We zijn allemaal kind geweest. Je bent een pasgeboren baby geweest: weerloos en woordeloos. Een kind wat later fantaseerde, wat bang was, wat lief was. En al deze kanten heb je nog steeds in je. Ook als je volwassen bent, heb je een innerlijk kind. In je eerste levensjaren is je innerlijke kind nauwelijks een subpersoon omdat je nog een kind bént.

Bij het begeleiden van hooggevoelige vrouwen binnen het jaarprogramma merk ik dat zichtbaarheid een lastig en pijnlijk thema is. Er zit vaak veel angst op. Angst voor afwijzing, er niet bij horen. Terwijl jezelf laten zien het mooiste geschenk is wat je iemand kan bieden. Gewoon jezelf laten zien, als je dichtbij jezelf kunt blijven. Ik moet dan altijd aan het gedicht van Nelson Mandela denken, dat heeft mij jarenlang gesterkt in mijn proces naar zichtbaarheid.

Het gedicht van Nelson Mandela zegt dat wanneer jij dus heel erg in je eigen licht gaat staan, je anderen eigenlijk ook uitnodigt om in hun eigen licht te gaan staan. Als mensen dat moeilijk vinden, is dat vaak uit angst voor afwijzing omdat ze dat eens hebben ervaren in het verleden of dit bij anderen hebben zien gebeuren. In je licht staan confronteert anderen die nog ergens in een donker stuk van zichzelf zitten. Het is voor mij nu gelukkig geen thema meer, maar dat was het vroeger wel altijd. Ik vond het dood- en doodeng. Ook toen mijn boek uit kwam, bleef er maar een stemmetje in mijn hoofd zeggen: ‘straks gaat mijn kop eraf!’, heel gek was dat. Ik moest dat echt overwinnen en ben daar een paar weken bewust mee bezig geweest. Ik heb veel gewerkt aan mijn interne veiligheid. Verbinding houden met mezelf. En vooral mezelf niet, never en nooit afwijzen maar vooral geruststellen, naar de feiten kijken en verbinden met mezelf.

Een innerlijk kind dat in ons leeft is ongecensureerd open, ontvankelijk, fantasierijk, intuïtief, bang, verdrietig, verlegen, koppig, speels en spontaan. Zodra we opgroeien ontwikkelen we ook andere subpersonen in ons, zoals de innerlijke criticus, de saboteur, de pusher, de speelse, de vrije, de controlfreak en nog veel meer.

In de loop van onze ontwikkeling raakt het innerlijke kind steeds meer op de achtergrond, waardoor we steeds meer afgesloten raken van onszelf maar ook onze speelsheid, onze fantasie en vermogen om te dromen verloren lijken te gaan. We zijn de verbinding kwijtgeraakt. Angsten zijn ervoor in de plaats gekomen. Door deze angsten is het moeilijker om in ons eigen licht te gaan staan. We willen onzichtbaar worden voor de wereld, omdat we denken en hopen dat iedereen ons dan met rust laat.

De innerlijke criticus en andere ikken doen als bodyguards grondig hun werk, zodat het je niet eens meer opvalt als je geraakt wordt of bang bent, omdat je afgesloten bent geraakt van wat je echt voelt. Gevangen in angsten en beschermingsmechanismen. Dan ben je ook niet meer in contact met je speelsheid of je spontaniteit. Bij sommige mensen zijn de gevoelens niet doorontwikkeld omdat ze afgesloten zijn geweest en dan heb je echt nog die kinderachtige gevoelens van vroeger.

Vaak zit het innerlijke kind verscholen achter de beschermings- en verdedigingsmechanismen en valt het niet mee om daar contact mee te krijgen. Meestal lukt het om beter contact te krijgen met het innerlijke kind zodra je meer interne veiligheid hebt en het beschermingsmechanisme wat voortkomt uit het overlevingsmechanisme minder actief wordt. In mijn boek leg ik daar heel veel over uit en ook vertel ik over interne veiligheid. Hier is de link naar mijn boek.

Het kan zijn, dat als je je innerlijke kind meer aandacht gaat geven, het spontaan begint te huilen omdat het zolang de verbinding met je volwassen deel heeft gemist. Eigenlijk is het innerlijke kind een groot deel van jezelf. Als je wat langer met je innerlijk kind praat en contact maakt, komt ze helemaal tot leven. Dat kan een hele ontroerende ervaring zijn.

In contact komen met je innerlijke kind gaat erom dat je de kwaliteiten van je innerlijke kind weer tot je beschikking krijgt. Je kind staat voor je gevoeligheid, je speelsheid, je fantasie en intimiteit. Als je dus alleen vanuit je hoofd leeft, mis je deze componenten in je leven. Ik heb een krachtige innerlijk kind visualisatie: Gekwetst kind helen voor je ingesproken om weer verbinding te maken met je gekwetste kinddeel, zodat je oude pijn gedoseerd kunt gaan ontladen waardoor je in balans komt.

De consequentie als je je innerlijke kind negeert, is dat je allerlei waardevolle informatie misloopt. Je innerlijke kind kan je goed waarschuwen voor gevaren omdat het heel intuïtief is. En intuïtie is betrouwbaar. Daarnaast brengt het innerlijke kind je een hoop lol en vitaliteit, waardoor je makkelijker intiem kunt zijn met anderen.

Daarnaast zul je sneller anderen afwijzen als je je eigen innerlijke kind negeert. Het innerlijke kind in jou weet feilloos haar grenzen en kan wezenlijk onderscheid voelen tussen werkelijke liefde en gespeelde liefde. Daarnaast is het creatief, houdt het van doelloosheid en gaat het volledig op in het hier en nu. Ze voelt precies aan wat er zich onder de oppervlakte tussen mensen afspeelt. En het is als geen ander in staat tot grote intimiteit met de mensen waar jij van houdt, en dat blijft zo, want je innerlijke kind groeit nooit op.

Als je beschermingsmechanisme kleiner wordt omdat je je veilig voelt, ontstaat er weer ruimte om meer rekening te houden met je innerlijke kind. Dat levert je een intenser en rijker geschakeerd leven op. Je leert opnieuw ontroerd te raken, of je komt erachter dat je eigenlijk heel verlegen bent en dat dit ok is.

Vanuit je volwassen deel leer je deze gevoelens te verdragen. Vanuit je volwassen deel blijf je ook gemakkelijker de leiding houden als je in contact komt met je innerlijke kind. Dan leer je ook gemakkelijker je emoties herkennen en kun je onderzoeken of je angsten reëel zijn. Je leert makkelijker in balans te komen en te blijven.

Het is belangrijk dat je leert communiceren met het innerlijke gekwetste kind en het vertelt dat het vanaf nu echt veilig is en je hem of haar zult gaan beschermen vanuit het volwassen deel in jezelf. Vanuit je bewustzijn leer je om voor je innerlijke kind te zorgen.

Als je niet in verbinding komt en blijft met het innerlijke kind in jezelf, omdat je bang bent voor de pijn die nog niet verwerkt is, dan blijf je als het ware een slachtoffer van jezelf. Of een betweter voor anderen, omdat je dan vaak sterk de drang voelt om anderen eerder te helpen dan jezelf. Omdat je je aandacht niet naar binnen wilt brengen en daarom naar buiten richt. Dat is een manier waarmee je ooit een oplossing hebt proberen te zoeken voor je innerlijke pijn.

Laat het kind spelen in je volwassen leven, doe eens gek, lach eens hard en maak je eens geen zorgen wat een ander ervan vindt. Wees vrij. Op een gegeven moment kun je je daarin trainen. Je overwint de angst voor kritiek als je steeds meer jezelf durft te laten zien. Zeker als je mooie en positieve ervaringen opdoet. Dan word je daar steeds authentieker in. Hoe meer zelfliefde, hoe meer verbinding met je gekwetste kinddeel, hoe minder de buitenwereld je raakt. Je weet immers dat het ook iemands anders gekwetste kind kan zijn die gemeen kan reageren. Is dat iets om echt serieus te nemen?

Als je hebt geleerd je pijnlichaam op te schonen door de visualisatie, al doe je 3 x in de week 10 minuten dit werk, dan kunnen alle pijnlijke emoties die je vroeger hebt weggestopt, ontladen worden. Hiermee creëer je weer zoveel innerlijke ruimte voor jezelf, zit je niet zo vol meer en beleef je het leven echt heel anders. Je wordt eigenlijk steeds meer jezelf. Kijk voor jezelf of je je al wat meer kan laten zien aan anderen. Doordat je iets van jezelf zichtbaar hebt gemaakt, gebeuren er vaak hele mooie dingen. Mensen kunnen ook blij voor je zijn en dat is meestal ook oprecht zo. Ze her-inneren ook zichzelf vaak weer. Wie ze in wezen zijn, zonder de pijn en verdriet.

Pak je schrift er even bij en schrijf voor jezelf eens 10 dingen op waaruit blijkt dat je van jezelf houdt. Heel specifiek. Misschien ga je elke avond in bad omdat je van jezelf houdt, en weet niemand dat. Dat is toch mooi!