“Daar zat ze dan in kleermakerszit in een hoekje. Ze was kwetsbaar, haar hoofdje licht gebogen. Donker was het, een soort van donkerblauw donker, niet gitzwart. Eenzaam in een hoekje zat deze vijfjarige. Tijdens de gekwetste kind visualisatie liet ze zich gelijk zien. Ik ging achter haar zitten, sloeg mijn armen en benen om haar heen, wiegde haar zachtjes en gaf kleine kusjes op haar achterhoofdje. Ze vond het direct goed, ze voelde zich geborgen, wat had ze dit nodig gehad. Zo gemakkelijk was het en dit was alles wat zij nodig had.

Vanaf deze ontmoeting nam ik haar mee in de autoritjes naar het werk. Dan was het lekker rustig, dan kletsten we wat. En net als mijn vader vroeger, deelde ik de mooie dingen van de natuur. “Zie je die vogel, die vliegt in golven, dat is een specht. Kijk daar de ganzen zijn weer op weg in hun trektocht naar het zuiden… Kijk de volle maan staat nog aan de hemel.”

Ik dacht dat ik hiermee het gekwetste kind in mij geheeld had. En toch er zat nog een flinke onderstroom van een soort melancholie in me, ik wist niet precies wat het was.

Tijdens de coaching met Tamara kwam ik erachter dat er nog een gekwetst kind was. Ga even alle leeftijden na, was de tip… en ja er bleek nog een gekwetste puber te zijn. Deze puber was onzeker, extreem verlegen, ze hoorde nergens bij en was ontzettend eenzaam. In mijn puberteit zijn de zwaarste fundamenten gelegd voor het onbehaaglijke, altijd sluimerende, onaangename gevoel. Ik begon de puber bij me te roepen in de visualisaties. Ze durfde niet naar me toe te komen, bleef ongemakkelijk halverwege in de ruimte staan. Na heel veel van deze sessies met veel geduld kwam ze bij me zitten, weliswaar met haar rug naar me toe.

Wat had ze nodig… Wat had ze nodig, vroeg ik me af? Ik had echt geen idee. Dus ik dacht: dan neem ik haar ook maar mee in de ochtendritjes naar het werk. De kleuter naast me op de stoel, de puber achterin, net als vroeger. Ze staarde enkel uit het raam tijdens deze ritten, er was geen connectie en geen enkele toegang mogelijk. Wat heeft ze toch nodig… ik peinsde me suf. Wat ik ook bedacht, niets bracht haar tot ontdooiing.

Zes weken reed ik zo met haar rond en ik begon na verloop van tijd redelijk gefrustreerd te raken van het stoïcijnse, hooghartige en minachtende gedrag. Ging wanhopig ballonnetjes oplaten in hartvorm, die ze vanuit het autoraam kon zien, zo zou ze mijn liefde zo echt wel moeten zien. Leuk geprobeerd, zei ze, die ballonnen, maar gaat niet werken he!

Plotseling besefte ik dat ik aanliep tegen de barricades die ze zelf had opgebouwd. Ik zag dit onmogelijke gedrag door mijn volwassen ogen, de barricades die mijn omgeving ongetwijfeld ook zo hebben moeten beleefd destijds. Ik was op een toren gaan zitten, hoog en onbereikbaar. Onbereikbaar voor mijn omgeving en afgesloten van eigen gevoel. In deze tijd ben ik blikken gaan ontwijken, keek mensen altijd net niet aan. Ik was bang dat ze mijn gevoelens, die er niet mochten zijn, in mijn ogen konden lezen. Dit besef was heftig.

Het was pijnlijk dat ik mensen niet toeliet én het was pijnlijk dat ik mijn eigen gevoelens een half leven lang niet had toegelaten, eenzaam ook. Wat had ze nodig? Veiligheid uiteindelijk. Ze moest veilig kunnen zijn, met al haar gevoelens, niet afgezonderd op een toren, nee veilig met haar gevoelens in de gewone wereld. Ik heb vervolgens een ladder getekend naast de toren, een ladder met 21 treden. 21 dagen naar veiligheid, iedere dag een trede naar beneden. De volwassen ik stond onder aan de ladder, met liefdevolle en bemoedigende woorden loodste zij de puber naar beneden. Het was oké, ook als ze wankel een misstap maakte tijdens de afdaling. Na 21 dagen hadden we het geflikt samen, daar stonden we met dan: met voet op vaste grond”.

Het bovenstaande verhaal is van een bijzondere, hooggevoelige vrouw die op dit moment het jaarprogramma volgt. Hierin is ze bezig zichzelf te helen door onder andere haar verbinding te herstellen met haar gekwetste kind-deel. Ik had haar tijdens de coaching gevraagd om dit verhaal op te schrijven om hiermee anderen te inspireren hoe dit gaat, je gekwetste kind-deel helen. Dank je wel lieve vrouw.

Als je gekwetste kind je leven verstoort.

Op een gegeven moment kom je op een punt in je leven waar je plotseling vaker en onverwacht in een sterke emotie schiet. Je kunt niet meer helder denken en je pijnlijke emoties nemen de overhand. Je hebt wel door dat je soms onredelijk bent, maar je kunt het direct niet stoppen. Je kunt er niet uit stappen. Ik noem dat een actief pijnlichaam hebben: alle onderdrukte emoties zitten nog steeds opgeslagen in je fysieke, emotionele en energetische lichaam. Je lichaam vraagt om een ontlading, maar je patronen van je kindertijd laten het niet toe. Je zit nog steeds in je overlevingsmechanisme en je weet niet hoe je het anders moet doen. Je schiet in een spontane regressie naar een leeftijd van je kindertijd, waar je toen misschien wel je woede of verdriet hebt ingeslikt omdat je het niet kon uiten op dat moment. Dat kan zijn omdat dit gedrag binnen je gezin van herkomst niet gewenst was, of omdat het te onveilig voor je was om direct je eerste gezonde reactie te laten zien op dat moment.

Wanneer emoties van vroeger zijn verdrongen, vooral emoties van boosheid of gekwetstheid, blijven deze gevoelens in jou aanwezig. Ook al ben jij nu volwassen, je uit ze nog als toen je klein was omdat je niet hebt geleerd hoe je dit anders kunt doen. Je gekwetste kind-deel zal deze nu in je volwassen leven te pas en te onpas uiten, je komt soms op een punt dat je er geen controle meer over krijgt. Dan ga je pas merken dat er iets niet klopt en je reactie niet altijd in verhouding is met wat er op dat moment gebeurt. Je kunt je voorstellen dat er in je volwassen lichaam altijd een klein kind blijft wonen ook al klinkt dat heel raar.

Je grootste bron van pijn is dit verwaarloosde, verwonde innerlijke kind wat altijd bij je en in je is. Zij reageert nog steeds op situaties waarin zij eerder kwetsuren heeft opgelopen en ze zal het uitschreeuwen als ze explodeert van pijn omdat ze van deze pijn af wil en erkenning wil krijgen voor wie ze is. Of ze reageert tegenovergesteld: dan kan ze zich terug trekken in zichzelf waardoor de pijn implodeert. Wij hebben snel het idee dat mensen met een gekwetst kind-deel lief, stil en tragisch zijn. Maar we hebben dit deel allemaal in ons.

In feite kun je het zo bekijken dat jouw innerlijk gekwetste kind-deel verantwoordelijk is voor al je relatieproblemen en een actief pijnlichaam blijft actief als we dit niet transformeren. Als een situatie in het hier en nu je doet denken aan een voorval in je kindertijd, of je oude pijn wordt door iemand getriggerd in het nu, dan komt vaak al die opgekropte pijn er in één keer ongecontroleerd uit. Dit kan zeer destructief en vernietigend zijn voor jezelf en anderen, door je onverwerkte verdriet en pijn. Dan kan het zomaar zijn dat al je oude angstgevoelens of gevoelens van machteloosheid naar boven komen. We herhalen vaak onbewust wat we zelf hebben meegemaakt, tot we leren onszelf te helen.

Het enige wat helpt om in contact te komen met je gekwetste kind-deel is dat jij vanuit je volwassen zijn, contact met hem of haar zoekt en dat kan heel goed en eenvoudig door middel van een visualisatie waarin je echt contact met haar maakt. Pas wanneer je haar erkent en beschermt, zal ze niet meer onverwacht jouw hevige emoties naar buiten brengen als jij geraakt wordt. In mijn boek heb ik hier een heel hoofdstuk aan gewijd met krachtige oefeningen die je kunt doen, inclusief een ingesproken en uitgeschreven visualisatie.

Het oefenen en in contact komen met je gekwetst kind deel, is minder eng en pijnlijk dan je denkt. Het is superhelend en juist heel fijn als je tegelijkertijd leert om je oude opgeslagen emoties te ontladen met de 5- minuten regel.  Je hoeft echt niet terug naar herbeleven, je mag ontladen op een gezonde manier, waarbij je jezelf en anderen geen schade berokkent.

Je innerlijke kind zal dan steeds vaker bij je komen en ook je gezonde speelse kind (je ziel) zal dan ook meer voelbaar voor je worden. Hierdoor zul je meer van je leven kunnen genieten, je intuïtie wordt sterker en je kunt vaker weer als een kind in verwondering zijn en jezelf toelaten vaker niets te doen en te gaan ontspannen. Eigenlijk gaat je hele leven veranderen en blijf je beter in balans en durf je je gezonde emoties gewoon weer toe te laten in plaats van te onderdrukken.