Hij was 31 jaar vermist. Toen ik zesendertig was, mocht ik hem opnieuw ontmoeten. Ik vond hem weer terug. Niet als kind deze keer, maar als volwassen vrouw en ik was sterk, heel sterk. Ik wilde hem leren kennen, niet om het verleden goed te praten, maar om te zien wie hij werkelijk was. Ik wilde weten of hij een monster was, zoals ik soms vreesde. Maar nee, dat was hij niet.

Wat hij wel was: een zwaar beschadigde man.

Een man die zelf mishandeld en gemarteld werd door zijn moeder. Die opgroeide in een internaat waar de muren zwijgen, maar het lijden nog voelbaar is. Een man wiens gespleten persoonlijkheid zijn overlevingsstrategie was.

Toen ik hem ontmoette, voelde ik meteen zijn hart. Dat was er altijd al, als kind zag ik altijd zijn ziel en hart, ik keek door zijn verwoestingen heen. En ik wist: daar, daar wil ik zijn. Daar heb ik hem altijd ontmoet. Zou hij me daar willen ontvangen? Drie jaar heeft het geduurd voordat hij me daar toeliet en ik leerde hem opnieuw kennen.

Toen ik hem na 2,5 jaar mijn diepe wond van pijn toonde, al mijn verdriet wat hij had veroorzaakt, brak er iets in hem open. Hij kon blijven kijken naar mijn tranen en verdriet, zonder te sussen zonder weg te lopen. Hij kon het aan, doordat hij me was gaan vertrouwen, als eerste mens in zijn leven. Niet met woorden alleen, maar in de ogen, in zijn adem, in de stilte tussen ons. Het was helend. Voor mij, heel helend. En misschien ook voor hem.

Hij liet me toe. En een half jaar, was hij de geweldigste betrokken, grappige, slimme vader die ik me maar kon wensen, op alle fronten zo fijn en echt liefdevol en betrokken. Zijn ziel was naar voren gestapt en zijn hart was geopend. En niet veel later probeerde hij mij opnieuw klein te maken, op die oude, destructieve manier, omdat zijn persoonlijkheid weer veranderde naar de oude ik. Het was tijd voor hem om te helen, en de pijn kwam ook naar boven. Maar het lukte hem niet meer om mij wreed te behandelen. Ik was veranderd en heel sterk, sterk in mijn hart. Ik stond. En ik koos opnieuw voor afstand. Omdat ik geen speelbal ben. Van niemand.

Twee jaar later gebeurde het onverwachte. Hij nam opnieuw contact met mij op. Hij bood zijn excuses aan. Voor alles. Hij was in therapie en begon in te zien wat hij deed naar mij. En naar mijn familie.

Excuses Voor het misbruik.

Voor de mishandelingen.

Voor de verwaarlozingen.

Voor de honger die hij me liet lijden, tien dagen lang toen ik 5 was en hij me opsloot met mijn broertje alleen in een huis zonder eten.

Ik had het allemaal overleefd. Heb mijn broertje ook in leven weten te houden van 2 jaar.

Vandaag maak ik een kristalgrid voor zijn ziel.

Niet omdat het moet, maar omdat ik voel dat het klopt.

Ik eer mijn vader. Elke dag. Niet alleen op zijn sterfdag, verjaardag of vaderdag.

Dank je wel, pap, voor het leven dat je me hebt gegeven.

Ik neem het. Dat is het grootste wat je me gaf. Meer kon je niet geven, behalve dat halve kostbare jaar wat je me gaf, dat heeft met helemaal geheeld, ik vond toen mijn vader weer terug. En meer en op een diepere laag, dan menig ander hun vader ooit zullen ontmoeten op zielsniveau.

Vandaag is het de sterfdag van mijn vader.

Ik eer jou als mijn vader.

Ik zie je.

Ik hou van je.

En ik loop mijn eigen pad.

Eindelijk was vrij en ik ben vrij gebleven en heb voor nog meer vrijheid gekozen in mijn leven.

Niet meer overleven uit wilskracht,

maar leven vanuit mijn kern, met mijn vader en moeder die achter me staan.

Omdat jij me hebt erkend, in jouw vernieling en jouw liefde.

Omdat ik wist, heel even, dat je me echt zag.

Wie ik ben, in wezen. En dat raakte je zo zo diep.

En ik zag jou. Wie je eigenlijk zou zijn geworden als jouw wonden niet zo diep geslagen waren in etterende trauma’s.

Dat moment was voor mij genoeg.

Voor een heel leven.

Ik leef nu los van jouw leven.

Elke dag tel ik mijn zegeningen.

Dank je wel dat jij de zwaarste stukken droeg.

De gekte van het familiesysteem op je nam.

Zodat ik vrij kon zijn. Dat was jouw kracht, dat is ook liefde.

Dat is liefde.

Grootse liefde.

Ik voel dat.

Ik weet dat.

Dank je wel dat je me hebt laten gaan, zonder verdere beschadiging.

Dat is vrije liefde. Dat is loslaten wat ook zo hoort.

Ik voel ten diepste dat je trots op me bent. Je zei het me zo vaak.

Dat ik een lichtpuntje ben in jouw bestaan.

En dat je ergens zegt:

‘Dat zo’n kind uit mij is voortgekomen… Dan heb ik toch iets goeds gedaan in dit leven.’ En dat was voor jou genoeg.

Ik voel je glimlach,

elke dag,

als ik mijn pad bewandel en in de moestuin werk.

Dat sterkt me.

Ik weet het.

Ik voel het.

Jij bent mijn vader. En ik ben jou kind.

Aho, pap. Aho.”

x Tamara.

Wil je mijn volledige verhaal lezen? Ik bestel graag het boek!

Over het proces en heling met mijn vader(wond) en moeder(wond), innerlijke kind en zoveel meer moois ook en hoe je dit zelf ook kunt doen.

Nieuwe cursus hoe ook jij van je vaderwond kan helen: Helen van de Vaderwond Klik hier en je ontvang mijn boek erbij cadeau.