Ben jij één van die mensen waarop anderen soms afwijkend of vreemd reageren, terwijl jij zelf geen flauw idee hebt waarom? Probeer je in dat geval maar weer om jezelf aan te passen omdat je anders nóg eens een relatie of vriendschap moet missen? Dat er een aanwijsbare reden kan zijn waarom dit gebeurt, ga je nu lezen:
Als jij iemand bent die straalt dan voelen sommige mensen zich bedreigd door jouw licht en ervaren dat daardoor alsof ze in jouw schaduw staan. Ze kunnen hierop reageren door jou aan te vallen of zich van jou terug te trekken. Het gaat erom hoe jij hierop reageert, dat is de sleutel tot vooruitgang.
Hou jij je bewust in en doe je je kleiner voor dan je bent om de relatie met deze medemens in stand te houden? Of blijf je bij jezelf, je ware authentieke ik en blijf je je heldere licht uitstralen? Het zijn de onzekerheden van de ander die zorgen voor deze reactie op jou.
De waarheid kun je vinden door in liefde de situatie te accepteren zoals deze is en niet jezelf te verliezen in hoe je die graag had gezien. De machteloosheid die die ander voelt vloeit voort uit hun eigen zielencontract en doordat jij volledig bij je eigen “zijn” blijft help je hen in feite juíst. Doordat je “jij” blijft.
Als je de drang voelt om de waarheid met anderen te delen en onvoorwaardelijk lief te hebben in een wereld waar om je heen slechts enkelen datzelfde doen, dan is het juíst belangrijk dat je licht fel blijft schijnen.
Je wordt gelukkig ook geholpen om bij jezelf te blijven, zelfs als anderen om je heen vergeten zijn dat wij allen deze waarheid zijn. Zij zijn misschien gevallen voor deze 3D-realiteit en worden opgeslokt door het ‘doen’, het leven vanuit hun cognitieve hersenen in plaats vanuit hun hart en liefde. Dat is prima, dat is hun keuze.
Blijf trouw aan de prachtige glans van authenticiteit en ben jezelf, zelfs als je je voelt als een eenzame wolf. Het zal niet lang duren voordat het licht overal doordringt en de andere wolven in de roedel jou zullen weten te vinden. Leven en laten leven. Laat díegenen los die zich door jouw licht bedreigd voelen. De machteloosheid die zij voelen is een onderdeel van de lessen van hun ziel. Jij kwam hier om te leiden, dus gedraag je als zodanig. (loslaten betekent niet daarmee ook aan hun lot overlaten. Soms kun je voor die mensen veel betekenen doch voor je eigen stralen is het wel belangrijk dat je ze “loslaat”)
Speel het groots, probeer niet klein te blijven en zorg dat je licht blijft schijnen, ongeacht wie zich hierdoor bedreigd voelt in de door henzelf gecreëerde schaduwwereld.
Is dit ook herkenbaar voor jou?
Ik heb zelf 5x een burn-out gehad, ook in het diepe donkere gezeten, waardoor ik dit beter kan begrijpen. Een lange periode dacht ik niets meer te kunnen, niet met mijzelf, niet in mijn leven. Ik zeg bewust: Dacht. Omdat ik daar toen overtuigd van was, liep mijn leven ook zo. Ik kwam tot niets, voelde me waardeloos, en wist niet welke kant op te gaan om het anders te gaan doen.
Als ik daar nu op terug kijk, zie ik dat het een (zeer) waardevolle periode in mijn leven was. Een transformatieproces om mijn gehechtheid van mijn slachtofferschap los te laten. Vooral vanuit oude overtuigingen vanuit mijn overlevingsmechanisme (deze zijn verbonden met het egobewustzijn). Oude trauma’s konden helen.
Voor ik hieruit kon komen zette ik beetje bij beetje kleine stapjes in de richting naar mijn eigen hart, daar vond ik de verbinding met mijn ziel terug. Dat was even wennen, ik herkende dit niet. Begreep het ook vaak niet. Maar mijn licht begon toch (weer) langzaam te schijnen, steeds een beetje sterker en meer. Het gekke wat ik ervoer was dat als je als mens helemaal in je eigen shit zit, mensen jou niet als een ‘gevaar’ of ‘bedreiging’ zien.
Toen ik steeds meer van binnenuit begon te ‘schijnen’, voelde ik mij ook onveilig in de buitenwereld. Ik zag dat mensen volkomen onverwacht op mij reageerde, in woorden, soms ook alleen in de energie, wat bij mij net zo stevig binnen kwam. Of een gedachte of gevoel wat ik oppikte. Te lang heb ik mezelf verweten, dat het aan mij lag.
Sinds kort snap ik dat sommige mensen het niet fijn vinden dat ik LICHT breng in hun duisternis…………. Het confronteerd ze namelijk met het donkere stuk waar ze zich mee geïdentificeerd hebben. Logisch. Als jij denkt dat je dat bent, voel je bedreigd. Maar gelukkig worden steeds meer mensen wakker, waardoor ze graag los willen komen met dit slachtofferstuk. Ontdekken wie zij in wezen zijn, liefde…
In jaarprogramma of de themaweekenden voor hooggevoelige vrouwen werken we heel bewust keer op keer op het opnieuw programmeren van je gedachten en gedragspatronen. De pijn van je gekwetste innerlijke kind ga je leren helen. Dit komt je relaties ten goede en heeft zelfs positieve invloed op je werksituatie.
Tamara’s bijzondere levensreis heeft haar zeer waardevolle inzichten gegeven en doorleefde wijsheid gebracht, die ze heeft verwerkt in haar krachtige en unieke jaarprogramma’s. Ze heeft zichzelf bevrijd van een pijnlijk verleden, waarin ze als hooggevoelig kind meervoudige trauma’s opliep. Hierdoor moest ze, om te overleven, haar hooggevoeligheid onderdrukken, waardoor ze vanuit haar hoofd ging leven, afgesloten van haar diepe gevoelswereld. Later in haar leven kreeg ze hier veel last van, dit uitte zich in meerdere depressies, 5 burn-outs en een straatangst van 2 jaar. Ze heeft deze zelf leren overwinnen en is nu al jaren angst-, depressie- en burn-out vrij. Haar transformatie was groots. Van hieruit is de Vrouwenkracht Academie ontstaan, waarin ze op alle lagen met haar klanten werkt. Ze biedt hooggevoelige vrouwen praktische handvatten aan over hooggevoeligheid, hoger bewustzijn en hoe je de wezenlijke verbinding met jezelf kunt herstellen.
De vrouwen die bij haar één jaar in training en coaching gaan, kunnen door de Vrouwenkracht Methode® weer innerlijke vrijheid in alle facetten van hun leven ervaren en zij hebben hun innerlijke verbinding hersteld. En deze verandering is blijvend.
29 reacties
Tamara, wat een prachtige teksten, een feest van herkenning voor mij.
Hoogsensitief en heldervoelend als ik ben (maar ook stralend zoals jij omschrijft), stuit ik vaak op onbegrip (?) bij veel mensen. Ik heb gemerkt, dat dat ook vaak niet mijn type mensen is , die ik nu dan ook probeer los te laten. Het voelt alsof ze mij zaken misgunnen en mij graag op de korrel nemen of erop uit zijn mij te kwetsen. Zelf laat ik deze mensen vrij, terwijl ze altijd van alles van mij lijken te moeten vinden. Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid, houd niet van kliekjes en groepjes waarin veel geroddeld wordt en snap dan ook niets van al die ongevraagde bemoeienissen….
ga door met je mooie verhelderende blog.
Hallo Tamara, ik ben zo blij dat ik op jouw blogs ben terechtgekomen. Is zooo herkenbaar allemaal, een echte steun. Momenteel ben ik in zo een situatie met mijn zus. Als we afspreken is dit altijd zo vermoeiend, ze vraagt zo veel energie! Ik blok me dan goed af maar soms komt het toch wel binnen. Ze zegt me ook telkens we afspreken dat ik haar een ongemakkelijk gevoel geef! Ik begon te twijfelen aan mezelf natuurlijk, maar na ik dit gelezen heb begrijp ik het. Zij begint met ouder te worden meer bang en onzeker te worden en ik juist het tegenovergestelde. Nu weet ik dat ze er gewoon niet tegen kan dat ik straal ook al ben ik soms moe. Van harte bedankt! Ik wens je hele fijne feestdagen en een stralend nieuwjaar! Warme groeten. Karin
Wat een herkenning. Op dit moment heb ik sterk het gevoel in zo’n transformatie proces te zitten. Sinds 2 jaar weet ik dat ik HSP-er ben (ook helder voelend/horend/ziend). Een aantal jaar heb ik mij verder in mijn heldere gaves verdiept, maar nu volledig de rug toegekeerd. Ik woon sinds 2 jaar in nieuwe omgeving, getrouwd en net mama geworden, met sls een groot nadeel: geen /weinig sociale contacten. Van oude vrienden hoor ik niets meer en nieuwe contacten lijken niet geinteresseerd (gaat moeizaam). Ook sinds 2012 ontslagen en werkloos. En de laatste maanden veel lichaamelijke kwaaltjes. Heel heftig allemaal. Na bovenstaande te hebben gelezen, begrijp ik dat het een leerproces is om het slachtofferschap volledig los te laten en vanuit mijn hart te leven.. Alleen ontbreken de juiste handvaten nog zo nu en dan.
Dank je wel voor dit bericht. Heel herkenbaar en nu snap ik het beter. Ik worstel ermee dat mijn jaarcontract als mt lid niet is verlengd. Heb meer dan voldaan aan alle resultaatafpraken, maar ben weggestuurd ‘omdat ik anders ben dan de andere mt leden’. En zelfs nu ik daar weg ben heb ik een boze brief van het mt ontvangen waarin ik ervan wordt beschuldigd onrust te veroorzaken inhun bedrijf.
Tijdens mijn meditatie deze week heb ik ze harmonie en vrede gestuurd. Ik hoop dat dat helpt.
Nogmaals dank voor je uitleg!
Wat verrassend om te lezen, maar wat een herkenning. Nog niet eerder op deze manier naar zoiets gekeken. Dit inzicht geeft mij ruimte en een bepaalde vorm van accepteen als zoiets met mij gebeurd. Nu snap ik veel beter waarom ik mezelf tijdens mijn burn-out periodes (3 welgeteld) nog depressiever voelde als iemand heel vrolijk tegen mij deed. Dat gaf mij een gevoel van onveilig en zwaarte. Maar nu ik weer aan de andere kant sta en alleen maar straal heb ik mezelf heel veel keren afgevraagd, waarom anderen niet met mij mee wandelen op het verlichte pad. En vooral waarom ik er zelf moeite mee had om tijdens depressie met de ander mee te wandelen. Dank voor je verhelderende uitleg.
Zo volledig totaal herkenbaar van het begin tot het eind!
Een tijdje in mijn grot gezeten, zoals ik het noem, maar op een gegeven moment was het tijd om daar weer uit te komen en nu straal ik weer als nooit tevoren.
Dank je wel!! Dit geeft me eindelijk wat meer helderheid in wat ik zo vaak voel. Het eenzame gevoel maar ook dat ik niet wil kijken vanuit haat maar vanuit liefde. Het verwijt dat ik naief ben krijg ik trouwens ook regelmatig. Maar ik wil gewoon vanuit mijn hart leven, van mensen houden. Twee jaar geleden heb ik bewust er voor gekozen om zonder maskers te gaan leven en met mijn eigen waarheid. Dit gaat telkens beter (met vallen en opstaan). Momenteel zit ik in een periode dat ik even niet zo goed weet welke kant ik op wil. Maar daar probeer ik ook vertrouwen in te hebben, het komt als de tijd er rijp voor is. Ik ben in ieder geval erg blij me jouw verhaal en de herkenning die ik voel.
dit is zeker waar….een burn outs maakt je ook sterker….je kent dan ook de andere kant van het leven….laat alle negatieve gedachten achter je…op deze manier kom je zeker verder en zal je stralen…vind het .jammer dat sommige mensen negatief denken…..op deze manier missen ze heel veel….positief denken kun je “leren”
bijv. door je elke dag zelf een compliment te geven….als je dit lang en vaak genoeg doet zal je elke keer iets meer gaan stalen…..sommige hebben moeite om van zichzelf te houden…..zolang als je dat niet doet krijg je ook niet die uitstraling waar je zo naar verlangt….zelf sta ik heel stevig in mijn schoenen……met de jaren ben ik erg gegroeid……kan nu zelf ook mensen “helpen” die het moeilijk hebben….maar uiteindelijk moet je het zelf doen…..
tamara wat een mooie site……mijn complimenten
lieve groetjes hanita angel
Heel hartelijk bedankt voor dit prachtige duidelijk geschreven artikel. Ik heb dit artikel voor mijzelf bewaard, om het weer te kunnen lezen als steun, wanneer ik weer eens in contact ben geweest met mensen die zonder aanwijsbare reden (tot ik dit artikel las), in hun houding hun hakken al bij voorbaat in het zand hebben gezet, naar mij toe.
Nogmaals thanks
may God bless you, and the persons that you love
Een feest van herkenning. Dit jaar leer ik zo veel: ik verslind elke letter over HSP en verbaas me telkens weer dat ik nu pas door heb dat niet iedereen zo gevoelig is. Het licht zoals je het zo mooi noemt, voelt heerlijk warm aan. Sommigen reageren direct enthousiast terwijl anderen inderdaad heel afwijzend zijn. Vreemd genoeg, als het licht straalt, deert me dat veel minder. Maar het gevoel alleen te zijn of aan de zijlijn te staan blijft.
Waarom maken sommige mensen zo makkelijk contact en vriendschappen terwijl zij mensen alleen gebruiken en anderen die het zo nodig hebben, niet. Toch uitstraling?!
Klinkt allemaal herkenbaar voor me..meen te voelen hoe het eigenlijk zou moeten gaan maar kan het in praktijk niet uitgevoerd krijgen omdat ik eerder reageer vanuit afschermen, waardoor ik steeds met mezelf in de knoop lig, en me vast voel zitten terwijl er zoveel energie in me naar buiten wil.
Hi Tamara,
Ik volg je mooie blogs al een tijdje en mijn oog viel net op deze. Weer zo’n mooi bewijs dat toeval niet bestaat. Ik blijf dit wel een lastig thema in mijn leven vinden. Je beschrijft het zo treffend, maar ik blijf me afvragen hoe ik dit thema echt kan afsluiten, zodat ik niet onverwacht weer onderuit gehaald word. Is dat toch een betere verbinding met mezelf onderhouden?
Ik blijf je lekker volgen met al dat moois dat je onderneemt en wat je uitstraalt, dan valt het kwartje vanzelf ????
Oh wat een feest, dit stuk, zo uit het hart, zo verklarend waarom dingen in mijn omgeving gebeuren. Tamara, je raakt precies de plekken met je bloggen, het is zo kwetsbaar en toch zou ik niet anders willen. Voor mij is het zo vreemd uit een nest te komen, waar in mijn directe familie geen hsp voor komen, en dat mijn ouders, broer en zussen allen zo boos en fel reageren. Een vriendin zei me eens ‘een uit het nest gevallen vogeltje’ te zijn. Alle opmerkingen, al mijn hele leven lang, over te gevoelig en naif te zijn, zo overdreven te reageren, een huilebalk. Niet echt veilig, maar ook geen veilige weg gekozen en in de armen van een prachtige …narcist gevallen. Weer gevechten aan gaan om mijn ziel te redden, terug naar Nederland een nieuw leven begonnen. Nu twee prachtige jongens gekregen, die wel hsp zijn, een man die nog iedere dag aan ons moet wennen, weer bij 3 banen ontslag genomen, omdat de sfeer en de mensen me langzaam maar zeker lieten wegkwijnen. Nu ik weet hoe stap voor stap de voordelen van mijn hsp-zijn te herkennen en in te zetten, voel ik me veiliger bij mezelf. Zoals mijn licht ooit straalde, zo wordt het vlammetje sterker, om terug te komen waar ik was. Daar voelde het goed, daar voelde ik het leven. Tamara, je kennis is van groot belanfg voor een ieder die zich voorheen zo anders en alleen met zijn/haar gevoel dacht te zijn. Dankjewel voor al je blogs, dankjewel voor het delen van jouw ervaring en kennis. Ik wens jou en alle hsp-zielen veel licht om samen te stralen.
Heel herkenbaar is dit, ik merk dat mensen raar op mij reageren en dacht dat ik zelf raar ben. Maar nu zie ik in dat ze met mijn licht worden geconfronteerd wat ze moeilijk vinden. Het blijft moeilijk en lastig, want ik heb veel mensen los moeten laten voor mijn eigen gezondheid. Het is een eenzame weg, ik voel me vaak een alien hier en verdwaald hier op aarde.
Pfoe! Wat fijn dat je dit deelt! Ik zit momenteel in mijn tweede burn out en aardig aan het opkrabbelen. Maar wat jij schrijft, ongelofelijk, ik zou het geschreven kunnen hebben. Een leven lang aanpassen…gelukkig gaan mijn ogen steeds meer open en mag ik steeds meer ruimte innemen, ook al blijft dat onwennig. Oefening baart kunst :).
Hoi Eva, eigenlijk zijn burn outs heel waardevol, zorg dat je leert van je lessen en je er met nieuwe stappen die je gaat zetten eruit komt, zodat je leven ook echt veranderd, en je meer rekening met jezelf gaat houden, vanuit eigenliefde. Succes en bedankt voor het delen!
Bedankt voor je heldere uitleg. Ik ben me vanaf mijn jeugd al aan het aanpassen omdat ik vaak merk dat ik op onbegrip stuit bij andere mensen. Ik ben mijn kern kwijt geraakt door misbruik en mishandeling. Ik zou idd heel graag een lichtje in deze wereld willen zijn maar dat licht is ondergesneeuwd. Ik voel me niet ‘zielig’ maar ben wel bang om puur mezelf te zijn juist door het feit dat er al te veel op mijn ziel getrapt is. Mijn kracht is mijn humor en eerlijkheid en ook mensenkennis. Ik leef nu 9 jaar samen met een hele lieve man en krabbel stukje bij beetje op.Ik merk ook langzamerhand dat ik weerbaarder word en dingen makkelijk kan laten ‘afglijden’. Ik hoop ooit mijn licht niet meer onder de korenmaat te steken
DON,T TRY TO FIT IN WHEN YOU ARE BORN TO STAND OUT,!,
Heel herkenbaar heel moeilijk ,het maakt me vaak onzeker en eenzaam niet begrepen.dank je
Ja ik herken het. En net zoals jij ervaren heb is dit voor mij ook weer de zoveelste keer dat mijn straling gedoofd is. Tegen een burnout aan….kilo’s aangekomen. Ongelukkig en eenzaam. Waarom? Wat is er mis met me? Ik ben toch zó lief! Denk ik dan hè. Mensen die me de rug toe keren. En ik heb ook zoiets oké dan maar zonder. Maar het voelt niet goed. Wil weer midden in het leven staan en voelen dat ik leef! Hoop er vlug weer uit te klauteren.
Heeel herkenbaar. Zo had ik iemand leren kennen via een datingsite. Ik wist dat het goed zat en ook al hadden we mekaar slechts 1x gezien, ik ging met hem mee naar Barcelona (heel verhaal). Daar gebeurde er van alles. Hij voelde zich ineens geroepen zijn hele doopceel te lichten. Zó fijn om te merken dat ik voor het eerst door had, dat deze energie naar hem terug mocht. Dat het niet van mij was. Dat het niet mijn leerproces was. Ik bleef in mijn kracht, ik bleef in mijn licht. Wauw. Wat knap vond ik dat van mijzelf.
Ondertussen kwam er bij hem het een en ander los. Geen fijne dingen. Maar wel iets waaraan gewerkt moest worden, wat geheeld mocht worden. Door mijn stralende licht werd dat aangeraakt. Zonder dat ik het wist of bewust inzette. Ik kreeg dingen over mij heen, waarvan duidelijk was dat hij dat nog niet verwerkt had. Een relatie is het nooit geworden, maar we hielden nog wel even contact. Het contact met zijn kinderen is hersteld; hij is in therapie gegaan en heeft dingen los kunnen laten. Zijn wezen zocht regelmatig contact met mijn wezen voor heling. Heel vreemd, maar zo ging het.
Nu gaat het super goed met hem. Hij woont in Portugal, is getrouwd, etc.
En ik…ik bleef wederom alleen achter. Gewoon nog mijn licht stralend, wetend wat het anderen brengt.
Ik vind het toch wat lastig als je uitgeknepen wordt door je omgeving en er niets meer is dan alleen negativiteit om jezelf dan op te laden. Ik vind het errrrug lastig!!
Ook ik als man herken hier veel in en waarom zouden mannen soms niet net zo beschadigd kunnen zijn als vrouwen? Sinds een paar jaar heb ik een diagnose autisme, maar sinds ik meer en meer ging lezen over HSP gingen mijn ogen helemaal open. Hier vind ik zoveel meer herkenning en dat wat bij me past! 3 jaar geleden had ik een burnout en inmiddels ben ik ook gescheiden, dus mijn donkere periode duurt nu al een tijdje…maar ik kom er wel! Het licht is in zicht!!!
Hoi Erwin, ik denk dat jij het, als man zijnde, nog veel moeilijker kan hebben dan vrouwen. Je komt er vast en zeker sterker uit… Jouw licht is er voor anderen maar minstens net zoveel voor jou!
Beste Tamara,
Heel erg bedankt voor dit heldere verhaal, uw verhaal, wat ontzettend aansluit op mijn eigen verhaal en als thuiskomen aan voelt. Tijdens het lezen herken ik ontzettend veel van mezelf erin, goed wetend dat ik zeer hoog sensitief ben en er hier een groter plan voor mij op Aarde gepland staat alleen nog erg zoekende hierin en heb dan ook gevraagd om hulp. Bij het lezen dat u in Den Bosch gevestigd zit rolde er een traantje over mijn wang, terwijl mijn mondhoeken opkrulde en er een soort rust gevoel over me heen kwam.
Op zeer jonge leeftijd (20jaar) ben ik volledig ingestort en terecht gekomen in die ontzettend diepe put, de ziekte van Lyme haalde me geheel neer na jaren van vele onverklaarbare klachten, niet meer in staat om te lopen en 24/7 kwam ik doodziek hallucinerend op bed te liggen met een lichaam dat vocht voor haar leven en geen enkele huisarts, internist of neuroloog die zich om mij bekommerde, regulier was er niks verklaarbaars te vinden en ik werd op mezelf aan gewezen. Als ik regulier niet gehoord en geholpen wat moest ik dan doen? Maar gelukkig kwam daar als eerste een orthomoleculair arts met een zeer goed luistert oor, goed up to date wat betreft Lyme en natuurlijke Amerikaanse behandelingen hiervan. Die jaren erna kruiste precies de juiste mensen steeds mijn pad en samen brachten ze me steeds een stapje verder, zowel fysiek als mentaal als spiritueel.. Iets wat ik nu achteraf zo bijzonder vind en zo dankbaar voor ben! Dit was de moeilijkste periode van mijn leven, maar onbewust wist ik dat er een reden was waarom ik dit moest meemaken en stil werd gezet. Ik moest naar binnen keren, transformeren en van mezelf gaan leren houden, door die duistere periode in die cocon, afgezonderd van de buitenwereld veranderde ik tot een ander mens, een persoon die ik diep van binnen eigenlijk al was, maar nooit uitte.. Nu zes jaar later kan ik nog steeds geen normaal leven leiden, wat is normaal is dan de vraag, in deze veel te overprikkelde wereld en voel ik energieën (van plekken) en andere mensen soms zo enorm dat het me ziek maakt of mij zelfs door mijn benen laat zakken als ik niet zo?n top dag heb. Ondanks dit ben ik zeer dankbaar voor mijn instorting, omdat dit mij gebracht heeft bij de kern, mijn hart, mijn gevoel, mijn binnenste ik, mijn kracht, mijn licht, waardoor ik meer straal (letterlijk en figuurlijk) dan ooit ter voren, levendiger voel dan ooit ter voren, meer kan genieten van kleine dingen dan ooit ter voren, zo ontzettend veel van mezelf houd en alles dat leeft op en rondom moeder Aarde, ook al ben ik beperkter! Dit heeft me gebracht wie ik werkelijk ben, maar door de hectische maatschappij waar we in leven is het soms zo moeilijk om staande te blijven, om in balans te blijven, iets wat voor mij zo belangrijk is. Soms zit ik even vast en weet ik niet welke kant op te gaan, volg daarin zeker mijn gevoel, maar mijn vraag is hoe nu verder en wat is mijn doel/opdracht?
Namasté, Andrea
Voor ik inhoudelijk reageer wil ik eerst alles goed lezen en herlezen en in laten zinken. Als HSPer met 7 B.O.’s is dat beter dan er bovenop te duiken. Voorlopig mijn complimenten. Je raakt snaren. Alleen: loslaten is niet mijn forfait…. 😉 Komt misschien nog. Ik ga een vriendin bedanken voor het doorsturen van je site. Doeii… Lydia
Zo herkenbaar. Soms moet je vallen om te zien wat daaronder ligt. Wat er nu gaande is mijn leven is onvoorstelbaar, eenzaam en zwaar. Ik herken ieder woord, het maximale wordt nu van me geëist, maar ik wil door vanuit liefde niet vanuit strijd. Mijn kinderen verdien leven in licht, niet in duisternis.
heel mooi verwoord en zo herkenbaar! eerst vallen en daarna opstaan is de kunst!!!
totaal in u kracht en eigen bron blijven!!! o zo waar!!
er zouden veel meer mensen zoals jou moeten bestaan!!
knuffel lotte x
Heel herkenbaar dit… erme omgaan blijft elke dag een uitdaging vind ik, bedankt voor dit bericht geeft goede moed!
Reacties zijn gesloten.