Toen mijn vader stierf, kon ik eindelijk mijn laatste pijn gaan opruimen en mezelf resetten. Ik was vrij.

Het is 5 mei en ik ga spontaan aan mijn bureau zitten en kijk uit mijn raam. Om mij heen liggen allemaal papieren en mijn kasten zijn leeg omdat ik alles aan het uitsorteren en op aan het ruimen ben. Ik wil zoveel mogelijk alleen zijn, omdat ik diep innerlijk aan het werk ben en dit alle ruimte van mij vraagt. Het regent hard buiten, ik heb de kachel niet aan en geniet van de lichte kou in huis, het geeft me een helder hoofd en ik besluit mijn gedachten aan mijn laptop toe te vertrouwen met mijn Spotify lijst ‘Vrouwenkracht Academie Dans’ op de achtergrond. Miten en Deva Premal klinken door de fijne huiskamer van mijn boerderij heen.

Ik ben al een paar weken aan het oefenen in het vasten. Ik eet nu maar één keer per dag en dan eet ik de verse en hoogwaardige voeding die ik nodig heb om mijn lichaam te resetten (onder begeleiding), zodat mijn gezondheid zich kan verbeteren.

Twee maanden geleden bezocht ik voor het eerst een lezing van Anna Verwaal en dat heeft mijn leven op zijn kop gezet, het bewustzijn wat wij bezitten bij conceptie, zwangerschap, geboorte en de tijd na je geboorte. Binnen een week kwamen er voor het eerst in mijn leven herinneringen terug, dat ik de stemmen van mijn vader en mijn bomma hoorde enkele uren voor mijn bevalling. Ik kon de angst van mijn moeder zo goed voelen, ze trok zich helemaal terug in haarzelf. Ik moest het alleen gaan doen. Weeën werden opgewekt en ik werd gedwongen geboren te worden. Geen wonder dat ik er niet tegen kan als iemand zegt wat ik moet doen, ik bepaal het zelf wel. Dat was een patroon ontstaan vanuit mijn geboorte, ik was er eigenlijk nog niet klaar voor om geboren te worden, maar mijn Bomma vond de 14^e een goede datum, dus zo geschiedde. Belachelijk vind ik het, kan er nu boos om worden, ik mocht niet eens op eigen tempo geboren worden wanneer IK er klaar voor was. Dat dit later kon leiden naar parentificatie en ‘autoriteitsproblemen’ had ik nooit eerder kunnen koppelen met elkaar. Tranen rolden over mijn wangen tijdens deze lezing. Dit was een deel waar ik nog iets mee moest, wauw, het was nieuw voor me maar alles in mijn wezen zei me dat hier een sleutel voor mij lag. Kort daarna meldde ik me via Anna Verwaal aan voor een Maori behandeling door een Maori uit Nieuw-Zeeland.

Je bestaat uit 50 % van je vader en voor 50 % vanuit je moeder.

Vandaag een maand geleden overleed mijn vader plotseling. Een paar weken ervoor had ik hem nog gezien en had ik afscheid van hem genomen in het ziekenhuis. Maar toen knapte hij weer op en mocht naar huis. Dit was de derde keer dat ik afscheid nam van hem, de laatste keer daarvoor was 3 jaar geleden en de eerste keer was toen ik bijna 6 jaar was.

Ik ben getraind in loslaten en rouwen kun je wel zeggen, in overgave en acceptatie. Doordat mijn leven is gelopen zoals het is gelopen, moest ik wel. Ik heb zoveel afscheid moeten nemen in mijn leven van mensen, dieren, plekken, situaties, mijn eigen overlevingsmechanisme en ego verstrikkingen. Mijn vader was een superintelligent, hoog bewust en hooggevoelig persoon die een andere route heeft gelopen dan voorbestemd, door de pijnlijke invloeden in zijn leven.

Ik ben zeer dankbaar dat ik hem, in de 3 jaar dat ik hem vanaf mijn 37^ste levensjaar heb leren kennen, een paar maanden vanuit dit bewustzijnslevel heb mee mogen maken. Dat ik kon ervaren wie hij in wezen was, ook al was zijn persoonlijkheid erg verstoord geraakt. Dit gaf mij een bevrediging waar ik voor de rest van mijn leven genoegen mee neem.

Ik realiseer me heel goed dat velen deze diepe laag, in de vanzelfsprekendheid in het goede contact met hun vader, nooit in hun leven bereiken. Omdat mensen zich er vaak niet bewust van zijn dat je zo’n diepe band met je ouders kunt opbouwen, als je geleerd hebt ze te vergeven en je jezelf hebt leren vergeven. Als je alles vanuit het hogere plan kunt aanschouwen en waarnemen en dan te leren het in het juiste perspectief te kunnen zien.

Zeven jaar geleden heb ik mijn vader voor het eerst weer ontmoet (sinds mijn 5^e), nadat hij 35 jaar vermist is geweest. Het ging toen eindelijk voor het eerst in mijn leven goed met me, net uit een depressie en straatangst, ik knapte op en toen kwam ik plots op het spoor van mijn vader (het verhaal staat in mijn boek beschreven: De roep van de hooggevoelige vrouw). Ik verlangde naar uitleg, naar verhalen, naar wie ik was, naar wie hij was, naar het waarom van alles wat gebeurd was? In het begin ging het goed, maar het contact was zeer intensief omdat hij zei dat hij nog maar 14% van zijn hart had Ik dacht dat hij elk moment kon sterven, ik moest ook weten waar ik vandaan kwam en of de verhalen en beelden die ik altijd goed had weten te onthouden ook echt klopten. Hij was de enige in mijn leven die dit wel of niet kon bevestigen. Met mijn hond Max ging ik met de trein naar Limburg. We gingen naar de begraafplaats in België waar mijn voorouders liggen, naar Baneux in de Ardennen om een kaarsje aan te steken en langzaam kwamen de vele verhalen op gang.

Helaas kwamen op een gegeven moment ook zijn overlevingspatronen naar voren en ging hij mij manipuleren, door mij af te wijzen en weer aan te trekken. Ik dacht alleen maar bij mezelf: “ik heb 35 jaar gewacht ik laat me niet wegjagen” en likte mijn wonden om in het contact te blijven staan en zelf niet weg te lopen. Dat was zo helend voor mij om dit te leren uit te houden en het niet persoonlijk te nemen, ik kon zien dat dit zijn pijn was. 2,5 jaar heeft het geduurd voordat mijn vader mij echt vertrouwde.

Zijn hart ging een maand of 4 vol open voor mij, ik had contact met zijn ziel, zijn gezonde deel. Dit was ook voor het eerst in zijn leven dat hij iemand zo diep toe kon laten vertelde hij me. Het was bijzonder en onvergetelijk, maar alles bij elkaar was dit contact met mijn vader gedurende deze 3 jaar blijkbaar heel onveilig voor mijn lijf, wat ik lang niet door had.

Het lichaam vergeet niet en nooit. Deze man had mij vroeger niet goed benaderd, geslagen, geweld aangedaan in dronkenschap en hij had mijn broertje en mij 10 dagen lang in huis achtergelaten zonder eten en drinken. Tuurlijk sloeg mijn lichaam alarm, maar mijn nieuwsgierigheid overwon telkens: naar wie was hij en naar de verhalen van mijn verleden en familie die nooit iemand had kunnen vertellen maar die wel door mijn hoofd bleven spoken en tijdens mijn dromen.

Ja, ik heb hem vergeven. Ik heb er vele jaren over gedaan om dat te kunnen omdat ik van mezelf vrij moest kunnen zijn. Maar mijn lichaam voelde zich onveilig bij hem en herinnerde zich hem feilloos. Ik kwam in snel tempo kilo’s aan en vond dit zelfs fijn, want ik voelde vooral bescherming binnen in mezelf. Mijn lichaam moest zich voor hem beschermen terwijl ik verderging met mijn onderzoek naar mijn verleden en deze man die mijn vader was. Ik hield van hem, onvoorwaardelijk zoals kinderen dat doen. Het was gek om te voelen dat, wat hij ook deed of had gedaan, het gevoel er was. Ja, natuurlijk gaf ik ook grenzen aan. Ja ik kon echt heel boos op hem worden en belde dan niet terug tot hij de eerste stap had gezet. Ja ik zette hem op zijn nummer, wat hij geweldig vond, omdat niemand dat ooit eerder had gedurfd en van mij kon hij het hebben omdat ik daar heel eerlijk in was.

In een paar jaar tijd kwam ik tientallen kilo’s aan en uiteindelijk kreeg ik bekkenpijn en een zenuw in mijn onderrug raakte bekneld.

Na drie jaar af en aan contact en na zo’n honderdste afwijzing, kon ik niet meer. Het ging ten koste van mijzelf en bijna van mijn bedrijf. Ik moest zo diep afdalen naar het donker om in contact met hem te blijven dat ik bijna niet meer in mijn eigen licht kon komen. Ik heb gerouwd, diep gerouwd om een vader die ik eindelijk had teruggevonden, ik rouwde om hem terwijl hij nog leefde. En wat voelde ik me schuldig en een slechte dochter. Wat een pijn deed dit, maar ik moest het omdat ik mezelf moest beschermen. Ik kreeg ontstekingen in mijn voeten, kon bijna niet lopen en daardoor kwam ik nog meer aan. Ik moest leren stilstaan en voelen wat het met me deed.

Afgelopen maanden kwam ik in een ander deel van mijn proces terecht. Ik dacht dat ik klaar was met het verleden te verwerken, te herschrijven. En dat was ik ook op systemisch, mentaal, emotioneel en psychisch vlak, maar fysiek blijkbaar nog niet. Er zat nog wat. Jaren heb ik gezocht naar wat mij kon helpen, kon nooit iets vinden en nu kwam er van alles op mijn pad wat mij zou kunnen helpen helen. Na een half leven intensief yoga en meditatie te hebben beoefend waar ik veel trauma heb op weten te ruimen, realiseerde ik me dat ik nog werk te doen had, en gek genoeg kwam de ene na de andere op mijn pad die me hierbij kon helpen.

Ik heb een Maori behandeling gehad, waar trauma van mijn vader en voorouders uit mijn lichaam zijn gehaald. Ik heb in mijn leven schijnbaar nooit zo geschreeuwd als toen ik 5 was en met mijn jongere broertje 10 dagen in huis opgesloten zat zonder eten en drinken en ouders. Dit schreeuwen kwam in flashbacks nog terug tijdens die behandeling, dit had ik verdrongen. Ook mijn geboortetrauma kwam terug toen de Maori meneer met zijn volle gewicht op mijn rug ging zitten op de plek waar ik zoveel pijn had. Of ik me kon ontspannen…. maar ik kreeg geen lucht. Uiteindelijk kwam mijn overgave en kon ik me in volle pijn ontspannen. Wat een krachtig lichaam heb ik, voelde ik. Ik voelde me ineens zo sterk verbonden met mijn lijf, het voelde heel goed. Ik bewonderde het en eerde het vanuit het diepste van mijn hart.

Daarna voelde ik me bevrijd van een hoop shit die ik nog bij me droeg. Ik had geen idee, maar toen het weg was, voelde ik het verschil. Ik kan het niet omschrijven, ik voelde me trots op mezelf dat ik het aan was gegaan. Het deed verschrikkelijk pijn, ik gilde het uit een half uur lang, maar ik, die een enorm hoge pijngrens heb, kon nu uiteindelijk loslaten.

Vlak erna hoorde ik dat mijn vader was opgeknapt en weer thuis was. Voelde ik de behoefte om naar hem toe te gaan? Nee, het was klaar voor mij. Ik had met hem gesproken in het ziekenhuis en ik heb afscheid genomen en hem gezegd dat we elkaar niet meer zouden zien. Ik gaf hem nog een knuffel en kus en ik ging. Voor mij klopte het, ik weet dat ik mijn intuïtie kan volgen in wat ik wel of niet moet doen. Ik was zo dankbaar dat ik afscheid had kunnen nemen van mijn vader, ik wist eerder niet of daar ooit de gelegenheid voor zou komen of niet.

Ineens kwamen er mensen op mijn pad die mij fysiek nog verder konden helpen helen door de stress en trauma verder uit mijn lichaam te halen. Ik ben gestart met body stress release, met primaire reflexen, met atlas correctie, met supplementen, met bloedonderzoek, en met intermittent vasten. Ik ging van 3 maaltijden per dag naar 2 en na een maand naar 1 grote maaltijd per dag. Zodat mijn cellen zich kunnen resetten en beschadigingen zich kunnen herstellen als het lichaam in rust is omdat het geen maaltijden hoeft te verteren. Daarnaast doe ik krachtoefeningen, ademoefeningen, mediteer ik en douch ik koud om mijn immuunsysteem een boost te geven. Het is zo gek dat het mij ineens lukt om mezelf in beweging te krijgen en mijn motivatie is zo sterk. Mijn verlangen om weer heel erg gezond te worden en mijn lichaam gerust te stellen dat ze veilig is, is heel groot, daar doe ik alles voor. Ik ervaar hierin een hele diepe liefde voor mijzelf en mijn lichaam. Wat een diepe laag raak ik nu aan in mezelf. Ik merk dat ik haast geen ruimte heb voor andere mensen tijdens dit proces. Het liefste ben ik nu alleen en ben flink aan het opruimen, eerst de tuin buiten en nu in huis binnen. Letterlijk en figuurlijk opruimen. Ik duik er vol in en ik merk dat het hierdoor snel gaat, maar ik volg het proces. Dat is wat ik wel heb geleerd: ik weet wat ik moet doen om iets te verwerken, ik weet hoe ik het beste kan rouwen, ik weet hoe ik mezelf kan helen en doe dan precies wat mij helpt en onderdruk geen enkel gevoel en emotie. Het mag er zijn, ik geef mezelf de ruimte.

Toen ik een maand geleden het telefoontje kreeg dat mijn vader die ochtend was overleden, raakte ik direct verdoofd. Ik voelde niets, ik kwam gelijk in de doe-modus door de omstandigheden. Ik moest ineens keuzes maken en contact opnemen met de gemeente, omdat mijn vader niet verzekerd was en schulden had. Er is geen begrafenis geweest omdat de gemeente hiervoor betaald heeft. Daar was ik eerst even boos om, maar daarna voelde ik dat ik zelf de vrijheid kon nemen om het op mijn eigen manier te doen. Ik voelde dat een afscheidsritueel heel belangrijk zou zijn voor mij en ook voor mijn vader om goed over te kunnen gaan. Op mijn eigen manier heb een ik afscheid georganiseerd voor hem bij mij thuis om hem te eren. Ik heb zijn vriendin en haar familie erbij uitgenodigd en ook mijn moeder. Ik heb een bloemenkrans besteld, ik heb zijn plaatjes gedraaid van vroeger, toen hij zanger was. Ik heb een brief aan hem geschreven om hem te bedanken voor mijn leven, we hebben samen een despacho gemaakt om hem mooie wensen mee te sturen op reis en taart gegeten om het leven te vieren.

Zo voelt het voor mij, dat hij op reis is in zijn volgende leven. De eerste dagen was hij nog bij me en kon ik zijn liefde voor mij voelen, nu kon hij het wel. Hij bleef met me praten en ik met hem. Het was goed, alles heb ik gezegd en ik heb hem ook niet gespaard. De eerste 5 dagen heb ik veel en diep gehuild, het kwam uit mijn tenen, al mijn verdriet liet ik toe en op een gegeven moment werd ik rustiger. Ik kwam in een rouwproces doordat ik me eraan over kon geven, het meeste waar ik om rouwde was dat ik zag hoe mooi zijn ziel vroeger was en hij hier niet naar zijn potentie heeft kunnen leven. En ik had veel verdriet om wat ik als zijn kind gemist had.

Hiernaast kon ik vrede voelen met zijn overlijden, hij wilde zelf niet meer, in het ziekenhuis zei ik ook tegen hem dat het goed was zo en hij heeft het langzaam los kunnen laten.

Ik ben zo dankbaar voor mijn leven, ik neem het helemaal en leef het op mijn manier die bij mij past. Het leven dat mijn ouders mij hebben gegeven.

Ik voel me een rijk mens en ik vind het zo fijn dat ik de tijd voor mezelf kan nemen die ik nodig heb. Ik ben nu bezig om voor het eerst een moestuin aan te leggen via makkelijkemoestuin.nl en ben alles aan het opruimen thuis, dat is niet voor niets blijkbaar. Loslaten wat niet meer past en orde en rust heb ik nu nodig in mijn leven om mijn wonden te kunnen likken. Het voelt alsof dit het laatste stukje van mijn verleden is, om hierna helemaal vrij te kunnen zijn. Want het enige waar ik nog niet vrij in was, was mijn lichaam door de pijn en het overgewicht die ik bewust waardig en eervol draag, omdat ik vertrouw op de wijsheid van mijn lichaam en het never nooit zal veroordelen. Nu mag ik ook hierin loslaten en mezelf veilig voelen, omdat ik mezelf kan beschermen in het lichaam wat ik zo goed bewoon en nooit veroordeel.

Ik voel dat deze rouwperiode kort, hevig en diep was, mijn derde rouwproces van mijn vader. Ik laat hem vrij, dit maakt mij vrij. Ik vind er niet veel van en zie mezelf niet als slachtoffer of wat dan ook. Ik heb hier een taak te doen en dit hoort bij mijn bewustwordingsproces.

Ik weet dat ik nu beter ga worden en vrij van binnenuit. Dit is een enorm keerpunt voor het transformatieproces dat zich kan ontvouwen en een grote verdieping in jezelf kan brengen. Je wordt je bewuster van je hart en je lichaam, van het universele wetend veld en de wijsheid van je eigen ziel.

Ik heb geduld en doe mijn best om mezelf te helen om mijn taak in dit leven te kunnen leven. Door vanuit mijn eigen ervaringen die ik binnen mijn genezingsproces opdoe, bewustzijn door te geven aan anderen hoe je jezelf kunt leren helen. Aho.

Hoe jezelf te bevrijden:

“Ik Bevrijd mijn ouders van het Gevoel
dat ze hebben Gefaald.

Ik Bevrijd mijn kinderen van de Behoefte
om trots naar me toe te brengen,
zodat ze hun eigen Wegen schrijven
in overeenstemming met hun Harten,
die altijd in hun oren Fluisteren.

Ik Bevrijd mijn partner van de Verplichting
om mij Compleet te maken.
Ik kom niets tekort en ik Leer
van alle Wezens, altijd.
Ik dank mijn Grootouders en Voorvaderen
die samen zijn gekomen zodat ik Vandaag
het leven kan Ademen.

Ik Bevrijd ze van mislukkingen en
onvervulde Verlangens uit het verleden.
Ik ben me ervan Bewust dat zij
hun best hebben gedaan
om hun situaties op te Lossen
met het Bewustzijn dat ze op dat Moment hadden.
Ik Eer jullie, ik Hou van Jullie,
ik Erken jullie als Onschuldig.

Ik ben Transparant voor jullie ogen,
zodat jullie weten dat Ik
niets verstop of verplicht ben,
dat ik enkel Trouw aan mezelf
en aan mijn Bestaan ben,
dat wanneer ik loop
met de Wijsheid van mijn Hart,
ik me Bewust ben dat ik zo
aan mijn Levensdoel Voldoe.

Vrij van de Onzichtbare
en Zichtbare familie loyaliteiten,
die mijn Vrede en Vreugde
zouden kunnen verstoren,
die mijn enige Verantwoordelijkheden zijn.

Ik doe Afstand van mijn rol als Redder,
van degene zijn die voldoet aan de
verwachtingen van anderen.
Lerend door, en alleen door, Liefde.
Ik Zegen mijn Essentie,
mijn manier van Uiten,
zelfs wanneer iemand mij niet begrijpt.

Ik Begrijp Mezelf,
omdat ik alleen,
mijn Verleden heb Beleefd en Ervaren.
Omdat ik mezelf ken,
ik Weet wie ik Ben, wat ik Voel,
wat ik doe en waarom ik het Doe.
Ik Respecteer en Waardeer Mezelf,
ik Eer het Goddelijke in Mij en Jou.
Wij zijn VRIJ!” ❤

***
Oude zegening uit de Nathuatl taal, Mexico
Bron: The Diamond Light Codes