Wat gebeurt er eigenlijk als je jezelf in je hoofd de hele tijd afwijst? “Ik doe het niet goed, ik hoor er niet bij, dit kan ik niet, anderen vinden mij niet leuk, ik ga dit doen om erbij te horen”. Wekelijks hoor ik deze verhalen van de vrouwen in het jaarprogramma en de coachopleiding. Het speelt zo’n grote rol. Het is zo angstig om er niet bij te horen, om jezelf in  allerlei bochten te wringen zodat je niet buitengesloten wordt op je werk, school, studie, je relatie of je gezin. Die uitsluiting en dat afwijzen heeft natuurlijk te maken met er niet bij horen.

Afgesneden zijn van gevoelens, dat heeft ook te maken met de geschiedenis die wij hebben hier in het westen. In het in het systemisch werk zie je tijdens opstellingen dat het vaak te maken heeft met onze ouders en/of voorouders. Ook met de kerk en het gebied waartoe we behoren, de plaats waar we zijn opgegroeid, het dorp of de stad en de culturele gebruiken daarvan. Als een familielid –bijvoorbeeld tijdens de oorlog-  een trauma heeft opgelopen en dat trauma is niet goed verwerkt, dan zorgt dat trauma eigenlijk voor een afgesnedenheid in je gevoelsleven.

Je drukt het weg, omdat dat trauma een diepe pijn veroorzaakt waar je telkens in kunt schieten. Er zit een trigger op, waardoor je geen controle meer hebt over je emoties en die emoties worden dan vaak naar buiten gericht. Introverte mensen richten hun emoties juist naar binnen. Dan komt ook die stem van zelfkritiek en afwijzing van onze innerlijke criticus.

Waarom wij er nog dagelijks mee te maken hebben, is doordat onze voorouders enorme angsten hebben gekend door de oorlog. Met tekorten, heel gevaarlijke situaties, doden en vermisten. Dit wordt door onze generatie nog wel eens onderschat. Het verwerken van hun pijnlichaam, trauma’s en angsten is een proces dat onze ouders en voorouders niet hebben ervaren. Dit wordt doorgegeven van generatie op generatie, net zolang tot iemand het gaat verwerken. Het kan zelfs zo zijn dat je de trauma’s van je voorouders moet gaan verwerken binnen een opstelling, omdat jij deze patronen en pijnen bij je kan dragen. Je hebt een eigen ziel, maar de familie heeft ook een familieziel waarin ieder een eigen rol heeft en plek inneemt.

Wat dat betekent, is dat zonder verwerking van deze trauma’s ook de liefde niet meer goed kan stromen. Je raakt dan ook zonder dat je dit wilt, afgesneden van je gevoelens, dat kan. Een wetmatigheid in het systemisch werk is: ouders geven, kinderen nemen. Als ouders maar een beperkte hoeveelheid aan liefde hebben, omdat ze hun pijn onderdrukken (dan ook de liefde want je kunt gevoelens niet opgesplitst wegdrukken), of omdat ze zelf te weinig liefde hebben gekregen, kunnen ze nog minder doorgeven dan zij hebben ontvangen, waardoor deze kinderen soms emotionele tekorten ervaren.

Als je te weinig erkenning hebt gekregen in je emotionele behoeften in je kindertijd, ben je als vanzelf overlevings- en beschermingsmechanismes gaan creëren die op latere leeftijd in je hoofd enorm worden uitvergroot. Dat zijn de stemmen van zelfkritiek en afwijzing vanuit de innerlijke criticus en saboteur.

Kijk ook naar je eigen ervaringen. Misschien ben je ooit gepest of ben je als kind niet erkend in je hooggevoeligheid, omdat er nog niets over bekend was, vroeger noemden ze dit vaak overgevoelig, of stel je niet aan. Dat kan ook een reden zijn waarom je jezelf bent gaan bekritiseren en negatieve overtuigingen hebt opgebouwd omdat je bent gaan geloven dat je gevoeligheid iets slechts was en ben je dit daarom gaan onderdrukken. Er hoeft dus niet altijd trauma aan ten grondslag te liggen, het kan ook door kleine situaties zijn ontstaan, bijvoorbeeld door het niet emotioneel beschikbaar zijn van je moeder, te veel kinderen, moeder kon het niet aan bijvoorbeeld, of ziekte of een doodgeboren broertje of zusje. Veel innerlijke patronen hebben dus te maken hebben met niet alleen alle factoren van jouw leven, maar ook met dat van je ouders en voorouders. Onze generatie is dit nu aan het keren en aan het helen omdat de pijn te groot is geworden die graag verwerkt wil worden, omdat je anders niet kan zijn wie je in wezen bent. De pijn zal zichtbaar worden, waardoor deze nu ook echt opgeschoond en geheeld kan worden.

Wat je kunt doen als je veel last hebt van zelfkritiek is je bewust worden van je negatieve gedachtengangen en ze iedere keer een halt toeroepen, ingrijpen. Beloof jezelf dat je jezelf op geen enkel gebied meer afwijst. Dat is enorm belangrijk en het is iets dat je helemaal zelf kunt creëren. Het contact met je ziel kun je heel goed herstellen door het opschonen van je pijnlichaam. Dat zijn je energielichaam en je emotionele lichaam. Alles wat je ooit hebt gedacht, gezegd of gehoord, is opgeslagen op celniveau in je fysieke lichaam. Vaak zijn dit situaties waar nog geen bewustzijn op zit en waar je negatieve gedachtengangen uit ontstaan.

Door het opschonen van je pijnlichaam neem je verantwoordelijkheid voor je eigen emoties en ontstaat er ruimte voor je zachte gevoelens, je intuïtie. We zijn dan veel minder gevoelig voor triggers van buitenaf, waardoor we veel meer in harmonie zouden kunnen leven met elkaar.

Je zou het pijnlichaam kunnen vergelijken met een emmer. Een emmer die vol is gelopen met gevoelens van bijvoorbeeld: verdriet, frustratie, boosheid en angst. Bijna iedereen onderdrukt deze gevoelens, vaak omdat je dat zo bij anderen hebt gezien en hebt aangenomen dat het zo hoort. Je weet niet beter. Of omdat er vroeger geen ruimte was voor jou en je gevoelens.

Als we die gevoelens lang blijven onderdrukken, dan blijven we ook de fijne gevoelens van bijvoorbeeld verwondering, verbazing, geluk en vrijheid onderdrukken. Er is een verschil tussen gevoelens en emoties. Emoties ontstaan door triggers van buitenaf, dus van de buitenwereld, maar ook door je gedachtengangen. En gevoelens zijn die zachte gevoelens vanuit je intuïtie. Hoe meer je je pijnlichaam leert opschonen, hoe meer ruimte er komt om te voelen.

Hoe leger je ‘emmer’ wordt, des te meer ruimte er komt voor je ziel. Dit kun je ervaren in een stiltemeditatie bijvoorbeeld. Dan kun je de stem van je eigen ziel horen als je wat langer oefent hiermee. Dit is wie je in wezen bent. Wanneer je de verbinding met je ziel ervaart, dan voel je je vanzelf heel rustig, stabiel en sterk, goed in je lichaam. Zelfs in lastige situaties.

Je ziel communiceert vooral heel duidelijk door middel van jouw lichaam, dat is dat onderbuikgevoel waar we in de volksmond over spreken. Wanneer je ziel en lichaam leren communiceren, kun je een groot vertrouwen krijgen in jezelf, en in je eigen ziel, de verbinding met jezelf. Je gaat negatieve gedachtengangen van het ego eerder doorkrijgen en hierdoor wat minder serieus nemen omdat je je ervan bewust bent dat die je niet meer helpen en jij deze niet bént, maar hébt. Je kunt er dan voor kiezen om daar geen aandacht meer aan te besteden.

Dat is echt bewustwording. Dat kan heel pijnlijk zijn, zeker wanneer iemand heel erg geïdentificeerd is met die gedachtengangen. Dan vergt het flink wat zelfonderzoek en verantwoordelijkheid om daarvan los te komen. En om te ontdekken hoe het nu echt met jou gaat. Of je goede gronding kunt maken met de aarde. Of je je lichaam goed bewoont, of dat je het afwijst. Dat is een heel belangrijk punt, want wanneer je je lichaam afwijst, dan kun je ook niet voelen en je intuïtie niet goed ontwikkelen. Voelen ontstaat namelijk in je lichaam en jouw ziel bewoont je lichaam.

Aan het einde van dit blog leg ik uit hoe je je pijnlichaam, dus die oude opgeslagen emoties die je innerlijk onderdrukt op celniveau, kunt opschonen. Dit kan al zoveel lucht geven. Wanneer je hier iedere dag 5 minuten tijd voor neemt, ga je deze opluchting al vrij snel ervaren. Je gaat ook veel zuiverder voelen wat wel en niet klopt, zowel van binnen als in de buitenwereld. Wanneer jouw emmer met opgeslagen emoties nog heel erg vol zit, kun je namelijk niet zuiver waarnemen, waardoor je veel projecteert op de ander. Je kijkt dan als het ware met een gekleurde blik, alsof de wereld je vijand is. Maar jouw interne veiligheid kun je echt zelf creëren.

Dit onderwerp heeft alles te maken met spirituele ontwikkeling, dus de verbinding met je ziel. Jouw spirituele ontwikkeling ontstaat in jouw hogere bewustzijn, maar daar kun je pas echt heel goed en elke dag bij komen wanneer je je ego bewust hebt gemaakt, wanneer je je pijnlichaam hebt opgeschoond en bewust kiest voor je gedachtegangen. Dan sta je echt veel meer in contact met je hogere zelf, Moeder Aarde en het Universum omdat je niet meer geleid wordt door je onbewuste patronen.  Op een gegeven moment ga je ook alle verbindingen zien binnen in jezelf, hoe bepaalde patronen in elkaar zitten, hoe jij jezelf verhoudt ten op zichtte van je binnen- en buitenwereld.

Maar eerst moet je basis op orde zijn. Dus alles wat je daarin tekort bent gekomen van je ouders: te weinig liefde, te weinig erkenning op je zijn, erkenning van je hooggevoeligheid, of de juiste plek in het gezin kunnen innemen, en ook alle negatieve dingen die je tegen jezelf zegt, dat je die leert transformeren. Dan kom je op een gegeven moment echt bij jouw ware kern uit. Dat is die innerlijke vrijheid waar iedereen het over heeft en die is echt haalbaar. Maar daarvoor moet je wel je werk doen. En met de 7 stappen van de Vrouwenkracht Methode®, waaronder het opschonen van je pijnlichaam, de 5-minuten-regel om je emoties te ontladen en het creëren van interne veiligheid, kun je een prachtige fundering leggen, die heel veel mensen missen. Zeker als je ook nog een verbinding kunt maken met je innerlijke kinddeel en je innerlijke criticus. Ik zie veel succesvolle vrouwen om mij heen en in mijn jaarprogramma, met een goede baan, een leuke relatie of een mooi gezin, die toch die fundering missen. Zij worden elke keer teruggeworpen op zichzelf, doordat zij nog zo’n actief pijnlichaam hebben. Maar door bewustwording en er echt zelf mee aan de slag te gaan, kun je gaan helen en een diepe relatie met jezelf krijgen. En dan wordt echt alles anders. Dat zijn geen sprookjes…

Voor de ontlading van je pijnlichaam, ga je ergens rustig zitten met je ogen dicht. Het is fijn om je linkerhand op je hartchakra te leggen, op je borstbeen. Adem eerst een paar keer goed in en uit. In een uitademing blaas je even alle verhalen op die je vandaag hebt gedacht, hebt gezegd en hebt gehoord. Doe dit maar een aantal keer. Je voelt meteen dat het ruimte geeft. Ga dan eens voelen in je lichaam hoe jij je voelt, welke –negatieve- emotie aanwezig is. Ga eens even terug naar het moment waarop je vandaag die negatieve emotie hebt gevoeld, maar waar geen ruimte voor was, of die heel lang aanhield, waardoor je er niet uit kon stappen. Kijk eens waar die zich in  jouw lichaam bevindt. Het kan zijn dat je die emotie in je buik voelt, in je borst, in je keel, je schouders of een andere plek. Dan leg je je beide handen op de plek waar je die emotie voelt en adem je daarnaartoe. De kunst is nu om daar niets van te vinden, er dus geen oordeel of mening over te hebben. Vraag jezelf ook niet af waarom, want door dit soort gedachtengangen blijft je pijnlichaam continu geactiveerd. Zorg ervoor dat je aandacht bij de emotie in je lichaam blijft en adem ernaartoe. Adem rustig in door je neus en uit door je mond. Je hoeft er alleen maar naartoe te ademen en je aandacht erbij te houden. Het kan zijn dat de plek verandert, dat hij gaat verschuiven. Volg hem met je handen, dat is heel belangrijk. En laat hem groot worden, ga nog dieper in de emotie. Wees niet bang, hij lost zo op. Door dieper te ademen wordt hij even iets sterker. Nodig het uit om sterker te worden, dus geef het ruimte. Die ruimte is het enige dat je nodig hebt, want hierdoor is de emotie als een ballon die leegloopt en wordt deze opgeruimd uit je lichaam. Blijf daarna alleen maar voelen. Ga het niet beredeneren. Als het goed is, voel je je hierna rustiger en dan kun je weer vrij ademen. Je kunt dit iedere keer doen wanneer je een negatieve emotie voelt. Je kunt op deze manier heel goed het oude verdriet in je lichaam opruimen.

Wanneer je deze oefening iedere dag 5 minuten doet, begin je al met het opschonen van  je pijnlichaam. Als je vertrouwd bent met de oefening, kun je het doen zo vaak je wilt. Het is wetenschappelijk bewezen dat emoties eigenlijk maar 90 seconden duren. Het ontladen kan ook echt binnen 90 seconden. Ik noem het de 5-minuten-regel omdat het goed is om even rust te creëren rondom de ontlading. Even goed je aandacht erbij brengen, goed ademen en vooral goed navoelen. Op deze eenvoudige manier zorg je ervoor dat die emmer steeds leger wordt, waardoor je  je zoveel beter gaat voelen.