Het laatste boek van Bert Hellinger beschrijft het zo prachtig, hoe diepgaand een afwijzing kan voelen als je als kind in de steek gelaten voelde/werd door je moeder.
Ook emotioneel, of door ziekte of omstandigheden.
Ik herken dit in mezelf doordat mijn moeder vluchtte voor huiselijk geweld van mijn altijd dronken vader en mij achterliet bij hem toen ik 5 was.
Ik kreeg 10 dagen geen eten en drinken van hem, hij was niet thuis en totaal de weg kwijt.
Ook mijn innerlijke beweging was: ik geef haar op, en ik geef hem op.
Ik blijf alleen, ik blijf op een afstand van haar en sloot me af voor haar liefde.
Mijn vader zag ik pas 7 jaar geleden voor het eerst weer terug, nadat de huisarts me heeft gered uit het huis, waar ik bijna dood was gegaan.
Een diep ingeslagen trauma dus.
Door vele opstellingen heb ik ze beiden en ook mijn moeder weer kunnen ‘insluiten’ in mijn hart.
“Ik kom bij je terug” is zo’n belangrijke zin die je dan zegt in een opstelling en ik heb het ook in het echt gezegd.
Het heeft toen nog eens 10 jaar geduurd voordat ik ze echt kon ‘nemen’ als mijn moeder.
Nu is onze relatie heel goed. Ze logeert nu voor deze winter hier bij mij in Hongarije en we hebben het fijn en zijn in harmonie.
Wie had dit ooit gedacht.
De liefde stroomt weer en ik sta weer op de plek van de dochter in plaats van de moeder.
Dat voelt zo anders!
Daardoor kan ik gewoon ontvangen, ook haar zorg en liefde.
Daardoor kan zij geven en ik nemen.
Wat zo hoort.
Ik heb dan ook alles van mezelf gegeven, en helemaal uit eigenbelang om dit te laten slagen.
Ik heb alles gezegd, mijn boosheid getoond, mijn verdriet laten voelen.
Net zolang tot ze het kon uithouden en blijven staan.
Toen kon ik haar weer vertrouwen. En dat duurde bijna 10 jaar, het opbouwen van dit oervertrouwen en dat is terug.
En ik kan je niet vertellen wat dit mij heeft gegeven.
Het heeft er voor gezorgd dat ik geen depressieve gevoelens meer had.
De zin in het leven heeft het mij terug gegeven.
De zelfafwijzing is gestopt, mijn ouders wezen mij niet meer af.
Ook de relatie met mijn vader heb ik vanuit eigenbelang kunnen herstellen.
Hij is inmiddels overleden, maar ik kan nu ook oprecht liefde voor hem voelen en veel innerlijke rust in mezelf.
Alles is gezegd en doorvoeld. Samen.
De relatie die je met je moeder hebt bepaalt het wel en wee van je ziel, zo ongelooflijk groot is het belang van de moeder in ons leven.
De relatie met je moeder bepaalt je levensgeluk en levenskeuzes.
En als de liefde weer stroomt van en naar je ouders, dan ben je verbonden met het leven zelf.
Met Moeder Aarde en vooral met je zelf en je zelfliefde.
Ik heb de afgelopen 15 jaar als opsteller tig dochter van je moeder opstellingsweekenden begeleid en vrouwenlijnen opgesteld.
Het afgelopen jaar ben ik begonnen een groep opstellers op te leiden in een opleiding Systemisch Werk en zij gaan nu ook door diepgaande transformerende processen.
Het is zo mooi, dit werk.
Lees ook het artikel: Het nemen van je moeder.
Lees ook het artikel: Als je moeder je afwijst.