Over het algemeen zijn de meeste hooggevoelige mensen heel invoelend en zien vooral het goede in de ander vanuit hun eigen referentiekader. Een gezonde relatie met jezelf en hierin ook aan jezelf geven wat je nodig hebt, is niet meer de focus buiten jezelf neerleggen. De leegte die je voelt laten opvullen door een liefdesrelatie waarin je liefde ontvangt, die je waarschijnlijk in je jeugd te weinig hebt ontvangen. Een gemis en bevestiging op je bestaansrecht, doordat er te weinig erkenning is geweest in je kindertijd aan jouw gevoelens en belevingswereld. Als hier meer aandacht en ruimte voor was, had je nu een fundering van meer zelfvertrouwen, waardoor je eerder door zou krijgen, wanneer iemand wel of niet bij je past. 

Dan zou je eerder zien of iemand waar je verliefd op bent, te beschadigd is en dat je dit als een rood stoplicht ervaart. Meestal vanuit je on-geheelde oude wonden willen we instinctief dit oplossen door het bij de ander te gaan fixen. Iemand die minder gevoelig is als jij en wie jij kan gaan redden, in plaats van dat je alle energie in jezelf steekt. De ander gaat jou niet redden en zo houdt je een symbiose in stand; ‘Ik red jou, red jij mij dan?’ Dit is natuurlijk onuitgesproken, maar gevoelsmatig is dit er zeker. Het is een relatie vanuit twee gekwetste kinderen en niet vanuit je volwassen delen. Dan weet je ook niet hoe het voelt om je eigen verlangen en behoefte te volgen. 

Je past je heel snel aan, aan de ander die hierdoor onbewust jouw goedkeuring ontvangt. Lees;  Wat je ouders niet hebben kunnen geven. En jij krijgt een aai over je bol, het gevoel dat je er mag zijn. Want jij kan de ander immers ‘zien’. En dat geeft al een gevoel dat jij ‘nodig’ bent in deze relatie en geeft je een identiteit en soort van schijnbestaansrecht die je in het begin energie en vreugde geeft. 

Maar deze zal je uiteindelijk slopen, waardoor er nog maar weinig identiteit van je overblijft. Je overlevingsmechanisme wordt vol in werking gezet, triggers blijven maar komen door oude onverwerkte pijn en die breekt jou langzaam af. Je komt hierdoor volledig in je gekwetste kinddeel terug. En daar is moeilijk uit te komen in de relatie, je voelt je klem zitten in je eigen pijn. 

Je hebt nooit eerder geleerd dat je aandacht niet aldoor bij de ander hoeft te zijn, maar bij jezelf.  Het is belangrijk dat je zelf leert om je grenzen aan te voelen, en nog belangrijker je behoeftes en verlangens te voelen en deze te volgen. Dan worden je grenzen en je ‘nee’ ook voelbaarder voor jezelf waardoor je vanuit je gezonde volwassen deel een betere relatie met jezelf aan kan gaan en dan ook met andere. Je zult dan als vanzelf andere keuzes maken met wie je je tijd en je leven wil delen.