Veel hooggevoelige vrouwen zijn gevoelig om een burn-out te krijgen. Waarom is dat eigenlijk? Ik kan er zelf ook over meepraten, ik was een sterke perfectionist, die mijn lat heel hoog legde, uit te weinig zelfvertrouwen. Ik ben er achter gekomen mede door mijn eigen processen en die van anderen dat burn-outs enorme transformatieprocessen zijn om te gaan leven van het overlevingsmechanisme naar het levens-mechanisme. Ook ligt er voor een groot deel de oorzaak aan ten grondslag welke rol je hebt overgenomen in je gezin van herkomst, patronen die blijven bestaan tot overbelasting aan toe. Ook geen erkenning voor je gevoeligheid, waardoor je vaak dan maar vanuit je hoofd bent gaan leven. Hier had je tenminste wel controle over.

Hooggevoelige vrouwen die uitblinken in opofferingsgezindheid, hulpvaardigheid, verantwoordelijkheidsbesef en een te groot empathisch vermogen en daardoor goed zijn in het bieden van steun en troost bij anderen hebben meer kans op de grootste ‘collectieve ziekte van de maatschappij: burn-out’! Voor hooggevoelige vrouwen is het op de lange termijn vaak té veel om dit patroon voort te kunnen blijven zetten. Zichzelf wegcijferen kan ook een vlucht zijn om zelf niet te hoeven voelen en daardoor ook geen verantwoordelijkheid over je levensgeluk te nemen. Veel hooggevoelige vrouwen leven vanuit hun hoofd, omdat ze hier wel vaak de controle hebben ervaren over zichzelf als hun gevoelens te overweldigend waren. Maar ook als er in de kindertijd geen erkenning voor is geweest, worden deze gevoelens weggedrukt, zodat het overlevingsmechanisme wordt geactiveerd waardoor deze vrouwen in hun hoofd zijn gaan ‘wonen’, met alle gevolgen van dien.

Als je te veel vanuit je hoofd leeft, is de kans op een burn-out vele malen groter dan wanneer je in balans bent met je gevoelens. Het is pure noodzaak om te leren hoe je jezelf in balans brengt, de balans tussen je hoofd en je hart. Ja, maar hoe doe je dat? Dat is ook heel moeilijk. Eerst moet je doorkrijgen wat je doet, ‘bewust worden’ noemen ze dat. Vaak is dat heel moeilijk om dit bij jezelf te zien, omdat we vaak onze eigen blinde vlek zijn. En het vergt veel en intensief zelfonderzoek om door te krijgen wat je met jezelf doet en of dat constructief of destructief is. Of dat je goed voor jezelf zorgt of jezelf vernietigt.

Vaak hebben we hierbij anderen nodig die ons spiegelen. Zij spiegelen vaak datgene wat we zelf niet willen zien en projecteren dit dan vanuit on-bewustzijn op de ander. Juist hieruit zijn de beste lessen te halen. In zo’n geval is een goede (HSP) coach van groot belang om leren te erkennen wat jij wel voelt en dat dat klopt. Dat je deze gevoelens niet fantaseert of jezelf heel raar vindt. Daarom is het ook fijn om met andere hooggevoelige in aanraking te komen, die net als jij op dezelfde manier functioneren en dingen ervaren. Dan weet je dat je geen uitzondering bent en voel je je weer ‘heel’. Dan krijg je de erkenning dat jij er mag zijn en je gevoelens zo ervaart zoals ze zijn. Dat je niet alleen bent hierin.

Als je doorkrijgt hoe je dit doet, kun je vanuit je hoofd naar je hart gaan. Dan is vanuit je hart leven zoveel gemakkelijker en staat je mind, je gedachten in je hoofd ten dienste van jou en niet meer andersom. Dat geeft zoveel rijkdom, dan begint je leven pas en je levensgeluk en je levensenergie komt op gang. Dan is er geen weg meer terug, maar dat wil je dan ook niet 😉

Een burn-out heeft ook te maken met hoe jouw rol was binnen de gezinsstructuur waar je bent opgegroeid, welke taak en plek je hebt overgenomen, waarin je een tekort hebt ervaren? En welke rol jij jezelf hebt aangemeten om te kunnen overleven als kind. Veel hooggevoelige kinderen compenseren het gedrag wat ontbreekt binnen het gezin. Dat komt voort vanuit de familieziel. Hier werken we o.a. mee met opstellingen. De balans van geven en nemen is vaak uit balans. Dit heeft in systemisch opzicht een grote rol.

Parentificatie betekent dat het kind de rol van een van de ouders op zich heeft genomen. Dat gebeurt vaak als een van de ouders zijn verantwoordelijkheid niet kon nemen, of gevoelens niet kon uiten. Bijvoorbeeld als een van de ouders is overleden, gescheiden, afwezig was of er wel was maar emotioneel niet beschikbaar was. De verborgen patronen bij een burn-out is vaak parentificatie en/of onverwerkte traumatische gebeurtenissen waardoor je in het overlevingsmechanisme blijft, er niet uit kunt stappen. Je zit dan als het ware in je eigen gevangenis en denkt dat dit het leven is. Met opstellingen kun je dit op zielsniveau uitwerken tot in de lijn van jouw familieziel.

Kinderen kunnen dan die plek in gaan nemen van die ouder die niet zijn of haar rol kan vervullen. Ze gaan geven waar ze eigenlijk zouden moeten nemen en geven hun kind-zijn op en gaan zich gedragen als een volwassene. Dit doen ze puur uit liefde voor hun ouders. Later zitten deze volwassenen vaak vast in een slachtofferrol en hebben zij zich hier volledig mee geïdentificeerd.
In 2014 heb ik ruim 300 ingevulde enquêtes mogen ontvangen van hooggevoelige vrouwen, met de gemiddelde leeftijd tussen de 28 en 48 jaar.

Wat mij opviel uit de enquêtes is dat veel hooggevoelige vrouwen zich identificeerden met hun slachtofferstukken. Alsof het leven als volwassene hen overkomt, in plaats van dat ze kunnen leren hoe ze hun zachte innerlijk kracht gericht kunnen gebruiken en inzetten. Dit ontstaat bij de vrouwen waarbij het overlevingsmechanisme nog erg actief is, waardoor ze hebben het gevoel dat ze nog steeds moeten knokken om er te mogen zijn. Of ze hebben het opgegeven en eisen van hun omgeving het eerder opgedaan tekort op wat ze hebben gemist in de kinderperiode van hun leven. Zij zijn in de verlamming gegaan. Beiden voelen als een hel. Maar er is hun geen andere manier geleerd dan dit. Daarom is het zo belangrijk om hier over te schrijven, hoe meer je weet, hoe meer inzichten je kunt krijgen.

Hierbij komt vaak ook nog dat er een groot zelfafwijzend vermogen aan ten grondslag ligt, die dit in stand houdt. Dit is erg pijnlijk proces. Gelukkig zijn er steeds meer hooggevoelige vrouwen die ervoor kiezen uit dit mechanisme te willen stappen en ze leren ook vaak hoe dat ze dit kunnen doen. Het is een lastig proces, maar wel eentje die vele vruchten af zal werpen op de langere termijn. Het is dan zo geweldig mooi om te zien welke ‘eyeopeners’ er plaatsvinden en hoe ze de innerlijke kracht kunnen aanspreken in zichzelf om voor zichzelf te kiezen, waardoor er zelfliefde kan groeien. Juist het hartsbewustzijn wordt dan geactiveerd.

Doordat veel hooggevoelige vrouwen zichzelf vaak als kind al kwijt zijn geraakt, overbelast zijn geraakt en zich als volwassenen verlamd voelen of in de vechtersrol zijn gaan zitten, raken ze op een gegeven moment uitgeput, dat kan emotioneel zijn, mentaal, lichamelijk, energetisch, sociaal en in de ernstige vorm; allemaal.
Hierdoor hebben ze weinig zelfvertrouwen ontwikkeld, maar juist een gevoel van falen en een te groot schuldgevoel. Zo blijft de cirkel rondgaan en kunnen ze daar niet meer uitkomen.

Hooggevoelige vrouwen hebben een geweldig vermogen en potentie om alles wat niet klopt aan onze wereld mee te transformeren, als zij eenmaal hebben geleerd hoe zij dat bij zichzelf doen, kunnen zij ook anderen hierin begeleiden, inspireren en wezenlijk verschil maken.

Vaak zijn hooggevoelige vrouwen diegenen die de wereld willen ‘redden’. Maar je kunt eigenlijk nog niet echt iets doen, als je niet nog hebt geleerd eerst jezelf in balans te leren brengen. Juist vanuit heelheid, rust, balans en het leren vertrouwen op het proces, kunnen ze ook deze zware mechanismes ontgroeien, waardoor ze hun eigen unieke bijdrage kunnen leveren in de maatschappij. Want ook zij hebben een o zo belangrijke taak, zeker met hun gevoeligheid kunnen zij zachtheid en liefde in de wereld brengen, en niet te vergeten ook anderen in hun hart raken.

Als je tegen een burn-out aanloopt of je hebt er een zou je jezelf op de volgende vragen eens antwoorden kunnen geven, zodat je je eigen onderlaag  van jouw oorzaak kunt onderzoeken waardoor je beter bij jouw informatie uit kan komen, wat de onderliggende boodschap is van jouw burn-out. Succes!

Als mijn omgeving zo diep in mij binnen dringt:

1. Welke rol probeer ik dan te vervullen?
2. Vanuit welke pijn doe ik dit?
3. Wat probeer ik te compenseren?
4. Wat moet ik allemaal van mezelf?
5. Waarom doe ik dat? Kan het ook anders?
6. Wat kan ik anders doen dan niet te blijven voldoen aan extreem hoge maatstaven, wat de maatschappij van mij verwacht?
7. Als ik constant moe en overbelast ben, wiens rol probeer ik dan te vervullen? En klopt dit met de realiteit op dit moment?
8. Wat is mijn talent, wat gaat mij moeiteloos af?
9. Leef ik mijn talent?
10. Waar ben ik goed in?
11. Waar ben ik nodig om mijn droomleven te kunnen leven als tijd, geld en energie geen rol zou spelen?
12. Kun je vanuit je huidige situatie mogelijkheden zien en realiseren om al stappen te zetten in deze richting?
13. Welk gevoel roept dit bij mij op?
14. Waar wacht je nog op? 😉