Lees hier deel 1: van deze serie blogs van 3>>

Vervolg van mijn eerdere blogs: Dit is deel drie>

“Voor de zoveelste keer was het weer voor niets geweest.

De meest verschrikkelijkste verwijten schoten door mijn gedachten.

Ze heeft niet voor ons gezorgd, ze heeft me zoveel aangedaan door geen verantwoordelijkheid over mij te nemen en mij niet te beschermen!

De hele weg naar huis ging het zo door, alsof er een deksel van mijn bak pijn over mijn moeder was opengegaan en de vuiligheid er eindelijk uit liep.

Het overmeesterde me. Zelfs thuis kon ik het niet loslaten en ik zei het hardop tegen mijn hond Max, tegen de katten, tegen mezelf.

Ik besloot het in mijn eentje te laten gaan en haar hier niet over te bellen.

Dit was van mij, niet van haar.

Ik besefte dat ik loyaal naar haar was, omdat ik ook haar onvermogen zag.

De volgende ochtend ontmoette ik haar op het station en ik voelde dat mijn boosheid nog nazinderde in mijn hele lijf.

Het voelde alsof ik elk moment kon ontploffen, maar ik hield me in.

De trein naar Alkmaar rolde het station binnen en nadat we een plekje hadden gevonden en de trein langzaam optrok, vertelde ik mijn moeder in het kort hoe ik me de avond ervoor had gevoeld.

‘Je hebt je weer afgesloten voor me, dat heeft me pijn gedaan,’ besloot ik mijn verhaal.

Tijdens mijn monoloog was ze langzaam ineengekrompen en toen ik klaar was, zag ze eruit als een verslagen puppy.

Ik voelde me schuldig, maar tegelijkertijd wist ik dat ik het juiste had gedaan.

Ik had haar mijn leven lang al ontzien, ik had haar altijd willen beschermen, zelfs als dat ten koste van mezelf was gegaan.

Die tijd was nu voorbij. Ondanks mijn schuldgevoel was er een enorme opluchting.

Er viel een grote spanning weg bij me, omdat ik me eindelijk naar mijn moeder toe had uitgesproken.

Later, tijdens de sessie, vertelde ik de begeleidster wat er was gebeurd en sprak ik elk woord uit dat de avond daarvoor over mijn lippen was gerold.

Vol emotie en verdriet raasde ik het uit in de groep. Alles uit mijn verleden kwam eruit en ik hield niets achter.

Ik vertelde wat voor impact het gedrag van mijn moeder op me had gehad.

Ik huilde terwijl ik vertelde dat ik niet begreep waarom ze nooit voor mij koos, hoeveel pijn het me deed dat ze me negeerde en me zelfs bijna de dood had ingejaagd met haar onverantwoorde gedrag.

Dat ik haar altijd moest beschermen in plaats van andersom en dat ik daarom niet mijn plek als kind kon innemen in het gezin.

Zo ging het een uur lang door, tot ik de laatste druppel woede, jarenlange pijn, frustratie en verdriet eruit had geperst.

Midden in mijn uitbarsting ging plotseling de begeleidster achter mijn moeder staan.

Ze legde haar hand op mijn moeders hart.

Verbouwereerd was ik en ik stopte met praten.

Waarom ga je bij mijn moeder staan? Ik ben tekortgedaan!’ riep ik tegen haar.

Opnieuw voelde ik me in de steek gelaten en onbegrepen.

‘Zíj heeft het veroorzaakt!’ Ik wees naar mijn moeder, die luisterde en keek naar mij.

Ik zag dat ze zachtjes huilde.

De andere deelnemers waren doodstil en keken toe.

In hun ogen zag ik begrip en compassie.

Het moedigde me aan, gaf me de ruimte om mijn gevoelens te delen.

‘Wat jij allemaal tegen haar zegt,’ zei de begeleidster op een zachte en rustige toon, ‘is heel wat om te horen.’

‘Maar zij heeft het gedaan!’ riep ik nog een keer verbaasd.

‘En ik heb het nog nooit eerder gezegd, maar ik moet het tegen haar zeggen en haar niet altijd maar blijven sparen ten koste van mezelf!’

Mijn moeder knikte. ‘Het is ook mijn schuld, maar je bent gewoon veel sterker dan ik.’

De begeleidster ging hier niet mee akkoord en richtte zich tot mijn moeder.

‘Vergis je niet, met zo’n sterke dochter moet je zelf heel sterk zijn om dit aan te kunnen horen.’

Allebei lieten we de woorden bij ons naar binnendringen.

Ik besefte dat er die dag een mijlpaal bereikt was.

Ze luisterde naar me, en eindelijk voelde ik me gehoord door haar.

Doordat de begeleidster haar steunde, kon ze de volle verantwoordelijkheid nemen terwijl ik voor het eerst tegen haar tekeer was gegaan en ik voelde dat er iets wezenlijks veranderd was tussen ons.

Ik kon mijn plek vanaf dat moment weer innemen als dochter.

En zij als moeder. Vanaf dat moment namen mijn machteloosheid en frustraties geleidelijk aan af en er begon weer liefde te groeien tussen ons als moeder en dochter.

Ik spaarde haar niet meer en vertelde over waar ik mee zat en over mijn verdriet, waardoor mijn wonden begonnen te helen.

Ze kon luisteren en liep er niet meer voor weg.

Zo begon ik haar voor het eerst in mijn leven langzaam, stap voor stap te vertrouwen.

Ik stelde vragen en kreeg daar ook antwoorden op van haar wanneer ze die kon geven.

Ik realiseerde me steeds meer dat zij zelf getraumatiseerd was geweest door de relatie met mijn vader en met haar vader.

Mijn helingsproces zorgde er ook voor dat zij kon gaan verwerken.

Uren, dagen en maanden hebben we eindelijk kunnen praten over alles, tot alle vragen beantwoord waren en tot de pijn langzaam zachter werd, minder scherp.

We namen beiden verantwoordelijkheid voor ons eigen deel en voor ons eigen verdriet.

We respecteerden elkaar en gaven elkaar ruimte.

Juist dat zorgde voor inzichten en groei van onze relatie.

Momenteel zijn we meer dan 10 jaar verder en onze relatie heeft een nieuwe vorm gekregen. Het heeft nog een paar jaar geduurd binnen in mij voordat ik de pijn echt kwijt raakte.

Ik deelde deze met haar, nu liep ze niet meer weg, maar bleef ze en ook bleef ze als ik mijn diepe verdriet toonde.

En dat maakte voor mij al het verschil. De kon het zien, ze kon het voelen, ze kon het eindelijk wel aan, waardoor mijn vertrouwen in haar als moeder begon te groeien.

Op dit moment hebben wij een zeer goede band. Ik ben de dochter en zij is de moeder. Ik neem de juiste plek in en zorg niet meer voor haar en spaar haar ook niet meer.

Mijn moeder is enorm als mens gegroeid, en ik ook.

Ik heb hierna de opleiding Systemisch werk bij deze vrouw in Alkmaar gevolgd en inmiddels begeleid ikzelf nu 15 jaar zeer intensief mensen via opstellingen.

Ik heb inmiddels meer dan duizenden opstellingen begeleid en veel bijscholingen gevolgd om zo op mijn eigen manier uit te komen.

Tot een aantal jaar geleden organiseerde ik iedere maand: Dochter van je moeder weekenden, deze zaten altijd vol, van over de hele wereld schreven Nederlandse sprekende vrouwen zich in.

Op dit moment begeleid ik een opleidingsgroep die bij mij de opleiding Systemisch Werk volgt. en begeleid ik individueel opstellingen”