allebei overleden, met een half jaar ertussen.
Mijn lieve Dusty was 19 jaar.
Bonny was pas 12. Ik heb bij alle 2 ook de keuze voor ze moeten maken.
Ik heb bij alle 2 van tevoren en met ze gepraat.
De situatie uitgelegd, Mijn visie erop gegeven, en die van de dierenarts, en gezegd, denk er maar even over na.
Dan vraag ik het op een later mometn aan jou, wat jij wil.
Het contact was heel helder met mijn katten.
Op zulke momenten is het dan zo fijn dat je zo intens gevoelig bent.
De pijn voel je intens, maar de liefde ook, en het kunnen communiceren met je dieren is zo mooi!
Toen in dec. 2014 mij 2e kat Bonny was overgegaan, was ik intens verdrietig.
Toen zag ik ineens in een visioen dat ze oop schoot zat bij Jezus, die haar zat te aaien.
Toen kwamen er engelen aan, met al mijn katten die bij mij hebben gewoond, en die over zijn,
met Dusty , die een half jaar eerder was overgegaan, voorop.
De engelen en de katten liepen naar Jezus toe.
Toen de katten, met Dusty voorop, bij Jezus waren, sprong Bonny van Jezus zijn schoot af,
en liep ze naar Dusty toe. Ze begroetten elkaar, en vervolgens draaiden ze zich weer om,
en gingen ze samen met de engelen weer weg, in de richting vanwaar ze gekomen waren!
Ik ben weer helemaal in tranen nu ik dit zit te schrijven.
Zo mooi was dit, zoveel liefde voelde ik.
Ze zijn in de poezenhemel, en er wordt liefdevol voor ze gezorgd.
15 jaar geleden is mijn broer overgegaan.
En een scheiding 3 jaar geleden.
ik weet inmiddels, dat rouwen een werkwoord is, en dat er geen tijd voor staat.
En dat je ook nooit meer dezelfde zal zijn, als voor die ervaring.
Dat is ook niet erg. Je leert ermee leven, dwz je gaat opnieuw naar jezelf kijken, je bouwt jezelf als het ware opnieuw op.
En op een gegeven moment mag je voelen, dat het leven doorgaat.
Je sterft zelf als het ware ook, om vervolgens steeds meer echt te gaan leven.
Dan kun je alleen maar een diepe liefde en dankbaarheid voelen.
XXX
XXX
Igor, mijn lieveling
Is overleden
Mij zielverwant en trouwe vriend
Ik mis hem
Zo is het leven
Wat heb je dat weer mooi verwoord! Dank je wel…
Wat mooi en lief dat je dit wilde delen…. Kwetsbaar…zo teer…. Veel sterkte lieve Tamara ????????????????dikke knuffel????
Dank je wel Joke. x
Wat heb je het mooi omschreven,het blijft altijd zo moeilijk om te beslissen om je dier uit het lijden te verlossen,het liefst heb je natuurlijk dat ze op natuurlijke wijze overlijden ,ook mijn kat Mickey was erg ziek ,ze had een alvleesklier ontsteking, iedere behandeling werkte niet en ze werd zo mager,dwangmatig voeren was ook geen optie meer want ze spuugde alles met golven er weer uit.Heel veel sterkte Tamara
Jij ook Trudy!
Dank je wel Tamara XXX
Bedankt om dit met ons te delen Tamara. Helaas maken we dit intense verdriet al te vaak mee en vooral wij die van mensen en dieren houden en er een speciale band mee hebben.
Heel veel sterkte en liefs van Hilde xo
Dat is zo Hilde, maar we genieten ook intens ervan! x
Ja Tamara, zo mooi verwoord. Ikzelf heb ook gelijke ervaring met mijn katten gehad. De pijn en gelijkertijd uit elkaar barsten van liefde.
Jaren zijn ze in je leven, maar vergeten nee, nooit.
Een van die lieve bijzonder katten zag ik na een paar weken in de gang lopen en op me af komen. Dan was ze weg, zo bijzonder. Ik weet dat ze er nog is , dat ze doorleefd na het aardse leven. Ook mijn beide broers .
Dat geeft troost, het gemis wordt minder, maar soms, soms het het er weer. Dan denk ik met liefde aan ze terug en dit geeft troost.
Ook niet geldt de tijd heelt de wonden en liefde komt ervoor terug.
Lieve groetjes Ria
Lieve Tamara, ik voel met je mee. Wat is het erg als je na zo’n lange tijd Joplin moet missen. Mijn kat Koes is ondertussen 15 jaar oud en heeft een naar 2015 achter de rug. Hij stopte tot 3x toe met eten. De eerste 2x gaf ik hem dwangvoeding en hij had bij de 2ex een kleine dosering pretnison, ook om de eetlust weer op te wekken. Na drie weken dwangvoeding wilde hij dat echt niet meer en ook de pilletjes nam hij absoluut niet meer in. Ik ben met hem gaan praten en zei, dat als hij geen pilletjes en dwangvoeding meer wilde, het zo goed was. Maar zei ik, dan ga je wel dood. Als je dat niet wil, moet je weer zelf gaan eten. De ochtend daarna ging hij gewoon weer zijn oude voer eten, wat hij al drie maanden niet aangeraakt had. Hij wilde nog blijven. 🙂
In december stopte hij weer met eten. Nu werkten zijn nieren niet meer goed, hij zakte door zijn poten en de dierenarts zag het einde naderen. We doen nu een infuus, kijken wat dat doet en ga maar denken aan in laten slapen. Nou, hij is gewoon helemaal opgeknapt daarna, nieuw voer en nu 4 ons zwaarder. Ik ben zo blij; de lieverd gaat ons nog niet verlaten, maar hij bereidt ons al een jaar voor, zodat de klap iets minder hard aankomt.
Sterkte Tamara, kijk terug op een lang gelukkig poezenleven.
Lieve tamara wat mooi verwoord ik heb zelf twee katten waarvan ik heel veel liefds krijg en bedankt dat je het met ons wilde delen.ik denk ook nog wel aan mijn ouders die ik op jonge leeftijd verloor xx
Enkele weken geleden nam ik afscheid van mijn kleine trouwe vriend gedurende 16 jaar : Tibo . Je merkt dat hij ouder wordt en alles wat strammer is en moeilijker gaat en het laatste half jaar was hij ook zo goed als doof. Maar nog komt het onverwacht . 16 jaar is een heel stuk van je leven waarin mensen gaan en komen maar hij was er altijd. Zijn hartje stopte gewoon van ouderdom en na een korte doodsstrijd stierf hij in mijn armen .Ik heb hem gezegd dat hij de beste en liefste hond en kameraad was die er voor mij kon zijn , hoe graag ik hem wel zag en dank je gezegd voor de 16 jaar samen . Gezegd dat het goed was en hij als zijn hart te moe was van het kloppen hij mocht loslaten …Hij keek me heel de tijd aan ,zuchtte en stierf. Ik heb hem begraven op zijn plekje in de tuin en heb er vrede mee dat het zo is mogen gaan …maar ik mis hem nog steeds Dus ik leef mee met al degenen die dit verlies herkennen : sterkte x
Wat een mooi stukje, Tamara. heel herkenbaar. ik heb mijn liefste Golden Retriever,Guusje, 3 weken geleden onverwacht in moeten laten slapen. Pffff, wat heftig en onverwacht. Ze was net 11 jaar…..Had longkanker in een ver stadium en was binnen een paar dagen op……..Ze kon niet meer, zakte letterlijk door haar hoeven. En wat een beslissing dan om haar uit haar lijden te laten verlossen…… Wat een verdriet en wat een liefde heb ik gevoeld en voel ik nog. Het laatste uur hebben wij heel innig tegen elkaar aan gelegen en heb ik ok herinneringen opgehaald, haar verteld hoeveel ik van haar hou, wat ze voor me betekende. Dit voelde zo intens en ook zo goed, ondanks de pijn en het verdriet dat ik voelde. Ze is heel rustig gaan hemelen, ze was er klaar voor. Ik heb nog een liedje gezongen voor ze weg ging: You are my Sunshine, my only sunshine. Dit liedje hebben we ook gezongen bij het grafje van mijn overleden zoontje, Jesse……Mooi, maar ook zo verdrietig. Ik heb het nu ook weer ”brullend” gezongen, maar wilde Guusje net zo’n mooi afscheid geven als mijn Jesse. Ik wist al wat het was om een groot verlies mee te maken, maar het doet niet minder pijn pfff, nee, het deed me ook weer m’n verdriet om Jesse voelen.
Ze zijn nu samen, dat troost me maar het gemis is zo groot…… En tegelijkertijd leven ze voort in mijn hart. heb ik dierbare herinneringen waar ik dankbaar voor ben. Ze toveren ook zo nu en dan een glimlach op mijn gezicht. Fysiek zijn ze er niet meer, maar in mijn hart blijven ze voor altijd…….
Zo mooi verwoord. Zeer herkenbaar. Zelf heb ik een ook van 2 honden op dezelfde manier dienen afscheid te nemen, Ierse setter 14 jaar en jack Russell 16 jaar.
En nu enkele jaren later heb een nieuw hondje geadopteerd uit Spanje. Een echt schatje. Heel zachtaardig en hooggevoelig diertje ❤❤❤
Ik wens jou heel veel sterkte❤❤
Hai Tamara, wat een warme hechte verbondenheid spreekt er uit jullie samenleven. Heel veel liefs van mij uit Gouda
Lieve Tamara, Wat een prachtige woorden! Inmiddels al weer 3 jaar geleden heb ik mijn lieve hond Chet op 12 jarige leeftijd van de ene dag op de andere in moeten slapen…het ging allemaal zo snel. De arts vertelde dat het een kwestie van uren was dat hij in mekaar zou zakken. Hij bleek een tumor op zijn hartje te hebben. We hebben nog een hartfilmpje laten maken voor de zekerheid….en natuurlijk wil je hemel en aarde bewegen om het dier bij je te houden, maar dat zou zo oneerlijk zijn. Het dier had pijn en kon niet meer.We hebben hem toch nog mee genomen naar het atelier om daar mooi afscheid van hem te nemen in alle rust en later op de avond is de dierenarts daar naar toe gekomen om hem een spuitje te geven. Hij is in mijn arme ingeslapen ik kan het zo opnieuw beleven. Het was mooi zo en goed voor Chet…ga maar vast vooruit…Ook al mag het niet..we hebben hem toch op een mooie plek begraven ergens in de natuur op een plek waar hij heel graag kwam.
Mijn moedertje van 84 bijna 85 gaat niet goed en als ik haar zo zie liggen in haar bed in het Verzorgingshuis vind ik het zo verdrietig, ik zie dat ze pijn heeft. Ze heeft een nare decubitus plek die maar niet over wil gaan. Het is zo’n broos vrouwtje geworden.We hebben ooit de afspraak gemaakt dat ik haar regelmatig vraag of ze het leven nog de moeite waard vindt…en tot nu toe antwoord ze toch met een volmondig JA ondanks de pijn. Ik doe wat ik kan verbind mij met haar en weet dat het moment van afscheid steeds dichterbij komt, maar wat jij ook schreef als iemand ziek is ..ze heeft vasculaire dementie met goede en slechte momenten…dan bereid je je op dit afscheid voor.Iedereen heeft zijn eigen lotsbepaling tot de dood ons scheid.Liefdevol afscheid nemen helpt de gene die overgaat.Dank voor jou woorden Tamara fijne dag het zonnetje schijnt!!
Hallo Tamara,
Wat prachtig en treffend beschreven. Ik herken het verdriet dat je om Joplin hebt. Veel sterkte! En je weet: achter elke traan van verdriet schuilt een glimlach van herinneringen.
Lieve groet van Gwendolyn
Heel mooi verwoord en o zo herkenbaar! Heel veel sterkte met het verlies van je lieve maatje!
Veel liefs uit Purmerend
Wat mooi neergezet! Sterkte met de verwerking van dit verlies.
Ik ben er ook bekend mee, zowel mens als dier. En een ieder heeft zijn eigen rouwverwerking! ???
Reacties zijn gesloten.